Ο κίτρινος τσαμπουκάς

Tου Πασχου Μανδραβελη

Απεργία διαρκείας υπόσχονται οι ταξιτζήδες. Πολλοί Αθηναίοι ελπίζουν ότι τουλάχιστον αυτή η υπόσχεση θα πραγματοποιηθεί. Ξέρουν ότι χωρίς τους κίτρινους ποταμούς η πόλη γίνεται ανθρώπινη. Τα λεωφορεία κινούνται ταχύτερα, αφού οι μόνοι που έχουν το προνόμιο να μπαίνουν στις ειδικές λωρίδες και να σταματούν όποτε θέλουν για να διαπραγματευθούν με κάθε περαστικό είναι οι οδηγοί ταξί. Τα ατυχήματα θα μειωθούν, μια και θα απουσιάζουν οι άρχοντες της ασφάλτου που μετακινούνται ζικ-ζακ στους δρόμους και κοκαλώνουν απροειδοποίητα τα οχήματά τους ψαρεύοντας πελάτες. Γενικώς η ζωή θα γίνει πιο εύκολη και η απεργία διαρκείας θα είναι μια ανάσα στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε.

Υπάρχει ένας αστικός μύθος για τους ταξιτζήδες, μύθος που έγινε χρόνιο φόβητρο των πολιτικών. Σύμφωνα με αυτόν, οι ταξιτζήδες είναι οι πιο αποτελεσματικοί opinion makers της ελληνικής κοινωνίας. Επειδή, λόγω δουλειάς, συγχρωτίζονται με πολλούς ανθρώπους υποτίθεται ότι διαμορφώνουν υπόγεια την κοινή γνώμη. Η αλήθεια είναι ότι όσοι χρησιμοποιούν ταξί για τις μετακινήσεις των υφίστανται πολλάκις την ακατάσχετη λογοδιάρροια των οδηγών. Σπανίως όμως ακούν μια τεκμηριωμένη άποψη με αρχή, μέση και τέλος. Το πιθανότερο είναι να ακούσουν κάποια απίθανη θεωρία συνωμοσίας –που περιλαμβάνει εβραίους, Γερμανούς κι επιχειρηματίες– διανθισμένη με προσωπικές τους εμπειρίες: «Οταν είχα πάρει κούρσα τον τάδε μεγαλοπαράγοντα, μου είπε...».

Αυτός ο μύθος συντήρησε και τον τσαμπουκά που επιδεικνύουν με κάθε ευκαιρία οι ταξιτζήδες. Είδαμε κατά την προηγούμενη απεργία στο κέντρο της Αθήνας αφρισμένους απεργούς να επιτίθενται και να σπάνε αυτοκίνητα εκείνων που άσκησαν το (εξίσου ιερό με την απεργία) δικαίωμα στην εργασία. Κανένα όργανο της τάξης και ουδείς εισαγγελέας συγκινήθηκε από τους χουλιγκανισμούς. Νόμος είναι και το δίκιο του ταξιτζή, αλλά αυτό ήδη το ξέραμε από τις εκατοντάδες παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας που ατιμώρητα διαπράττουν. Ο άλλος μύθος που συντηρεί τον τσαμπουκά τους είναι ο κοινός για κάθε επαγγελματική τάξη: «Ελα μωρέ! Μεροκαματιάρηδες είναι. Πώς θα ζήσουν αν δεν ελαστικοποιούν λίγο τους νόμους;».

Σ’ αυτήν την απεργία ακούσαμε επίσης απίθανα πράγματα. Ενας συνδικαλιστής δήλωσε ότι αν περάσουν τα φορολογικά μέτρα για λογιστική αποτίμηση των εισοδημάτων τους (δηλαδή με βιβλίο εσόδων - εξόδων) θα ζητήσει από τα μέλη να δηλώνουν ακόμη λιγότερα χρήματα από το αυθαίρετο τεκμαρτό εισόδημα με βάση το οποίο σήμερα φορολογούνται. Λες και η φορολόγηση είναι μια διαδικασία «ό, τι θέλετε δηλώστε κι ό, τι προαιρείσθε δώστε».

Κάποιος άλλος, αφού ανέλυσε σπαραξικάρδια τα προβλήματα των ταξί, μίλησε «για μια επαγγελματική τάξη που βιώνει την κρίση και δεν βγαίνει», όρθωσε απειλές. «Αν θέλουν μέσω της φορολογίας να μας πάρουν τις άδειες, να μας το πουν. Κι αν τολμούν, ας έρθουν να μας τις πάρουν».

Η σύνδεση της άδειας με τη φορολογία είναι ακατανόητη (Σ. Σ.: μπας και μαζί με την άδεια λειτουργίας ταξί δίνεται και άδεια για φοροδιαφυγή;), αλλά το σωστό είναι η πολιτεία να μην τολμήσει να πάρει πίσω τις άδειες που χαριστικά έδωσε. Αυτό που πρέπει να τολμήσει είναι να ανοίξει το επάγγελμα για να υπάρξει υγιής ανταγωνισμός και φορολογούμενοι δίκαια επαγγελματίες.

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ