Του ΣΠΥΡΟΥ ΦΡΕΜΕΝΤΙΤΗ
Το δώρο Πάσχα εμφανίστηκε πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1822, όταν το ζήτησαν οι υπάλληλοι «της εν Κορίνθω Προσωρινής Διοίκησης της Ελλάδος», όπως αναφέρει ο ιστορικός Γ. Κορδάτος στην «Ιστορία του Ελληνικού Εργατικού Κινήματος» (Αθήνα 1956, σελ. 29).
Στον ιδιωτικό τομέα πριν από το 1940 ορισμένες συλλογικές συμβάσεις εργασίας και εσωτερικοί κανονισμοί μεμονωμένων επιχειρήσεων προέβλεπαν τη χορήγηση του δώρου Πάσχα. Πρώτη φορά όμως με το νομοθετικό διάταγμα 310/1941 στην Κατοχή ορίστηκε ότι «όπου από συνήθεια ή από έθιμο ή από διάταξη ΣΣΕ καταβάλλεται θα συνεχίσει να καταβάλλεται».
Ακολούθησε ο Ν. 1.901/51, που κύρωσε τον αναγκαστικό Ν. 1.777/51 (ο οποίος διατηρήθηκε σε ισχύ με το άρθρο 15 του Ν. 2.053/52). Ορισε ότι οι υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας «δύνανται διά κοινών αποφάσεων να προσδιορίζουν εκτάκτως οικονομικάς ενισχύσεις κατά τις εορτές Χριστουγέννων και Πάσχα εις χρήμα ή εις είδος». Εκτοτε γενικεύθηκε στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
Με κοινές νομοθετικές ρυθμίσεις καθιερώθηκε και το δώρο Χριστουγέννων, που αποτελούσε «χορήγηση στους μισθωτούς έκτακτης οικονομικής ενισχύσεως κατά τις εορτές των Χριστουγέννων - Νέου Ετους».
Με το άρθρο 1 του Ν. 1.082/80 το δώρο αυτό μετονομάστηκε σε επίδομα εορτών Χριστουγέννων και καθορίστηκε το πλαίσιο χορηγήσεώς του.
Ακολούθησε η έκδοση της υπ' αριθ. 19.040/81 αποφάσεως των υπουργών Οικονομικών και Εργασίας, που ρυθμίζει παγίως πλέον όλα τα σχετικά με τον τρόπο υπολογισμού και χορηγήσεως των επιδομάτων εορτών κατ' έτος.
Το επίδομα αδείας μετ' αποδοχών καθιερώθηκε με τον αναγκαστικό νόμο 539 του 1945, όπου, στο άρθρο 2 παράγραφος 1, προσδιορίζονται οι προϋποθέσεις λήψης της πρώτης άδειας με αποδοχές, καθώς και η άδεια για όλα τα επόμενα χρόνια στον ίδιο ή σε διαφορετικούς εργοδότες.
«Από το 1951 για το δώρο Πάσχα κι από το 1945 για το επίδομα αδείας κανένας μέχρι σήμερα, ούτε κυβέρνηση, ούτε ιδιώτες, αμφισβήτησαν την αναγκαιότητα χορήγησης» δήλωσε ο Α. Μητρόπουλος, καθηγητής εργατικού δικαίου και πρόεδρος της Ενωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους.
«Ο 14ος, δώρο Πάσχα και επίδομα αδείας, όπως και ο 13ος μισθός, το δώρο Χριστουγέννων, αποτέλεσαν την αναγκαιότητα για την ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών. Συντέλεσε στην αύξηση της εμπορικής κίνησης και στην εναλλακτική καταναλωτική συημπεριφορά μισθωτών, συνταξιούχων και ανέργων. Γι' αυτό η πιθανή κατάργησή τους θα οδηγήσει στη δραματική προλεταριοποίηση ευρύτερων στρωμάτων μισθωτών και συνταξιούχων και σε πραγματικό ολοκαύτωμα».
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου