Πολεμικά καράιβια

Του Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ-ΤΕΤΡΑΔΗ

Μεγάλος σάλος έχει ξεσηκωθεί στην πολιτικολάιφ στάιλ κοινωνία μετά την αποκάλυψη ότι ο υιός της κ. Λάτση και του κ. Κασιδόκωστα Πάρις Κασιδόκωστας, 40 μέρες μετά την ορκωμοσία του ως ναύτης κληρωτός, πήγε με άδεια του γραφείου αρχηγού του Πολεμικού Ναυτικού, στο οποίο είχε αμέσως αποσπαστεί, στην Αμερική κι από κει με την καλή του στην Καραϊβική.  Δεν ξέρει κανείς ποια κακεντρέχεια να καταδικάσει πρώτη.

Κατ' αρχήν η ορκωμοσία και η πριν απ' αυτήν παραμονή με άλλους, άγνωστους ανθρώπους, που δεν ξέρεις από πού κρατάει η σκούφια τους, είναι μια επίπονη εσωτερική διαδικασία, που μπορεί να σε οδηγήσει στα όρια της αντοχής.

Δεύτερον, η απόσπαση στο γραφείο του αρχηγού του Πολεμικού Ναυτικού είναι μια τόσο απότομη αναβάθμιση, που ο νους ενός νεοσύλλεκτου δύσκολα συλλαμβάνει, φθάνοντας έως τα όρια του σοκ.

Τρίτον, και σημαντικότερον, τι να σου κάνει το 20χρονο μυαλό, όταν κοτζάμ υπουργοί και ναυαρχαίοι σού δείχνουν τον δρόμο της υπεράσπισης του Ατλαντικού αντί του Αιγαίου.

Τέταρτον, και σοβαρότερο όλων, όταν βλέπεις ότι, παρά την τρισχιλιετή ναυτική παράδοση της χώρας σου και τη μοναδικότητα του κατοικημένου αρχιπελάγους, οι τουρκικές φρεγάτες σουλατσάρουν ανενόχλητες μέχρι το Σούνιο, χωρίς κανέναν άλλο λόγο από το να σου δείχνουν κατάμουτρα ότι σ' έχουν γραμμένο, και οι στρατιωτικοί και πολιτικοί σου ηγέτες είναι ανίκανοι να αντιδράσουν, εξαντλείς και τα όρια της υπομονής σου.

Τότε, σου γεννιέται το ερώτημα, γιατί να πληρώσει όλος αυτός ο κοσμάκης μια τέτοια άγρια λιτότητα, τη στιγμή που αν κόψεις τις στρατιωτικές δαπάνες και τους εξοπλισμούς θα εξασφαλίσεις παραπάνω απ' όσα σου λείπουν για το δημόσιο έλλειμμα.

Ετσι κι αλλιώς, απ' το 1949 μέχρι σήμερα δεν χρησιμοποιήθηκε κανένα από τα όπλα, που έχουμε χρυσοπληρώσει με λιτότητες και μίζες, οι οποίες έχουν κάνει πλήθος οικογενειών ζάπλουτες. Ούτε το 1974 στην Κύπρο από τη χούντα και μετά από την Οικουμενική, ούτε το 1987 με την κρίση του Μαρτίου ούτε το 1996 με τα Ιμια. Η μόνη αποτελεσματική χρήση των όπλων ήταν αυτή που στράφηκε εναντίον εκείνων που τα πληρώνουν: Από τη χούντα των συνταγματαρχών.

Τότε, αν είσαι έξυπνος και μορφωμένος άνθρωπος (χωρίς αυτό το δεύτερο να είναι υποχρεωτικό) αναρωτιέσαι γιατί πρέπει να επιτρέψεις στους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Βρετανούς και τους Αμερικάνους να σε εξευτελίζουν, καθ' ην στιγμήν («την ώρα που», στη δημοτική) μπορείς να τους πεις «δεν θα ψωνίσω άλλα όπλα, ευχαριστώ».

Ετσι κι αλλιώς, από το 1981 και δώθε το στράτευμα είναι διαλυμένο από τη διαρκή κομματικοποίηση των κρίσεων στα επιτελεία.

Μετά, η ιδιωτικοποίηση στα συσσίτια, στα αναλώσιμα, στα υλικά πολέμου, στη συντήρηση υλικού και η εισαγωγή των μισθοφόρων για εξοικονόμηση κονδυλίων (προκειμένου να φαγωθούν αλλού), αλλά και η αλόγιστη προμήθεια υλικών και εξοπλισμών, όχι επειδή χρειάζονται, αλλά γιατί πρέπει να εξυπηρετηθούν πολιτικά, κομματικά και οικονομικά συμφέροντα, έχουν δώσει τη χαριστική βολή σ' αυτό, που είναι γνωστό στις άλλες χώρες ως «αξιόμαχο στράτευμα».

Οι ίδιοι οι κληρωτοί, στις υπηρεσίες του Ναυστάθμου ας πούμε, αλλά και αλλού, κυκλοφορούν νωχελικά και βαριεστημένα, χωρίς καμία πειθαρχία ή εξειδίκευση ή διάθεση για δουλειά, χαπακωμένοι προφανέστατα από τη διάχυτη ατμόσφαιρα λατρείας του ενός και μοναδικού οιωνού, αμύνεσθαι περί πάρτης.

Είναι κάτι μουρλοί, βέβαια, αεροπόροι, που ρισκάρουν το κεφαλάκι τους και ξοδεύουν την κηροζίνη με τη σέσουλα στον ουρανό του Αιγαίου, οι αφελείς, τη στιγμή που οι κυβερνητικοί και στρατιωτικοί τους προϊστάμενοι πουλάνε στην αγορά της πολιτικής και οικονομικής σκακιέρας τα ρίσκα αυτών των παιδιών.

Οπως πουλάνε και τα ρίσκα όσων μουρλών ακόμα νομίζουν ότι η ακεραιότητα της Ελλάδας εξαρτάται από το διαλυμένο ελληνικό στράτευμα, στα μούτρα του οποίου οι τουρκικές φρεγάτες σουλατσάρουν ανενόχλητες, χωρίς σκοπό και σχέδιο (πράγμα που απαγορεύεται και από τους κανόνες της αβλαβούς διέλευσης) ανάμεσα απ' όλα τα νησιά μέχρι την Αττική, φωνάζοντας στον Πάρι Κασιδόκωστα:

«Πήγαινε τζάνουμ στην Καραϊβική για διακοπές. Κι αυτοί εδώ για διακοπές κάθονται».

ΥΓ.: Σκέψου τι θα γινόταν αν μια ελληνική φρεγάτα σουλατσάριζε στις τουρκικές ακτογραμμές, έτσι, χωρίς σκοπό, για τσαμπουκά. Θα χρειαζόσουν όχι τον Πάρη, αλλά παπάρι.

ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ