Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν οφείλεται μόνο στις εγχώριες παθογένειες αλλά «κατά ένα μεγάλο μέρος οφείλεται και στην κερδοσκοπία των αμερικάνικων τραπεζών» σημειώνει ο Laurent Lemire(AgoraVox), ο οποίος υπενθυμίζει ότι η στάση των Γερμανών και των Γάλλων ήταν ανάλογη και στον πόλεμο της εθνικής ανεξαρτησίας(1821-1832), όταν αναπτύχθηκε ένα ευρύτατο, ευρωπαϊκό κίνημα «φιλελληνισμού».
Σήμερα, η Ελλάδα παλεύει για την οικονομική της ανεξαρτησία συνεχίζει ο αρθρογράφος. Ανάλογες αντιπαραθέσεις των δύο μοντέλων, του Γερμανικού(αυστηρή τήρηση των κανόνων των Συμφώνων Σταθερότητας) και του Γαλλικού(Αλληλεγγύη), γίνονται και με αφορμή τις προσωπικότητες των υπουργών Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε και της Γαλλίας Λαγκάρντ.
Ο πρώτος δεν ήταν ποτέ «τόσο κεφάτος και χαρούμενος» όσο τώρα σύμφωνα με τους συνεργάτες του. Αλλά τι είναι αυτό που κάνει τον κ. Σόιμπλε να χαίρεται; Μήπως οι οδύνες της Ελλάδας; Ενδεχομένως. Επισημαίνεται, πάντως, ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κατάγεται από την προτεσταντική νοτιοδυτική Γερμανία. Διαδραματίζει, άραγε, σημαντικό ρόλο η θρησκεία και η κουλτούρα εν γένει στην πολιτική στάση ενός ηγέτη; Ασφαλώς. Όμως, η «εποχή του κενού»(Ζιλ Λιποβετσκί), του ακραίου ατομικιστικού εγωισμού(ο καθένας μόνος του) και του ηδονιστικού ναρκισσισμού καθώς και της αντικατάστασης των «στρατευμένων», συλλογικών λογικών από την αδιαφορία και την ατομική κατανάλωση, δεν είναι πολιτιστικό χαρακτηριστικό μόνο της γερμανικής κοινωνίας αλλά όλων των δυτικών «μετανεωτερικών» κοινωνιών.
Μάλιστα, πριν η ελληνική κοινωνία γνωρίσει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις των αμερικανικών και των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, γνώρισε την καταστροφή ενός θαυμάσιου πολιτισμού που δόξαζε το «Εμείς» και το συλλογικό, και αντικαταστάθηκε(βλέπε εκσυγχρονισμό) από τον ατομικό καταναλωτισμό, από ένα υπερφίαλο ατομικισμό, που απεμπολούσε κάθε μορφής δέσμευσης, κάθε «ιερό και όσιο». Πρώτα η Ελλάδα αλώθηκε πολιτιστικά και ύστερα οικονομικά.
Τώρα οι ίδιοι οι Έλληνες δεν είναι «φιλέλληνες». Γιατί η εθνική ταυτότητα και κάθε ταυτότητα δεν είναι κάτι στατικό αλλά κάτι που δημιουργείται και καταστρέφεται συνεχώς και αδιαλείπτως. Εμείς ανήκουμε στη δεύτερη περίπτωση. Γι’ αυτό, για να ξαναβρούμε το Πρόσωπό μας, για να μπορούμε να απαιτούμε την αλληλεγγύη των άλλων θα πρέπει πρώτα να ανακαλύψουμε εμείς ξανά την αλληλεγγύη και τη μέριμνα για έννοιες όπως συλλογικότητα, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια, πατρίδα, ισότητα.
Να ξανα-ανακαλύψουμε ότι ισότητα υπάρχει μόνον όταν μοιράζεται, ότι δεν είναι παρά η μοιρασμένη ποιότητα μιας κοινωνία. Γι’ αυτό το θέμα της δικαιοσύνης των κυβερνητικών «μέτρων» είναι πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων από ό,τι νομίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου