Toυ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η καχεξία του σιδηροδρομικού δικτύου μας οφείλεται στον ασυγκράτητο
εγωτισμό μας - ή μήπως αυτός ο τελευταίος την αξιοποίησε για να
εκφραστεί;
Να το πω αλλιώς. Εν έτει 2012 διαθέτουμε τη μία και μοναδική
γραμμή η οποία διατρέχει, σαν μεσοεπιθετικός της Ισπανίας, τον
ηπειρωτικό κορμό της χώρας, συν κάτι παρακλάδια, επειδή αγιοποιήσαμε,
λόγω ιδιοσυγκρασίας, τον ιδιωτικής χρήσεως υψηλό κυβισμό; Ή μήπως μας
έσπρωξε προς την τετρακίνηση η απρονοησία του Χαριλάου Τρικούπη, ο
οποίος δεν κατάφερε να προβλέψει πώς θα ήταν τα πράγματα δύο αιώνες
μετά; Η κότα ή το αυγό;
Υποθέτω ότι αν στο μέλλον βρεθεί κάποιος υποψήφιος διδάκτωρ
βαλκανικού πανεπιστημίου για να ασχοληθεί με τη βλαμμένη απόφυση τριών
χιλιάδων χρόνων ιστορίας του Ελληνισμού, την «Hellas» του 2012, μπορεί
να δώσει απάντηση στο ερώτημα.
Προς το παρόν, εμείς ας αρκεστούμε στη
μία και μοναδική γραμμή με κάτι παρακλάδια, για την οποία αισθανόμεθα
εθνικώς υπερήφανοι και θέλουμε να την εκποιήσουμε έως τον Δεκέμβριο (για
την ακρίβεια, αρχίσαμε να θέλουμε να την εκποιήσουμε από τον Δεκέμβριο
του 2010). Διότι τι ωραίος που είναι ο Μπράλος και, ευτυχώς, δεν τρέχει
το τρένο και μπορείς να τον απολαύσεις; Τι ωραία η γραμμή που ύμνησε ο
Θεόδωρος Αγγελόπουλος, ο οποίος απέδωσε σε κινηματογραφικό χρόνο τον
πραγματικό χρόνο των ελληνικών σιδηροδρόμων. Είναι η ίδια γραμμή, την
οποία θρήνησε ο Στέλιος Καζαντζίδης. Η γραμμή που σου επέτρεπε να
γευτείς και σουβλάκια Λιβαδειάς και σαπουνέ χαλβά Φαρσάλων στο ίδιο
εικοσιτετράωρο.
Ή μήπως η καχεξία των σιδηροδρόμων οφείλεται στο ψυχολογικό μας;
Στο ότι, δηλαδή, το υποσυνείδητό μας άκουγε τσουφ - τσουφ και αντί να
εμφανίζονται καουμπόηδες και Ινδιάνοι, εμείς βλέπαμε φανταρίστικες
κουρές εν χρω, στρατόπεδα και σταθμούς του Μονάχου «με πέταξε, άχου, η
μαύρη μοίρα μου...»;
Ή, πάλι, για την καχεξία φταίει ότι κάποια στιγμή,
όταν δεν χρειαζόταν πια να μεταναστεύσουμε, αγοράσαμε τουλάχιστον 2.000
κυβικά σε 82 έντοκες με περίοδο χάριτος ενάμιση χρόνο;
Φταίει, δηλαδή,
το ότι εμείς δεν ακούσαμε το παρά του Βλαντιμίρ Ιλιτς λεχθέν,
«εξηλεκτρισμός και σιδηρόδρομοι, σύντροφοι»; Μήπως για την καχεξία του
σιδηροδρόμου ευθύνεται ο καπιταλισμός που είχαμε εδώ και συνέβη αυτό που
λένε οι οικολόγοι μας, ότι δηλαδή οι στυγνοί καπιταλιστές μας,
αντιπρόσωποι αυτοκινήτων, υπονόμευσαν την κατασκευή σιδηροτροχιών και
προώθησαν την ασφαλτόστρωση και τη δημιουργία ιδιωτικών ΚΤΕΛ; Φταίει
μάλλον που και ο τόπος, από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι ορεινός, κατοικία
των Ελικωνιάδων και λοιπών μουσών...
Αλλά τώρα, λέει, είμαστε πια ώριμοι να τη δώσουμε αυτή τη γραμμή.
Δεν παρουσιάζεται όμως σοβαρό επενδυτικό ενδιαφέρον, μόνο κάτι Κινέζοι
εμφανίστηκαν και πάλι, μια και αυτοί γνωρίζουν, καθότι κομφουκιανοί, από
γραφειοκρατίες και χαρτούρες. Ξέρουν από υπομονή και κινέζικα μαρτύρια.
Οσο για τους γαλλικούς σιδηροδρόμους επέδειξαν ενδιαφέρον συμβολικού
τύπου - ως γνωστόν, οι Γάλλοι τον λατρεύουν τον Αγγελόπουλο.
Συμπέρασμα: για μία ακόμη φορά οι εταίροι μας επιδεικνύουν έλλειψη
φαντασίας, άσε πια τα καβούρια που έχουν στην τσέπη της ψυχής τους.
Κρίμα πάντως, διότι λίγη φαντασία να είχαν θα ήξεραν πως αυτή η μία και
μοναδική γραμμή θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπη μηχανή αντίστασης στον
χρόνο που περνάει. Να διαφήμιζαν το Αθήνα - Θεσσαλονίκη σε τρεις
ημέρες, για να 'χεις καιρό και χαλβά Φαρσάλων να φας και να πας και στη
Βεργίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου