Σε μια απέραντη ήπειρο σαν την Αφρική, όπου ο κόσμος από την ώρα που γεννιέται έως το τέλος της ζωής του δεν έχει μάθει τίποτε άλλο από το να τρέχει, για να βρει νερό και φαγητό, για να πάει σχολείο, για να ξεφύγει από πολλά δικτατορικά καθεστώτα, είτε από τους φυσικούς κινδύνους που στον Βορρά μπορεί να λέγεται Σαχάρα, ενώ στον Νότο φίδια, λιοντάρια και τίγρεις, το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου είναι να χαρίσει στην Ιστορία μεγάλους κι ακούραστους αθλητές. Παγκόσμιους πρωταθλητές και ρέκορντμεν, είτε σε μαραθώνιο, είτε στις λεγόμενες μεγάλες αποστάσεις που κάποτε λέγονταν Αμπέμπε Μπικίλα και Χαϊλέ Γκεμπρεσελασιέ, ύστερα Τέργκατ και Κιπτανούι, σήμερα Μπέκελε, Βανζίρου, Κιρούι και Γίφτερ.
Ο τόπος τους όμως συχνά-πυκνά τους ξεχνάει και δεν τους τιμάει όπως θα τους άξιζε, είτε γιατί έχει σοβαρότερα, καθημερινά προβλήματα να λύσει είτε γιατί το ταλέντο το θεωρεί έμφυτο κι όχι ένα σπάνιο θείο δώρο, για το οποίο Ευρωπαίοι κι Αμερικανοί αθλητές ποιος ξέρει πόσα θα πλήρωναν για να το αποκτήσουν.
Είναι όμως ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα να τους ξεχνάς γιατί πρέπει ν' αντιμετωπίσεις τη σκληρή καθημερινότητα και διαφορετικό, όπως στην περίπτωση της Αιθιοπίας, να θυμάσαι και να τιμάς μόνο τον Γκεμπρεσελασιέ (με χορηγίες, παχυλές επιταγές, έως και μ' έναν από τους κεντρικούς δρόμους της Αντίς Αμπέμπα Haile Gebreselassie Road), ξεχνώντας τον πρώτο μαύρο χρυσό ολυμπιονίκη στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού.
Τον Αμπέμπε Μπικίλα (ή Αμπεμπέ Μπικιλά, όπως τον αποκαλούσαν οι ντόπιοι), έναν πρώην φρουρό του αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ, που συγκίνησε κι άφησε άφωνο τον κόσμο του '60 θριαμβεύοντας ξυπόλητος, γιατί τα παπούτσια τον πονούσαν, στον μαραθώνιο στη Ρώμη και δίνοντας στους πρώην (επί Μπενίτο Μουσολίνι) «αφέντες» και κατακτητές του ένα από τα ωραιότερα από ηθικής πλευράς μαθήματα που θα μπορούσε ποτέ κάποιος να είχε σκαρφιστεί.
Πενήντα χρόνια μετά τη σφαλιάρα σ' ένα φασιστικό καθεστώς που ουδέποτε οι Ιταλοί ήθελαν κι ακολουθώντας την ίδια ακριβώς διαδρομή πάνω στην οποία ο θρυλικός «μαύρος σκελετός» χόρεψε, η Ρώμη τίμησε τον ξυπόλητο ήρωά της με τον 16ο Μαραθώνιο «Bikila 2010», που -ειρωνεία της τύχης- κατέκτησε, επίσης χωρίς παπούτσια, προς τιμήν του διάσημου συμπατριώτη του ο Σιράι Γκένα.
Διάσημου παντού, δυστυχώς όμως πλην της πατρίδας του. Κι όχι μόνο ως προς τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά με τα οποία φέρεται στον Γκεμπρεσελασιέ (γεννημένο, έχει σημασία, το '73, δηλαδή έξι μόλις μήνες πριν από τον θάνατο του Μπικίλα, στα 41 του, από εγκεφαλική αιμορραγία, ύστερα από αυτοκινητικό δυστύχημα που από το '69 τον είχε καθηλώσει, παραπληγικό, σε αναπηρικό καροτσάκι), αλλά γιατί δεν έχει φροντίσει ακόμη ν' αποκαταστήσει τη βεβήλωση που υπέστη πριν από μερικά χρόνια ο τάφος του πρωταθλητή, του πρώτου, αλλά δεν τους νοιάζει, Αφρικανού ολυμπιονίκη της Ιστορίας...
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου