Γράφει ο Τάκης Κατσιμάρδος
Κάθε οικονομική συμφωνία, όπως των Βρυξελλών, επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις. Εδώ ας περιοριστούμε σε κάποιιες μειοψηφικές προσεγγίσεις για την «ιστορική» της 25ης Μαρτίου. -Οι τραπεζίτες πέτυχαν νίκη λαμπρά. Μπορούν, πάλι, να σωρεύουν φθηνό χρήμα, μέσω ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο θα διαθέτουν πολύ ακριβότερα στο ίδιο. Οπως από την αρχή της κρίσης. Εξασφάλισαν, έτσι, για φέτος και του χρόνου κέρδη (και υπερκέρδη). Για μετά... έχει ο Θεός. Με αυτό το δούναι και λαβείν λεηλατείται, φυσικά, το κράτος, δηλαδή οι πολίτες, αφού θα δανείζονται από τις τράπεζες με επιτόκια αγοράς κι όχι με ευνοϊκούς όρους, όπως οι τελευταίες από την ΕΚΤ, ενεχυριάζοντας ομόλογα.
Το απλό και αυτονόητο να δανείζεται το ίδιο το Δημόσιο από την ΕΚΤ με χαμηλό, δεν συνάδει με τη νεοφιλελεύθερη λογική των ταγών της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Δεν το επιτρέπει, λένε, το Σύμφωνο Σταθερότητας. Μόνο που αυτό είναι, πια, χρεοκοπημένο στην πράξη και μοιάζει περισσότερο με ζουρλομανδύα... -Ο «μηχανισμός χρηματοδοτικής υποστήριξης» αν και περιορίζει σημαντικά τον κίνδυνο μιας ελληνικής στάσης πληρωμών (έναν διάχυτο συλλογικό φόβο), δεν τον εξαλείφει.
Ας υποθέσουμε, όμως, ότι μετά την απόφαση των Βρυξελλών η χώρα πετυχαίνει να δανείζεται με κανονικά κι όχι κερδοσκοπικά επιτόκια. Αλλά μέσα στον φαύλο κύκλο των νέων δανείων, που συνάπτονται για να πληρωθούν τοκοχρεολύσια, φθάνει στα όριά της. Βρίσκεται σε αντικειμενική αδυναμία να ανταποκριθεί στην υπερχρέωση (ληστρική ή αγοραία). Αντιμετωπίζει το δίλημμα ή να συνεχίσει να λειτουργεί ως κράτος των πολιτών ή ως μηχανή εξόφλησης δανείων.
Σε αυτήν την περίπτωση η διεθνής πρακτική, από τις αρχές του περασμένου αιώνα, είναι η αναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους δανειστές. Η στάση πληρωμών λειτουργεί ως μια τελευταία γραμμή άμυνας, αν αξιοποιηθεί σωστά. Αυτό ακριβώς το όπλο κατατέθηκε την περασμένη Πέμπτη στις Βρυξέλλες. Η Ελλάδα έχασε εκεί τη δυνατότητα προσφυγής σε μια ελεγχόμενη αναδιαπραγμάτευση του χρέους της. Δεν μπορεί πια να πει ούτε «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», με πρωτοβουλία της. Οι δανειστές (αξιότιμοι ή κερδοσκόποι) μπορούν να είναι ήσυχοι. Η χώρα καταδικάστηκε να δανείζεται συνεχώς μέχρι τελικής πτώσεως...
ΠΗΓΗ ΕΘΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου