Απειλές και «απειλές»

Tου Γιωργου Mαντελα

Ας υποθέσουμε ότι μόλις «πέσατε» από άλλον πλανήτη και ακούτε να διατυπώνεται το εξής αίτημα με απόλυτα φυσικό τρόπο: «Αν δεν μου δώσετε τη βοήθεια, που δεν σας ζητάω, τότε θα πάω να την πάρω από αλλού».

Τι συμπέρασμα θα βγάζατε, αφού το ξαναδιαβάζατε, προσέχοντας ιδιαιτέρως τις αρνήσεις, γιατί εκεί είναι το «μυστικό».

Κατ’ αρχήν ότι «πέσατε» σε λάθος σημείο. Οπότε καλύτερα να φύγετε, γιατί αυτός που το διατυπώνει βρίσκεται σε πλήρη συγχύση και είναι επικίνδυνος. Ούτως ή άλλως, όποιος μπορεί σε μια μόλις πρόταση να χωρέσει δύο αρνήσεις, μια αντίφαση και μια... απειλή δεν είναι εύκολη περίπτωση. Αν μάλιστα καταλαβαίνατε ότι η περί ης ο λόγος απειλή παραπέμπει στη συνέχεια σε αυτοδικία, του τύπου «αν δεν με βοηθήσετε, θα κρατάω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω», ούτε καν θα τον χαιρετούσατε. Πολλώ δεν μάλλον θα χαιρόσασταν για τη γνωριμία. Ακόμη θα φεύγατε.

Κάπως έτσι έχει αυτή τη στιγμή η κατάσταση με την Ελλάδα και τους χειρισμούς της κυβέρνησής της, ως προς την εξασφάλιση βοήθειας από την Ευρωζώνη. Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, επισήμως το αίτημα για την παροχή της δεν έχει υποβληθεί. Τη βοήθεια, όμως, απαιτούμε να μας τη δώσουν. Αλλά, χωρίς να τη ζητήσουμε. Μα αν δεν τη ζητήσουμε, πώς θα μας τη δώσουν; Είναι το ερώτημα. «Δεν τη ζητάμε, για να μη χάσουμε τα διαπραγματευτικά μας χαρτιά» είναι το επιχείρημα. Αρα, δεν θα μας την δώσουν ποτέ, είναι το λογικό συμπέρασμα. Κυκλοφορούν πολλοί αυτές τις μέρες που μιλούν γερμανικά και «παρακαλούν» να δώσουν δανεικά;

Και έστω, ότι δεν μας τη δίνουν. Πώς τους απειλούμε ότι θα τους... εκδικηθούμε; Αυτοκτονώντας; Είναι δυνατόν η Αθήνα να βάζει το Βερολίνο προ του διλήμματος «ή μου δίνεις δανεικά ή πάω στο ΔΝΤ»; Ακόμα το μαντίλι μάς κουνάνε από τα παράθυρα της Μπούντεσταγκ. Λογικό δεν είναι; Η Ελλάδα έχει πέσει σε κενό αέρος, το κανονικό αλεξίπτωτο έχει βγει εκτός λειτουργίας και από το εφεδρικό λειτουργεί μόνο ο ένας ιμάντας. Κι αυτός είναι φθαρμένος σε απελπιστικό σημείο. Η ώρα της αναπόφευκτης «συνάντησης» με το έδαφος δεν απέχει πολύ, κι εμείς αντί να παρακαλάμε τους Ευρωπαίους να στήσουν δίχτυ ασφαλείας, σταυρώνουμε πεισματικά τα χέρια.

Την Πέμπτη μάς δίνεται μια ευκαιρία. Ας την αξιοποιήσουμε. Θα είναι μάλλον η τελευταία. Ολοι γνωρίζουν ότι το ΔΝΤ δεν είναι λύση. Τουλάχιστον όταν μιλάμε για νοήμονες ανθρώπους και λαούς. Και ας καταλάβουμε, επιτέλους, ότι κλείνοντας τη μύτη, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να σκάσουμε...

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ