Δυοίν θάτερον

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Εντέλει, είμαστε ένας υπέροχος και αισιόδοξος λαός, που προχωρεί ξεπερνώντας τις αντιξοότητες και τις αναποδιές ή ένας αναίσθητος, κυνικός και αδιόρθωτος λαός, που δεν χαμπαρίζει τίποτε και γράφει στα παλιά του τα παπούτσια όσα θεωρεί συνωμοσίες ενός αόρατου ανθέλληνα εχθρού;

Δεν θα βιαστώ ούτε έχω όρεξη χρονιάρα μέρα που τραγουδιέται στις εκκλησίες ο προδότης του Δασκάλου να λάβω θέση. Προτιμώ να απαντήσει ο καθένας αναγνώστης χωριστά και μέσα του.

Τι είναι ένας λαός που σε εποχή δριμείας οικονομικής κρίσης τροφοδοτείται με πολυτελή ένθετα γαστρονομίας, γκουρμέ, συνταγών γλυκών, κατακλύζεται η μικρή του οθόνη κάθε μέρα από ερεθιστικές συνταγές που εκτελούνται από δημοφιλείς μετρ της κουζίνας.

Ένας λαός που σε μέρες απεργιών ορμάει στα εξοχικά του, κατακλύζει καφετέριες και εστιατόρια, αγοράζει κατά χιλιάδες πορνό, εξαντλεί ακριβά εισιτήρια γιγαντοθεαμάτων σε γήπεδα, συνωθείται ασφυκτικά σε αγώνες ποδοσφαίρου και καλαθόσφαιρας και εξαφανίζει από τους πάγκους των περιπτέρων πάνω από πενήντα περιοδικά βελούδινης ζωής, χτυπάει μεγάλες θεαματικότητες σε αηδή απογευματινά εμετικά βυτιοφόρα και χαίρεται καθολικό Πάσχα στην Κεϋλάνη.

Μη βιαστείτε να απαντήσετε: Αισιοδοξία ή αναισθησία; Κατά το αριστοτελικό αξίωμα, τρίτο μεταξύ τους δεν χωρεί.