Tου Μπαμπη ΠαπαδημητριουΔεν είναι απαραίτητο συμφωνεί κανείς με τη «δικτατορία του προλεταριάτου» για να ψηφίσει αριστερά. Αλλωστε, πολλοί το κάνουν πιστεύοντας ότι πρόκειται για ψήφο συνείδησης, πιστεύοντας ότι η δική τους συνείδηση είναι πιο άσπιλη από εκείνη του καρα-δεξιού ή του κρυφο-πρασινοφρουρού. Κάποιοι σπρώχνουν την παραδοξότητα μέχρι τέλους, υποστηρίζοντας ότι η Αριστερά είναι ψήφος αθώας ιδεολογίας. Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι! O λόγος είναι απλός: η ελληνική Αριστερά ασχολείται με τα κοινά μέχρις ενός σημείου. Και, το χειρότερο, δεν ασχολείται με το Κοινοβούλιο.
Καταδιωκόμενη από μια ιδεολογία ήττας, προβάλλει ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί της ψυχής των πολιτών που (δικαίως) αμφισβητούν το σύστημα και όμως παρατάει την εξουσία στα χέρια ανθρώπων του συστήματος. Κρατάει ελιτίστικη στάση μπροστά στους κανόνες κοινωνικής διαβούλευσης.
Συμμετέχει στη διάλυση και την καθυστέρηση των κοινωνικών δομών, από την οποία υποφέρει το κράτος μας. Συντηρεί τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα από την οποία κατά κύριο λόγο υποφέρει η οικονομία μας. Με δύο λόγια, η ελληνική Αριστερά παραμένει μακριά από την ευρωπαϊκή παράδοση του διαφωτισμού και η παρουσία της δεν στηρίζεται στον σεβασμό των άρρηκτων δεσμών μεταξύ των κινημάτων κοινωνικής χειραφέτησης και αστικού εκσυγχρονισμού.
Στη βάση των παραπάνω, η συμμετοχή της Αριστεράς στις βουλευτικές εκλογές δεν μπορεί να πείσει τον καθημερινό ψηφοφόρο ότι τη ζητούν πολιτικοί που σκοπεύουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους μέσα στη Βουλή και, τελικά, στη διακυβέρνηση της χώρας.
Να σας δώσω δύο παραδείγματα.
Στο ΚΚΕ πιστεύουν ότι η Κεντρική Επιτροπή μπορεί να αλλάζει τη «χρέωση» των κομματικών στελεχών, αγνοώντας επιδεικτικά τη λαϊκή ψήφο και τις προτιμήσεις, όπως έκανε την άνοιξη του 2008. Είναι επομένως πιθανό, άλλον να στείλει ο ψηφοφόρος στη Βουλή και αλλού να βρεθεί τελικά.
Στην πλευρά του Συνασπισμού ζητείται ψήφος για τη συγκρότηση ομάδας βουλευτών που περιμένουν την επομένη των εκλογών για να τσακωθούν σαν τα σκυλιά. Οταν μάλιστα είναι ήδη πολύ αργά, αφού το τρένο της αλλαγής έχει πλέον μετατραπεί σε «ταχεία» και ο μηχανοδηγός Παπανδρέου δεν έχει καμία όρεξη να προσθέσει και τους φωνακλάδες του «Συν» σε όσους έχουν ήδη αρχίσει να «τον ζαλίζουν» μέσα στο πράσινο κόμμα.
Η κυβερνητική απομόνωση της Αριστεράς μπορεί να βολεύει όσους δεν γουστάρουν να φορούν γραβάτα ή εκείνους που υποφέρουν από σύνδρομα που τους θέλουν αμόλυντους. Δεν είναι όμως αυτό που χρειάζεται ο φιλελεύθερος, προοδευτικός και αριστερός πολίτης. Αν χρειαζόμασταν αντιεξουσιαστικά κόμματα δεν θα ψάχναμε σε αυτήν την πλευρά. Αν θέλαμε κάτι ρομαντικό, θα ανοίγαμε ένα Αρλεκιν για να ξεχαστούμε. Ο ενεργός και πολιτικοποιημένος πολίτης που επιλέγει την Αριστερά θέλει τους πολιτικούς της να συμμετέχουν όσο περισσότερο γίνεται, όσο πιο ουσιαστικά μπορούν, όσο πιο επίμονα αντέχουν σε αυτό που αποκαλούμε παίγνιο των εξουσιών.
Υπάρχουν δεκάδες καταστάσεις όπου δεν μπορεί η Αριστερά να είναι κόντρα πριν περάσει από την πλήρη και δημιουργική συμμετοχή της. Θέλει την Αριστερά στην εξουσία, όσο γίνεται, όπου γίνεται. Χωρίς υποχρεωτικώς να έχουν προηγηθεί άλλες «ενδιαφέρουσες καταστάσεις» πλην αυτής που συνήθως προκύπτει όταν πολλοί ενώνουν τις δυνάμεις τους για να τραβήξει ο τόπος την ανηφόρα δίχως να αφήνει πίσω του ανθρώπινα συντρίμμια.
Δυστυχώς, αυτή η Αριστερά στην Ελλάδα έχει κατέβει από το τρένο της Ιστορίας και εγώ ελάχιστο χρόνο ακόμα για να δω τι πρέπει να ρίξω στην κάλπη!
Στην πλευρά του Συνασπισμού ζητείται ψήφος για τη συγκρότηση ομάδας βουλευτών που περιμένουν την επομένη των εκλογών για να τσακωθούν σαν τα σκυλιά. Οταν μάλιστα είναι ήδη πολύ αργά, αφού το τρένο της αλλαγής έχει πλέον μετατραπεί σε «ταχεία» και ο μηχανοδηγός Παπανδρέου δεν έχει καμία όρεξη να προσθέσει και τους φωνακλάδες του «Συν» σε όσους έχουν ήδη αρχίσει να «τον ζαλίζουν» μέσα στο πράσινο κόμμα.
Η κυβερνητική απομόνωση της Αριστεράς μπορεί να βολεύει όσους δεν γουστάρουν να φορούν γραβάτα ή εκείνους που υποφέρουν από σύνδρομα που τους θέλουν αμόλυντους. Δεν είναι όμως αυτό που χρειάζεται ο φιλελεύθερος, προοδευτικός και αριστερός πολίτης. Αν χρειαζόμασταν αντιεξουσιαστικά κόμματα δεν θα ψάχναμε σε αυτήν την πλευρά. Αν θέλαμε κάτι ρομαντικό, θα ανοίγαμε ένα Αρλεκιν για να ξεχαστούμε. Ο ενεργός και πολιτικοποιημένος πολίτης που επιλέγει την Αριστερά θέλει τους πολιτικούς της να συμμετέχουν όσο περισσότερο γίνεται, όσο πιο ουσιαστικά μπορούν, όσο πιο επίμονα αντέχουν σε αυτό που αποκαλούμε παίγνιο των εξουσιών.
Υπάρχουν δεκάδες καταστάσεις όπου δεν μπορεί η Αριστερά να είναι κόντρα πριν περάσει από την πλήρη και δημιουργική συμμετοχή της. Θέλει την Αριστερά στην εξουσία, όσο γίνεται, όπου γίνεται. Χωρίς υποχρεωτικώς να έχουν προηγηθεί άλλες «ενδιαφέρουσες καταστάσεις» πλην αυτής που συνήθως προκύπτει όταν πολλοί ενώνουν τις δυνάμεις τους για να τραβήξει ο τόπος την ανηφόρα δίχως να αφήνει πίσω του ανθρώπινα συντρίμμια.
Δυστυχώς, αυτή η Αριστερά στην Ελλάδα έχει κατέβει από το τρένο της Ιστορίας και εγώ ελάχιστο χρόνο ακόμα για να δω τι πρέπει να ρίξω στην κάλπη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου