Τα απερίγραπτα χάλια της Δημόσιας Διοίκησης

Του Στελιου Σταυριδη

Είμαστε τόσο ανεύθυνοι, τόσο θρασείς και τόσο λαϊκιστές, που αφού κατασπαταλήσαμε επί 30 χρόνια πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούσαμε να παράξουμε, αφού χάσαμε ατελείωτες ευκαιρίες να φτιάξουμε ένα σύγχρονο κράτος και μια ανταγωνιστική οικονομία, αφού διώξαμε κάθε μεγάλη επένδυση, αφού καταχρεώσαμε τις επερχόμενες γενιές και εκτινάξαμε την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη (το 2012 θα ξεπεράσει το 15%), τώρα ζητάμε και τα ρέστα από τους... κουτόφραγκους, που μας εγκαλούν για την κραιπάλη μας!

Μιλώντας για κερδοσκόπους και άλλους αιμοσταγείς «δράκους», το φαύλο και διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα προσπαθεί να αποπροσανατολίσει, πιστεύοντας ότι το «πάρτι» μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Ελάχιστοι αντιλαμβάνονται πόσο διασύρεται η χώρα και η φωνή τους δεν φαίνεται ικανή να πείσει τους υπόλοιπους να αλλάξουν ρότα.

Δεκαετίες ολόκληρες, μικρής εμβέλειας πολιτικοί διόγκωσαν πέραν πάσης λογικής τον δημόσιο τομέα. Για να εξαγοράσουν ψήφους, διόριζαν από τα παράθυρα αργόμισθους κατά δεκάδες χιλιάδες, χωρίς να υπάρχει καμία πραγματική ανάγκη. Ετσι, φτάσαμε στο σημείο η Ελλάδα να έχει 1.000.000 δημοσίους υπαλλήλους, ενώ η Γαλλία 350.000 και η Αυστρία 120.000 ! Και σα να μην έφτανε μόνον αυτό, πιεζόμενοι αφόρητα από ανεύθυνους συνδικαλιστές, μοίραζαν με αστρονομικό κόστος, σκανδαλώδη επιδόματα και απίστευτες παροχές και προνόμια, που μόνο διεστραμμένοι εγκέφαλοι μπορούσαν να σκεφθούν.

Εχουμε, λοιπόν, σήμερα έναν απίθανο, στυγνό και κοινωνικά άδικο εργοδότη -το κράτος- που επιπλέον πληρώνει με τα δικά μας λεφτά, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, εγκαταλελειμμένους στη μοίρα τους, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς ηθικό, χωρίς αποστολή και επομένως, χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης.

Ο ανεκδιήγητος αυτός εργοδότης πληρώνει σε μισθούς 30 δισ. ευρώ τον χρόνο και δεν γνωρίζει, ποιοι τέλος πάντων είναι αυτοί που έχει στη δούλεψή του, αν προσέρχονται να εργαστούν, τι ακριβώς αντικείμενο έχουν και πόσα εισπράττουν. Με το τρικ των επιδομάτων, ο μισθός (εν κρυπτώ) τριπλασιάζεται ή και τετραπλασιάζεται. Το κράτος έχει γεμίσει με τεμπέληδες και αργόσχολους, για τους οποίους κανείς δεν διαμαρτύρεται. Ενώ η Ελλάδα βουλιάζει, ενώ θα έπρεπε όλοι να προτρέπουν όλους να εργαστούν σκληρά για την παραγωγή πλούτου, όλοι προτρέπουν όλους να απεργήσουν, να εκβιάσουν, να διαλύσουν. Των οικιών υμών εμπιπραμένων…

Την Πέμπτη, η Ελλάδα απεργούσε για να στείλει μήνυμα σε ποιους; Πότε επιτέλους θα γίνει αντιληπτό ότι για τα θλιβερά μας χάλια, εμείς και μόνον εμείς είμαστε υπεύθυνοι; Φθάσαμε να έχουμε μια Δημόσια Διοίκηση που παρά τον όγκο της και τους πόρους που αδηφάγα καταβροχθίζει, δεν είναι σε θέση να παρέχει στοιχειώδεις υπηρεσίες στον δύσμοιρο πολίτη. Αποχαυνωμένοι, σταθερά ανταμείβουμε όλους αυτούς που μας εμπαίζουν ασύστολα και είναι υπεύθυνοι για τη διαλυμένη, αραχνιασμένη, ανεπαρκή και αναποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση.

Το αστείο είναι ότι «επιφανείς» υπουργοί νόμισαν ότι εκσυγχρόνισαν... ψηφιοποιώντας σκουπίδια δηλαδή ξεπερασμένες, άχρηστες και βλακώδεις διαδικασίες! Πολιτικοί όλων των παρατάξεων, με μεγάλη ευλάβεια, φροντίζουν να διογκώνουν τη γραφειοκρατία, διότι κατά βάθος θέλουν τη διαφθορά, ασχέτως αν οι τραγικοί αυτοί υποκριτές ευαγγελίζονται την διαφάνεια.

Εμπειρος και έντιμος πολιτικός της παλιάς καλής γενιάς, έλεγε πρόσφατα ότι η Δημόσια Διοίκηση είναι τόσο διαλυμένη, τόσο διαβρωμένη και τόσο ανίκανη, που δεν βλέπει πώς θα μπορούσε να υλοποιήσει τα απαραίτητα μέτρα νοικοκυρέματος, που θα μας επιβάλλουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας σε επιβεβλημένη -λόγω τεχνογνωσίας- συνεργασία με το ΔΝΤ. Είμαστε τόσο ανεγκέφαλοι που αντί να τους ευχαριστούμε που μας αναγκάζουν επιτέλους να βάλουμε τα δυο μας πόδια σε ένα παπούτσι (μπας και δούμε στον ήλιο μοίρα), τους εγκαλούμε, τους ειρωνευόμαστε και τους λοιδορούμε.

Για όλους εμάς που συνεχώς ταξιδεύουμε, είναι αβάσταχτος ο χλευασμός που δέχεται η Ελλάδα μας. Θα καταφέρουμε άραγε, με σοβαρότητα και συγκεκριμένα έργα, να αποκαταστήσουμε σε όλη την υφήλιο το κύρος και την αξιοπιστία μας και να κάνουμε τα παιδιά μας περήφανα Ελληνόπουλα, όπως ήμασταν κάποτε και εμείς ή θα συνεχίσουμε, με αμείωτη αφροσύνη τον δρόμο της απαξίωσης και της μιζέριας;