Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΝΤΕΛΑ
Στις 440 λέξεις που ακολουθούν ας αντιστρέψουμε όρους και ρόλους. Και ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα είναι η κραταιά υπερδύναμη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η γερμανική είναι η χειμαζόμενη οικονομία της Ευρωζώνης. Στο φαντασιακό αυτό περιβάλλον, ας ξεκινήσουμε από την κινητήρια δύναμη όλων. Ας υποθέσουμε δηλαδή ότι σε διάφορα επενδυτικά χαρτοφυλάκια της Αθήνας βρίσκεται συγκεντρωμένο περιπου το 1/5 του υπέρογκου γερμανικού χρέους. Και η κατάσταση έχει περίπου ως εξής:
Αν (αφεθεί να) σκάσει, τότε απειλεί να τινάξει στον αέρα την Εθνική, τρεις - τέσσερις ακόμα μεγάλες ελληνικές τράπεζες, καθώς και δύο - τρεις εταιρείες επενδύσεων χαρτοφυλακίου και ασφαλιστικούς ομίλους, που έχουν επενδύσει τα αποθεματικά τους σε γερμανικά ομόλογα. Επίσης, απειλεί να αποσταθεροποιήσει την Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία επίσης έχει αγοράσει γερμανικούς κρατικούς τίτλους με το... τσουβάλι στο πρόσφατο και στο απώτερο παρελθόν.
Ο Γ. Παπανδρέου, που ξέρει πώς έχει η κατάσταση, πιέζεται πίσω από τις κουρτίνες να κάνει κάτι, αλλά φοβάται το πολιτικό κόστος, τον Παπουτσή, τον Πετσάλνικο, τον Καρατζαφέρη, την Παπαρήγα και άλλους «γερμανομάχους». Το κλίμα είναι τέτοιο, βοηθούντος και του Τύπου, που ο μέσος Ελληνας δεν θέλει ούτε να ξανακούσει το ενδεχόμενο ότι θα βάλει πλάτη για να σωθούν, άλλη μια φορά, οι Γερμανοί. Οι τραπεζίτες όμως; Και κάπως έτσι φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα.
Ανεπισήμως διαρρέουν στην ελληνική έκδοση των Financial Times ότι η Εθνική δεν θα ξαναγοράσει τίτλους του γερμανικού Δημοσίου και επισήμως την ίδια ώρα ο Ταμβακάκης παίρνει το λίαρ τζετ της τράπεζας και πάει στο Βερολίνο για να συναντηθεί με τη Μέρκελ. Από την καγκελαρία διαρρέουν ότι «ήταν ένα ταξίδι αποκατάστασης σχέσεων και καλών προθέσεων». Και μετά όλοι μαζί γελούν γιατί το έχουν ανάγκη. Ο ίδιος ο διοικητής της Εθνικής, ως άλλος... Ακερμαν, βγαίνοντας από τη συνάντηση με την Αγκελα, δηλώνει ότι «πετάχτηκε στο Βερολίνο για να δει λίγο χιόνι, που τόσο του αρέσει, αλλά στην Ελλάδα σπανίως βλέπει» (σ. σ. ο Ακερμαν δήλωσε ότι ήρθε να δει λίγο... ήλιο!).
Και στο τέλος όλοι αναρωτιούνται: ποιος δουλεύει ποιον; Αφού όταν τελειώνει το όνειρο και κάποιος αναλαμβάνει να το εξηγήσει, όλοι ξέρουν ότι θα επικρατήσει «ο νόμος του Γερμανού Ταμβακάκη». Θα πάρει τις εγγυήσεις του, θα αγοράσει και ομόλογα, θα εξασφαλίσει την επένδυσή του και μαζί το απαραίτητο και προβλεπόμενο κέρδος. Γιατί έτσι πρέπει να γίνει, είτε αρέσει στους χειμαζόμενους Γερμανούς είτε δεν αρέσει. Αλλωστε, αυτοί οι τελευταίοι είχαν την ευκαιρία να αλλάξουν την τύχη τους, μέσα από τα τέσσερα κοινοτικά πλαίσια στήριξης που τους δόθηκαν, αλλά την έχασαν.
Τώρα, δυστυχώς, ήρθε η ώρα να πληρώσουν τον λογαριασμό της άλογης πολιτικής που εφάρμοσαν και θα πρέπει να κόψουν και... απόδειξη, για να την προσκομίσουν στις Βρυξέλλες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου