Στην εποχή της τεχνολογίας, του Internet και του photoshop, των προσωπικών ιστοσελίδων και των φωτομοντάζ το να εφευρίσκει κανείς μια καριέρα από το πουθενά κι από το μυαλό του, απ' ό,τι φαίνεται δεν είναι δα και το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου. Μέχρι τουλάχιστον αποδείξεως του εναντίον γιατί εάν σε πιάσουν και γίνεις ρεζίλι, πάνε μετά και οι κόποι σου, και η τεχνολογία σου αλλά και τα όποια όνειρα για μια απρόσμενη και στην κυριολεξία φανταστική καριέρα.
Η περίπτωση του Γάλλου Γκρεγκορί Ακσελρόντ, 28χρονου παγκοσμίως άγνωστου ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή, από τη μια μας αποδεικνύει ότι πράγματι στη σημερινή εποχή όλα μπορούν να γίνουν με το πάτημα ενός πλήκτρου, αρκεί βέβαια να μην έχεις την ατυχία να πέσεις πάνω σ' έναν εξίσου δαιμόνιο «κομπιουτερά», ικανό σε κλάσματα δευτερολέπτου να σε ξεγυμνώσει θρυμματίζοντας τα όποια, μεγαλοπρεπή, όνειρά σου.
Και να φανταστεί κανείς ότι μέχρι τη στιγμή που τα καμώματα του «Γκρεγκ» ξεσκεπάστηκαν, ο αθεόφοβος Γάλλος είχε καταφέρει να πείσει τη διοίκηση της ΤΣΣΚΑ Σόφιας να τον βάλει να υπογράψει ένα διετές συμβόλαιο με πάγιες αποδοχές 250.000 ευρώ, καθόλου άσχημα σε περίοδο «ισχνών αγελάδων», καθόλου άσχημα επίσης εάν η πραγματική δουλειά σου δεν είναι του ποδοσφαιριστή, αλλά του απατεώνα. Μόνο που...
Μόνο που είχε την ατυχία να πέσει πάνω σ' έναν «κουτσομπόλη» οπαδό, ο οποίος ανακάλυψε για το νέο «φαινόμενο» της ομάδας πως τον ήξερε μόνο η μάνα του.
Από τη μια κρίμα γιατί μέχρι τότε η δουλειά του «ερασιτέχνη» είχε αποδειχτεί καλύτερη κι από εκείνη του τελειότερου επαγγελματία. Με πειστικά, φωτογραφικά στιγμιότυπα από αγώνες με τη φανέλα της Παρί Σεν Ζερμέν και της Ρασίνγκ Κλαμπ. Αγκαλιά με τον Πλατινί και τον Ζιντάν, αλλά και σ' ένα παριζιάνικο εστιατόριο την ώρα που (υποτίθεται) απολάμβανε το δείπνο του με τον Αμερικανό ποδηλάτη Λανς Αρμστρονγκ αμέσως μετά τη νίκη του σ' ένα από τα εφτά Tour de France που είχε κατακτήσει. Μέχρι και συνεντεύξεις είχε παραποιήσει ο «γίγαντας» ή είχε μαζέψει κάθε απόκομμα εφημερίδας που αναφερόταν στ' όνομά του ή στο υποτιθέμενο ενδιαφέρον της Λιόν, της Κάλιαρι αλλά και της Νάπολι.
Μέχρι και βιντεάκια με απίθανα γκολ, ανάποδα ψαλίδια και βολ πλανέ είχε καταφέρει να φτιάξει και επειδή η Βραζιλία «πουλάει», δεν μπορούσε ν' απουσιάσει από το σχολαστικό curriculum vitae και το τάχα μου δήθεν παρατσούκλι «Gregorinho», η τελευταία δηλαδή λεπτομέρεια μιας μεγάλης, αλλά ψεύτικης καριέρας που με το άστρο και τη δημοσιότητα που είχε πάρει θα μπορούσε κάλλιστα ν' ανθήσει και σε κάποιο ελληνικό γήπεδο, όπου εκεί αποκλείεται να τον έπαιρναν «χαμπάρι»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου