Ο κόσμος του χρήματος ΔΕΝ αυτορρυθμίζεται

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του Pierre Cyrille Hautcoeur / Le Monde

Οι εκλογες  στη Γαλλία έδειξαν ότι τουλάχιστον το 50% των ψηφοφόρων κατηγορούν τα δύο κόμματα εξουσίας για τον ρόλο και τη στάση τους ως προς την παγκοσμιοποίηση και πιο συγκεκριμένα για τις οικονομικές επιπτώσεις του φαινομένου.

 

Η παγκοσμιοποίηση αποβαίνει βέβαια προς όφελος ορισμένων αλλά δημιουργεί και θύματα. Πρόκειται γι' αυτούς που δούλευαν σε επιχειρήσεις οι οποίες μετεγκαταστάθηκαν σε χώρες χαμηλότερου κόστους παραγωγής και για πολλούς ακόμα που πασχίζουν να διατηρήσουν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο.  

 

Με βάση την κυρίαρχη οικονομική θεωρία, τα οφέλη των κερδισμένων της παγκοσμιοποίησης επαρκούν για να καλύψουν τις απώλειες των θυμάτων, η πραγματικότητα όμως δεν επιβεβαιώνει αυτήν την ιδιότυπη αναδιανομή.

 

Την τελευταία 30ετία οι οικονομικές ελίτ όλων των ευρωπαϊκών χωρών είδαν τα κέρδη τους να αυξάνονται, χωρίς όμως να καταβάλλουν αναλογικά υψηλότερο φόρο. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι η οικονομική παγκοσμιοποίηση και ο συνακόλουθος (οικονομικός) φιλελευθερισμός επιτρέπουν σε αυτές τις ελίτ να αποκρύπτουν κέρδη, ενώ οι εργαζόμενοι δηλώνουν υποχρεωτικά και το τελευταίο ευρώ των εισοδημάτων τους.

 

Οι πρώτοι που επωφελούνται από την απουσία κανόνων στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα και ταυτόχρονα οι τελευταίοι που ευθύνονται για το νομικό κενό είναι οι επαγγελματίες του κλάδου. Τα ασύλληπτα κέρδη τους είναι το βασικό όπλο για να διαφθείρουν τους πολιτικούς, είτε της Δεξιάς, είτε της Αριστεράς, όπως επίσης τον κόσμο της ενημέρωσης και τους ειδήμονες της οικονομίας.

 

Είναι οι ίδιοι οι οποίοι διασώζονται όταν βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού και προστατεύονται, είτε από τα «κενά» των νόμων, είτε από την ευνοϊκή μεταχείριση ορισμένων δικαστηρίων. 

 

Ασφαλώς αυτή η κατάσταση δεν είναι νέα.

Τα ιστορικά παραδείγματα μας διδάσκουν ότι ο κόσμος του χρήματος δεν επέβαλε ποτέ αυτοβούλως ρυθμίσεις. Αυτό που απαιτείται σήμερα, προκειμένου να αποφευχθεί η διολίσθηση στα πολιτικά άκρα, είναι η βούληση των πολιτικών ηγετών για προστασία των αποταμιευτών, έλεγχο και συστηματική εποπτεία των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, των τραπεζικών κολοσσών και των φορολογικών παραδείσων. Θα πρέπει, με λίγα λόγια, να τεθεί έλεγχος στους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης.