Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
«Θέλω ένα πιστόλι επάνω στο τραπέζι» επανέλαβε εκατοντάδες φορές ο πρωθυπουργός της χώρας καθ’ όλη την διάρκεια της μάχης ενάντια στους κερδοσκόπους και στο ενδεχόμενο οικονομικής κατάρρευσης του τόπου
Άσχετα απ το γεγονός ότι ξεκίνησε με το αποκριάτικο πιστολάκι με τα καψούλια κρότου και λάμψης της «πολιτικής στήριξης» για να συνεχίσει με το «νεροπίστολο» της απειλής του ΔΝΤ με το οποίο κατάφερε να κάνει μούσκεμα την όποια σοβαρότητα είχε καταφέρει να διατηρήσει, επί της αρχής δεν είχε άδικο
Επί της αρχής η απαίτηση για την ύπαρξη όπλου επάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων έκρυβε μια τεράστια αλήθεια την οποία έχουν για χρόνια ξεχάσει οι πολιτικοί μας. Μιλώ φυσικά για την αλήθεια που λέει πως «αν δεν σε φοβούνται δεν σε υπολογίζουν»
Κάποιοι θα πουν πως διαπραγματεύσεις υπό το κράτος φόβου και απειλών δεν βρίσκονται σε αρμονία με τις αρχές της δημοκρατίας, και της αλληλεγγύης πολιτισμένων ανθρώπων και λαών. Θεωρητικά δεν έχουν άδικο. Θα έλεγα πως στην θεωρία παίρνουν άριστα. Στην πράξη όμως δεν παίρνουν τίποτα περισσότερο από το απόλυτο μηδέν
Ας μην πάμε μακριά. Μια ματιά είτε στο πως διαμορφώθηκαν οι δικές μας εσωτερικές κοινωνικές ανισότητες είτε στο πως «χτίζονται» οι παγκόσμιες γεωπολιτικές ισορροπίες θα πείσει και τον πιο δύσπιστο
Στο εσωτερικό δεν έχει υπάρξει ούτε μια κοινωνική διεκδίκηση που να έληξε υπέρ του διεκδικούντα (ανεξάρτητα αν έχει δίκιο ή άδικο) χωρίς αυτός να έχει κατέβει με κάποιο «όπλο» στο πεδίο του «αγώνα» ή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Για άλλους είναι ένας διακόπτης ρεύματος για άλλους ένα λουκέτο κάποιας υπηρεσίας, για άλλους το φρένο κάποιων μέσων μεταφοράς, για άλλους κάποιο τρακτέρ και πάει λέγοντας… Τρανότερο όμως παράδειγμα της ισχύος των «όπλων» αλλά και τραγική ειρωνεία μαζί αποτελούν οι ένοπλες δυνάμεις οι οποίες αν και οπλισμένες έναντι εξωτερικών απειλών , παραμένουν «κοινωνικά άοπλες» στον εσωτερικό κοινωνικό στίβο γι αυτό και ωθούνται χρόνο με το χρόνο σε μια παντελώς άδικη και συνεχώς αυξανόμενη κοινωνική και ηθική απαξίωση για να μην πω εξαθλίωση.
Στο εξωτερικό και στο παγκόσμιο γεωπολιτικό στερέωμα και ο πλέον αφελής γνωρίζει πως το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Γι αυτό βλέπουμε τον Κάραζιτς να δικάζεται ως εγκληματίας πολέμου την ίδια στιγμή που οι Μπλέρ , Μπους και Κλίντον κυκλοφορούν ελεύθεροι , γι αυτό χρειάστηκε να περάσει κοντά ένας αιώνας για να αρχίσει η διεθνής κοινότητα να αναγνωρίζει με οριακές πλειοψηφίες την γενοκτονία των Αρμενίων, γι αυτό το ευρωπαϊκό δικαστήριο παραπέμπει τους Ελληνοκύπριους στα δικαστικά όργανα του ψευδοκράτους-οπερέτα να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους, γι αυτό οι Τουρκικές φρεγάτες σουλατσάρουν στα χωρικά μας ύδατα σαν κρουαζιερόπλοια , γι αυτό ΠΑΡΑΚΑΛΑΜΕ να βάλουμε την Τουρκία στην ΕΕ, γι αυτό προχθές ο Γαλλογερμανικός βραχίονας της ευρωζώνης έκανε σχέδια σωτηρίας γι εμάς χωρίς εμάς, αφήνοντάς μας να περιμένουμε στον διάδρομο αναμονής επιτρέποντας μας την είσοδο στα ενδότερα μόνο για να μας ανακοινώσει τις τελικές αποφάσεις
Αποφάσεις που έφεραν τον πρωθυπουργό μας στο προσκήνιο αυτή τη φορά όχι για να γίνει επαίτης «λόγων συμπαράστασης του αέρα» θυμίζοντας τον γνωστό θηλυκό καρνάβαλο των μεσημεράδικων που επαιτούσε την «αγάπη του Φραν» αλλά για να αρχίσει τους λεονταρισμούς της μορφής «Κερδοσκόπε φύγε κρατώ μαχαίρι»
Είναι εκπληκτικό το πώς μεταμορφώνεται μέσα σε μια στιγμή ο άνθρωπος όταν αποκτά ή νομίζει ότι αποκτά ισχύ. Μόνο όταν φορά τον μανδύα της ισχύος δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο.
Είναι επίσης εκπληκτικό το γεγονός ότι για πρώτη φορά η πολιτική υιοθετεί ανοιχτά (το τι γίνεται στα κρυφά ας μην το σχολιάσω) τον «κώδικα» δράσης των μεγάλων γκάνκστερς!!! Σας θυμίζω πως ο περίφημος ΑΛ ΚΑΠΟΝΕ είχε κάποτε πει «Με έναν καλό λόγο στο στόμα πας μακριά. Με έναν καλό λόγο στο στόμα και ένα όπλο στο χέρι πας πολύ μακρύτερα!!!»
Το τι είδους όπλο είναι αυτό που τελικά βρέθηκε να κρατά στο χέρι του ο κύριος Παπανδρέου και πόσο μακριά θα τον πάει θα φανεί στο μέλλον. Αν και προσωπικά τάσσομαι με το μέρος αυτών που το χαρακτηρίζουν ως άσφαιρο, ανεξάρτητα απ το αν θα αποδειχθεί τελικά αποτελεσματικό ή όχι στον αγώνα κατά των κερδοσκόπων, το σίγουρο είναι ότι αποδείχτηκε από την πρώτη στιγμή χρησιμότατο στο να μας δείξει το χαρακτήρα και τις ικανότητες του κατόχου του αλλά και τη γύμνια μας ως χώρα απέναντι σε όσους μας επιβουλεύονται
Το να βλέπεις έναν πολιτικό ηπίων τόνων που έχει καταπιεί αμάσητα τόσο αυτός όσο και το κόμμα του ΑΜΕΤΡΗΤΑ εθνικά ξεφτιλίκια, μόλις πιστέψει ότι απέκτησε ισχύ, με τις πλάτες τρίτων μέσα σε μια νύχτα να «απειλεί» τους κερδοσκόπους λέγοντας «κάτω τα χέρια απ την Ελλάδα» και να σφυρίζει αδιάφορα στα καθημερινά οθωμανικά χουφτώματα των γειτόνων μας δεν θέλει πολύ για να καταλάβει το μέγεθος της φαιδρότητας του πρώτου, αλλά και τη γύμνια της χώρας που κυβερνά
Η λεονταρίστικη συμπεριφορά του «οπλισμένου» πλέον πρωθυπουργού στον τομέα της οικονομίας δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης της απόλυτης δειλίας που χαρακτηρίζει τόσο τον ίδιο όσο και όλους τους προκατόχους του στον τομέα της εθνικής άμυνας όπου είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν πλάτες τρίτων να μας στηρίξουν . Μιας δειλίας που μας έχει μετατρέψει σε ξέφραγο αμπέλι
Αν ποτέ ως εκ θαύματος βρεθεί κάποιος τρίτος να τον κάνει να πιστέψει πως έχει πραγματικές πλάτες να στηριχθεί και στον τομέα αυτό, θα ζήσουμε στιγμές απείρου κάλους με τον νταή του γλυκού νερού να βροντοφωνάζει «Τούρκε πίσω, κρατάω μαχαίρι»
«Θέλω ένα πιστόλι επάνω στο τραπέζι» έλεγε και ξανάλεγε ο πρωθυπουργός μας. Μεγάλη αλήθεια. Τα τόσα και τόσα όμως πραγματικά όπλα της εθνικής μας άμυνας που για να τα αποκτήσουμε τα πληρώσαμε χρυσά και απωλέσαμε το «πιστόλι» απ το τραπέζι της οικονομίας και τα οποία δεν φάνηκαν μέχρι τώρα αρκετά για να αποφύγουμε την απώλεια της εθνικής μας αξιοπρέπειας από τους γείτονες μας, αλλά και τα παραδείγματα ψυχωμένων κοινωνικών και εθνικών αγώνων, θα του θυμίζουν μια ακόμα μεγάλη αλήθεια που δυστυχώς έχει ξεχάσει
Ό,τι και αν πίστευε ο πρώτος διδάξας Αλ Καπόνε ή ότι και αν πιστεύει τώρα κύριος πρωθυπουργός , τα όπλα από μόνα τους δεν είναι αρκετά. Εκτός απ αυτά χρειάζεται μυαλό και κυρίως ΨΥΧΗ. Απ αυτά διαθέτει άραγε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου