Ζούμε σίγουρα όλοι στην ίδια πατρίδα?

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Μια λύση που έχω επεξεργαστεί εδώ και καιρό, με τη μεθοδικότητα που κάποιοι Αμερικανοί σκάβουν πυρηνικά καταφύγια, είναι να μετακομίσω σε γειτονική χώρα, κατά προτίμηση στη Βουλγαρία.

Και εξηγούμαι. Είναι πραγματικά ηλίθιος όποιος μπορεί και δεν εγκαταλείπει τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται. Υπό φυσιολογικές συνθήκες έπρεπε να επικρατεί συνωστισμός (με την ερμηνεία της Ρεπούση) στον Προμαχώνα και μάλιστα τώρα, πριν κλείσουν οι Βούλγαροι τα σύνορα. Θα εγκατασταθούμε στο Σαντάνσκι. Ούτε τρεις ώρες από Θεσσαλονίκη. Διαμένουμε σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλώνουμε μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού και προσπαθούμε να επιβιώσουμε όπως μπορούμε, έχοντας τις λιγότερες δυνατές δοσοληψίες με τις ελληνικές αρχές. Τα πάντα εκεί είναι τρεις και τέσσερις φορές φθηνότερα, η ποιότητα ζωής ανεβαίνει διαρκώς, η κοινωνική ειρήνη είναι εξασφαλισμένη, ενώ υπάρχουν και Βουλγάρες. Αν δω τον Γιώργο στο δρόμο, θα του πω μήπως θέλει να έρθει και ο ίδιος.

Την περασμένη εβδομάδα μας είπαν ότι θα πρέπει να κάνουμε επιπλέον θυσίες για την πατρίδα. Εντάξει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε όλοι την ίδια πατρίδα. Ελάτε, μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε.

Έχετε εσείς την ίδια πατρίδα με τον Βγενόπουλο;

Είστε συμπατριώτες με τον παθολόγο στη γειτονιά μου που κάνει μεροκάματο 600 ευρώ κατάμαυρα;

Πιστεύεις στα αλήθεια ότι ζεις στην ίδια πατρίδα με την κυρία με το Καγιέν που κατηφορίζει την Κηφισίας;

Θα σταθείς ποτέ αγκαλιά με τον τύπο στην τηλεόραση που υποκρίνεται ότι σε αντιπροσωπεύει μεταφέροντας τον πόνο σου στο πανελλήνιο;

Όχι φίλε. Δεν μπορεί να είναι πατρίδα σου κάτι που δεν αγαπάς. Μπορείς να αγαπάς τη σημαία, να την ακούς κανονικά με ήρωες του '21 (άλλοι παίρνουν ναρκωτικά για να φτάσουν σε τέτοια κατάσταση, εμείς με το λιβάνι της ορθοδοξίας είμαστε έτοιμοι), να ανησυχείς για τις βραχονησίδες και το όνομα της Μακεδονίας. Μόνο που αυτά δεν είναι η πατρίδα σου. Είναι τα σύμβολά της και αυτά δεν ισχύουν για όλους.

Συμπατριώτες σου, λοιπόν, είναι το ένα εκατομμύριο άνθρωποι που έδωσαν φακελάκι και «γρηγορόσημο» για να προωθήσουν υποθέσεις τους με το ελληνικό Δημόσιο. (Να πού θα μετακυλιστεί η απώλεια εισοδήματος από τα νέα μέτρα.)

Συμπατριώτες σου είναι οι φοιτητές που έχασαν την πρόσβαση στις ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες επειδή το ελληνικό κράτος δεν είχε να πληρώσει τις συνδρομές.

Έχεις καταλάβει ότι είμαστε η μοναδική χώρα του δυτικού κόσμου με πανεπιστήμια που έχασαν την πρόσβαση στη γνώση; Και μη μου πείτε ότι εγκρίθηκε το σχετικό κονδύλι και αποκαταστάθηκε η σύνδεση. Μόνο η ξεφτίλα έχει τη σημασία της. Θα μπορούσα να πω και άλλα, μα δεν θέλω να μοιάσω του Λαζόπουλου που πονάει η ψυχή του με τα πλάνα από τη λαϊκή όπως και η δική μου με τις εικόνες από την Αφρική - ο καθένας με τις εμπειρίες του. Όμως αλλού θέλω να καταλήξω.

Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι δεν θα είχα καμία αντίρρηση να πληρώσω, αρκεί να ήξερα για ποια πατρίδα και για ποια προοπτική. Δεν λέω, ανθρωπιστικά καλό θα είναι να κάνουμε ευτυχισμένο τον Όλι Ρεν, τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, αλλά δεν δίνεις και τόσα λεφτά ούτε το προάγεις σε εθνικό στόχο. Επίσης δεν είναι εθνικός στόχος η πτώση των spreads.

Εθνικός στόχος, Γιώργο μου, είναι να πάρεις τα στοιχεία για τη διαφθορά, να διαβάσεις on camera ότι ένα εκατομμύριο Έλληνες έδωσαν φακελάκι και να υποσχεθείς ότι θα κάνεις τα πάντα προκειμένου την επόμενη χρονιά να μην πληρώσει κανείς.

Αντιθέτως αυτή η κλάψα, η μιζέρια, η ανάπτυξη φοβικών συνδρόμων δεν σου ταιριάζει. Θα μου πεις ότι ταιριάζει στο πόπολο που έχεις από κάτω. Ίσως να έχεις δίκαιο, πρόεδρέ μου. Μόνο που πρέπει πάντα να θυμάσαι ότι ψηφίστηκες για να αλλάξεις τα πάντα. Ακόμα και για να πάρεις φοβίες και νοοτροπίες που σέρνουμε σαν αλυσίδες και να τις πετάξεις στην υψικάμινο. Αν κάποιος σε σταματήσει στον δρόμο και σου πει ακριβώς τα ίδια, εγώ θα είμαι.

Συγγνώμη που κάνω κήρυγμα. Ίσως μου πείτε ότι δεν γράφω και τίποτα το ουσιαστικό σήμερα. Δεν έχετε άδικο. Όμως είναι κάτι που με πνίγει και με ανησυχεί. Φοβούμαι πως δεν θα αρπάξουμε την ευκαιρία με τον τρόπο που της αξίζει. Γιατί είναι ευκαιρία. Αυτή η κρίση και αυτά τα μέτρα είναι το ακριβώς αντίστροφο των Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι πρόκληση και συνάμα ευκαιρία να αλλάξουμε, να γίνουμε αυτό που αξίζει στα παιδιά μας. Μία σύγχρονη, δυτική, πολύχρωμη και πολυπολιτισμική κοινωνία του 21ου αιώνα. Και, πιστέψτε με, αν δεν γίνουμε ακριβώς αυτό, τότε τούτη η περιπέτεια δεν θα μας βγει σε καλό. Δεν ξέρω πού θα μας οδηγήσει, αλλά θα είναι στο περιθώριο...