Η αλλοτρίωση της λογικής

Του Ανδρεα Δρυμιωτη

Πάντοτε ισχυριζόμουν ότι τα μεγάλα θέματα κρύβονται στις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων και όχι στα εξάστηλα πρωτοσέλιδα. Πρόσφατα πέτυχα σε ημερήσια εφημερίδα θέμα, το οποίο πέρασε χωρίς σχολιασμό από τα δελτία των 8, τα οποία αφ’ ενός διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και αφ’ έτερου καθορίζουν τη στάση των πολιτικών μας. Η πρόσφατη διετής εμπειρία μου στο Μέγαρο Μαξίμου, με έπεισε ότι πολλά γίνονται ή δεν γίνονται «για τα δελτία των 8».

Σε ένθετο εφημερίδας βρήκα λοιπόν ότι το Δημόσιο προτίθεται να προσλάβει 6.355 εποχικούς υπαλλήλους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Τι το περίεργο. Τίποτα. Μάλιστα καλό είναι να δώσουμε δουλειά σε συνανθρώπους μας, ώστε να αντιμετωπίσουμε την καλπάζουσα ανεργία. Να όμως που δεν είναι έτσι τα πράγματα, αλλά με την αλλοτρίωση της λογικής που έχουμε πάθει οι περισσότεροι από εμάς, δεν μας ξενίζει η ενέργεια αυτή.

Πριν από τις εκλογές του 2004 η Ν.Δ. υποσχόταν ότι θα απαλλάξει όλους τους συμβασιούχους από την ομηρία. Οταν όμως ανέλαβε την εξουσία, και διαπίστωσε ότι έπρεπε να μονιμοποιήσει 300.000 συμβασιούχους, μονιμοποίησε μόνο ένα μέρος τους. Η δικαιολογία για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων ήταν ότι καλύπτουν μόνιμες και διαρκείς ανάγκες των υπηρεσιών. Ουδείς όμως προβληματίστηκε, ποιες είναι αυτές οι πάγιες και διαρκείς ανάγκες των υπηρεσιών. Σχετικά με την πρόσφατη πρόθεση του Δημοσίου να προσλάβει 6.355 εποχικούς υπαλλήλους, διαβάζω ότι μεταξύ αυτών ζητούνται 56 καθαρίστριες, 293 φύλακες και 56 νυχτοφύλακες για πεντάμηνη απασχόληση σε 11 Εφορείες Αρχαιοτήτων και μουσεία.

Υπενθυμίζω ότι κατά την πρόσφατη κλοπή αρχαιοτήτων από το Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας έπρεπε να είναι παρόντες τρεις φύλακες, αλλά μόνο μια υπάλληλος βρέθηκε να ανοίξει το Μουσείο για τους ληστές. Ακόμα δεν μάθαμε τι έκαναν οι άλλοι δύο. Επίσης, δεν ξέρουμε αν ήταν μόνιμοι ή συμβασιούχοι. Δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει ότι και οι τρεις αυτές ειδικότητες δεν θα έπρεπε να αφορούν συμβασιούχους. Καμιά σύγχρονη επιχείρηση δεν προσλαμβάνει καθαρίστριες, φύλακες και νυχτοφύλακες. Για την κάλυψη των αναγκών αυτών υπογράφει σύμβαση με εξειδικευμένες εταιρείες, οι οποίες παρέχουν τέτοιες υπηρεσίες. Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει θα έχει πάντα το συμβατικό προσωπικό στη θέση του και η εταιρεία θα είναι υπεύθυνη για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών της. Με τους συμβασιούχους τι εξασφάλιση έχει το Δημόσιο; Καμία.

Η αλλοτρίωση της λογικής δεν σταματά εδώ. 

Μεταξύ των προσόντων που ζητούν για τους υποψηφίους είναι η προηγούμενη εμπειρία! Μάλιστα, βαθμολογείται με 7 μονάδες για κάθε μήνα προϋπηρεσίας, μέχρι 60 μήνες. Κάποιος που έχει 60 μήνες προϋπηρεσία θα πάρει 420 μονάδες που είναι πολύ περισσότερες από τις μονάδες που μπορεί να πάρει κάποιος πολύτεκνος: πενήντα μονάδες για κάθε παιδί. Αν δηλαδή κάποιος προσληφθεί ως συμβασιούχος, θα ξαναγίνει συμβασιούχος (λόγω εμπειρίας) μέχρι να μονιμοποιηθεί διότι θα καλύπτει μόνιμες και διαρκείς ανάγκες του Δημοσίου και μόλις μονιμοποιηθεί θα έχει τη δέουσα εξέλιξη και σε λίγο διάστημα θα πρέπει να προσλάβουμε νέους συμβασιούχους για να καλύψουν τις μόνιμες και διαρκείς ανάγκες του Δημοσίου. Αν νομίζετε ότι υπερβάλλω, διαβάστε την απίστευτη ιστορία που ακολουθεί.

Οταν το 1990 ανέλαβε υπουργός Εσωτερικών ο Σωτήρης Κούβελας, ζήτησε να γνωρίσει όλους τους διευθυντές του υπουργείου του. Εμφανίστηκε και μια Διεύθυνση Επιδιόρθωσης Μηχανημάτων Οδοποιίας. Οταν ο κ. Κούβελας ζήτησε λεπτομέρειες για τη δραστηριότητα της Διεύθυνσης αυτής, η οποία είχε προϋπολογισμό 500 εκατ. δραχμές, πήρε την ακόλουθη, πολύ λογική, απάντηση. «Κύριε υπουργέ, αντί να δίνουμε χρήματα σε ιδιωτικά συνεργεία για την επισκευή των μηχανημάτων οδοποιίας που διαθέτουν οι Νομαρχίες, δημιουργήσαμε αυτή τη Διεύθυνση».  

Η επόμενη ερώτηση του υπουργού ήταν η ακόλουθη: «Τι έσοδα έχουμε από τη Διεύθυνση αυτή;» 

Και ήλθε η απάντηση-κεραυνός: «Τα έσοδά μας είναι περιορισμένα, μόλις 52.000 δραχμές γιατί δεν έχουμε μηχανικούς για τη συντήρηση και πρέπει να προσλάβουμε νέους». 

Ολοι οι μηχανικοί είχαν γίνει διοικητικοί υπάλληλοι. Ετσι διογκώνεται το Δημόσιο και κανένας δεν ξέρει με τι ασχολείται ο κάθε δημόσιος υπάλληλος. Για την ιστορία, αξίζει να αναφερθεί ότι ο κ. Κούβελας διέλυσε αμέσως την υπηρεσία και όλοι οι υπάλληλοι πήραν μετάταξη σε άλλες υπηρεσίες.  

Πόσες τέτοιες υπηρεσίες έχει σήμερα το Δημόσιο και κανείς δεν ξέρει πόσο στοιχίζουν; Ξέρει κανείς; Το χειρότερο, κανένας δεν ενδιαφέρεται να μάθει και να διορθώσει τα κακώς κείμενα.