Ο φόβος του ανταγωνισμού

Tου Διονυση Γουσετη

Το 1894, ο Ντρέιφους καθαιρέθηκε από αξιωματικός ως προδότης.

Το 1927, ο Τρότσκι καθαιρέθηκε από την Κ. E. των Μπολσεβίκων, ως εχθρός του λαού.

Το 1967, Ο Μοχάμεντ Αλι καθαιρέθηκε από πρωταθλητής πυγμαχίας των ΗΠΑ, ως εχθρός του έθνους.

Συχνή είναι και η καθαίρεση από τους τίτλους τους όσων καταδικάζονται σε θάνατο, όπως η τριανδρία της χούντας και η Ελενα Τσαουσέσκου. Η γεύση από αυτές τις πράξεις ατίμωσης αντιπάλων είναι η πικρή εκείνη της σκοπιμότητας και της εμπάθειας.

Με απορία, λοιπόν, διάβασα την «Απόφαση» (23/9) της Εκτελεστικής Γραμματείας της «Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού» των ΑΕΙ, της γνωστής μας ΠΟΣΔΕΠ. Η Απόφαση, αφού απαξιώνει -για να μην πω εξευτελίζει- όσα ομότιμα μέλη ΔΕΠ προσφέρουν υπηρεσίες σε κολέγια, παρακινεί τις Συγκλήτους των ΑΕΙ να καθαιρέσουν τα μέλη αυτά από τον τίτλο τους.
Γιατί αυτή η παράξενη οργή; Μπορεί κανείς να φανταστεί το αντίστοιχο όργανο των πανεπιστημιακών π. χ. Βρετανίας ή ΗΠΑ να απαγορεύει, με ποινή καθαίρεσης, στα ομότιμα μέλη του να διδάσκουν σε κολέγια;

Η ΠΟΣΔΕΠ απαντάει ότι έτσι εξυπηρετούν «συμφέροντα αντίθετα με αυτά του δημοσίου πανεπιστημίου». Μα, ποια μπορεί να είναι τα συμφέροντα των ΑΕΙ που βλάπτονται τόσο καίρια, ώστε να ζητείται η ατίμωση ομότιμων καθηγητών; Η Απόφαση απαντάει έμμεσα: «Το επιχείρημα ότι ο ανταγωνισμός των κολεγίων θα ανεβάσει την ποιότητα του δημοσίου πανεπιστημίου δεν μας πείθει». Κατά την ΠΟΣΔΕΠ, λοιπόν, το δημόσιο πανεπιστήμιο δεν κερδίζει από τον ανταγωνισμό των κολεγίων. Ούτε βέβαια από τον ανταγωνισμό με ευρωπαϊκά ΑΕΙ, διότι αυτός πρακτικά δεν υφίσταται. Ισως κερδίζει από τα λιμνάζοντα ύδατα της ανύπαρκτης αξιολόγησης ή από τις κρυφές συναλλαγές των πρυτανικών και άλλων εκλογών ή από τον άθλιο νεποτισμό που τα μαστίζει (μας τον θύμισε πρόσφατα η γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους για τα όργια της οικογένειας Χριστινάκη στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, αλλά εδώ η ΠΟΣΔΕΠ σιώπησε αιδημόνως).

Η αιτία της οργισμένης Απόφασης είναι ο φόβος του ανταγωνισμού. Φόβος απέναντι στις συγκρίσεις, ακόμη και με τα κολέγια. Ο φόβος της ΠΟΣΔΕΠ συναντιέται με τον φόβο των συνδικαλιστών φοιτητών απέναντι στον ίδιο ανταγωνισμό. Αυτοί φοβούνται τον κίνδυνο να μοιραστούν με άλλους τα «επαγγελματικά δικαιώματα» σε μια κλειστή επαρχιώτικη κοινωνία, όπου απουσιάζει η παραγωγή και η αξιοκρατία και όπου το «χαρτί» είναι κλειδί για μια θέση στο Δημόσιο. Οι δύο φόβοι οικοδόμησαν πριν από δύο χρόνια τη συμμαχία που, με αντιιμπεριαλιστικό και αντινεοφιλελεύθερο μανδύα, μεγαλούργησε καταστρέφοντας από πανεπιστήμια μέχρι Αγνωστο Στρατιώτη.
Διαισθάνομαι ότι ο φόβος των κολεγίων θα δημιουργήσει νέα μεγαλουργήματα. Νέα επιστράτευση της «γενιάς του άρθρου 16», διαδηλώσεις και ταλαιπωρία που θα υποστούμε ακούγοντας πόσο το ΔΕΠ υπηρετεί τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία. Ο γράφων πίστεψε ότι η εκλογή νέας διοίκησης της ΠΟΣΔΕΠ είναι μια ελπίδα για τα ΑΕΙ («Καθημερινή», 29/7/09). Η αφέλεια πληρώνεται.

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ