Ραγιάδες, ραγιάδες

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Κορυφώνεται ο πόλεμος γύρω από την ελληνική οικονομία σε δύο επίπεδα, ουσιαστικά.

Από τη μία πλευρά οι δανειστές της χώρας μαζί με το διεθνές εργοδοτικό κεφάλαιο και από την άλλη οι ροκανιστές του ελληνικού προϋπολογισμού. Στη μέση βρίσκονται όσοι συμμετέχουν στη δημιουργία κρατικού αποθεματικού. Οι αιμοδότες. Οι ευσυνείδητοι. Τα κορόιδα.

Παράλληλα, ποταμός αφελειών και άγνοιας πλημμυρίζει τις οθόνες της τηλεόρασης, τα ερτζιανά κύματα και τις σελίδες των εφημερίδων για τον δανεισμό της χώρας τον επόμενο μήνα.

Οταν έχεις άμεση επιτακτική ανάγκη από 25 δισ. ευρώ και το ξέρει ο τοκογλύφος σου, σε περιμένει στη γωνία για να σε γδύσει. Ολα τα άλλα είναι αφέλειες ή παρηγορητικές κουβέντες για να αρέσεις στο αφεντικό σου.

Η Ελλάδα, με τις εγκληματικές στενοκομματικές εξυπνάδες πρώτα του Αλογοσκούφη και μετά του Παπακωνσταντίνου έβαλε τα δάχτυλά της και έβγαλε τα μάτια της. Τώρα πληρώνει τις επιπτώσεις τού παιχνιδιού «είμαι κλέφτης, ελάτε πιάστε με».

Το εγκληματικό για την ενημέρωση τού λαού τώρα είναι όλο το παραμύθι για δήθεν Ευρωπαϊκό Ταμείο, δήθεν στήριξη από ξένες τράπεζες υπό τη σκέπη του Σαρκοζί, δήθεν στήριξη από τον Ομπάμα και δεν έχει τέλος η εξαπάτηση.

Οπως έχουμε γράψει επανειλημμένως, και τα στοιχεία μιλάνε από μόνα τους, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν έχει σχέση με τη διεθνή κρίση. Είναι εγγενές και πολιτικό. Οφείλεται στον στενό εναγκαλισμό επιχειρηματιών - κυβερνήσεων - δημόσιων υπαλλήλων σε βάρος του ελληνικού λαού, με τη συνενοχή και σύμπραξη εργατοπατερικών οργανώσεων και συναφών επαγγελμάτων. Αυτοί όλοι έχουν τινάξει το δημόσιο έλλειμμα με την εγκληματική αδιαφορία, με την οποία χειρίστηκαν το δημόσιο χρήμα.

Αυτοί είναι και οι βασικοί υπεύθυνοι, που ως ελεγκτικοί μηχανισμοί είτε αδιαφόρησαν να μαζέψουν και να ελέγξουν τη φοροεισφορά, είτε συνέργησαν για να φοροδιαφεύγουν οι κάθε λογής επαγγελματίες.

Τώρα η χώρα βρίσκεται μπροστά σε δύο απειλές.

Η μία προέρχεται από το διεθνές χρηματοπιστωτικό δανειστικό κεφάλαιο, που είναι έτοιμο να τη δανείσει με επιτόκιο, που θα της κάνει το δώρο - άδωρο.

Η δεύτερη, όμως, είναι χειρότερη. Από τις δηλώσεις των υπουργών προς τους ευνοούμενούς τους και από τις υποσχέσεις που μοιράζει κάθε μέρα ο κάθε πικραμένος κυβερνητικός χαρτογιακάς, αλλά και από τις πυροσβεστικές δηλώσεις των υψηλόβαθμων στελεχών της κυβέρνησης συμπεραίνει κανείς ότι η κυβέρνηση αγωνίζεται να σώσει αυτό ακριβώς που χαντακώνει τη χώρα και που πρέπει να διαλύσει: το διεφθαρμένο δημόσιο αίσθημα του φαγοποτιού χωρίς αντίστοιχη προσφορά. Κι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη τραγωδία για την Ελλάδα: να μην αλλάξει. Να μη διαλύσει τη νοοτροπία της. Να μείνει αιχμάλωτη μιας αρπαχτικής, νεοοθωμανικής, μισοκακόμοιρης, κουτοπόνηρης, αδιαφανούς συναλλαγής από το τρίγωνο επιχειρηματίες-κυβέρνηση-δημόσιοι υπάλληλοι.

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι βαθιά πολιτικό. Εχει να κάνει με τη νοοτροπία κοτσαμπασισμού, που κληροδότησαν οι δημογέροντες στο απελευθερωμένο από τους Τούρκους γένος. Και που μέχρι σήμερα ζει στο μισοσκόταδο της ένοχης αρπαχτής κάθε είδους και στην ατιμώρητη κλοπή, αγκαλιά με την ξεδιάντροπη εκμετάλλευση από τους κάθε είδους εργοδότες.

Ετσι θα, περάσει άλλη μια ανεκπλήρωτη χρονιά, μετά 250 χρόνια η δημοτική ευχή:

Ακόμα τούτη η Ανοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες, τούτο το καλοκαίρι.