Της Εύας Κοταμανίδου
Οικονομική κρίση μεν, κρατική πολιτιστική ακρισία ή και οκνηρία δε. Και όπως πάντα ο Πολιτισμός, ο φτωχός, επαίτης, ριγμένος συγγενής του άπληστου, κατά τα άλλα, κράτους.
Το φαινόμενο δεν είνα τωρινό. Πλούσια και υπερφίαλα λόγια για τη δόξα των προγόνων, τη μοναδική, υπέροχη κληρονομιά μας, φτωχές έως ανύπαρκτες οι πράξεις. Σπαρμένη όλη η Ελλάδα από μνημεία αρχαία, βυζαντινά, ενετικά, φράγκικα: θέατρα, ναοί, στάδια, αγάλματα, κάστρα, φρούρια, πύργοι... όλων των πολιτισμών που πέρασαν απ΄ αυτόν τον τόπο «τον μικρό, τον μέγα».
Κι όμως, μνημεία στην εγκατάλειψη, πνιγμένα στα σκουπίδια και στ΄ αγριόχορτα. Δυο στολίδια της Αθήνας, η Ακαδημία Πλάτωνος, το αρχαιότερο Πανεπιστήμιο του κόσμου, δεν διαθέτει ούτε μία πινακίδα να μαρτυρά την ύπαρξή του, κινδυνεύει και να αλωθεί και από οικοδομικά μεγαθήρια. Το δε Λύκειο του Αριστοτέλη περιμένει 13 χρόνια το προστατευτικό στέγαστρό του. Το Σούνιο καταρρέει, το ίδιο και οι Δελφοί και η Κασταλία από τις κατολισθήσεις βράχων των Φαιδριάδων. Δεν υπάρχει λύση, θεραπεία; Περιμένουν θύματα, όπως στη Σαντορίνη, από άλλη βέβαια αιτία; Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στου Φιξ, γιαπί επί χρόνια.
Το Μουσείο Ηρακλείου, το μέγιστο, κλειστό επί 3 1/2 χρόνια. Αρχαιολογικοί χώροι, Ακρόπολη και άλλοι, επισκέψιμοι μόνο μέχρι το μεσημέρι, λόγω έλλειψης προσωπικού και φυλάκων. Μόνο το νέο καμάρι μας, το Μουσείο Ακρόπολης, λειτουργεί τουλάχιστον κανονικά.
Και στους τουρίστες που καλούμε, και αποδίδουν και οικονομικά, τι θα τους προσφέρουμε, μόνο «ήλιο, θάλασσα και τ΄ αγόρια μας»;
«Ο Πολιτισμός, η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας» κατά τη Μελίνα Μερκούρη, επτώχευσε κι αυτός!
Κρίμα και πάλι κρίμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου