Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Ναι, είναι χρεοκοπία. Είναι μια χρεοκοπία που της άξιζε να γίνει δεκτή με ανακούφιση. Γιατί δεν είχε τις ολέθριες συνέπειες μιας μονομερούς στάσης πληρωμών. Γιατί οργανώθηκε και εκτελέστηκε ως ευρωπαϊκό εγχείρημα. Γιατί κρατάει τη χώρα διασωληνωμένη στο κοινό νόμισμα.
Ναι, ήταν χρεοκοπία. Ηταν η τυπική επιβεβαίωση του προδιαγεγραμμένου τέλους της μεταπολιτευτικής χίμαιρας. Τα νέα χρεόγραφα - κουρεμένα, φτηνά και αναξιόπιστα - αποτυπώνουν το ναυάγιο του ελληνικού κράτους. Τα νέα ομόλογα ενσωματώνουν ως άυλο βάρος το πολιτικό μας αδιέξοδο.
Αυτή η πρωτοφανής, ευεργετική χρεοκοπία δεν είναι ένα οικονομοτεχνικό γεγονός, εγγεγραμμένο στους ισολογισμούς των τραπεζών. Εγγράφεται πρωτίστως στην ιστορική μας διαδρομή ως περιφερειακής Ιδιαιτερότητας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Αποκρυσταλλώνει την - ασταθή αλλά ζωντανή - βούληση των εταίρων να αναλάβουν εκείνοι τον ρόλο του αποκλειστικού δανειστή (και παιδονόμου).
Αυτή η απαραίτητη χρεοκοπία δεν αποτελεί μόνο όρο για την οικονομική ανάκαμψη. Είναι και αναγκαία συνθήκη για τη δημοκρατική ομαλότητα. Πώς αλλιώς θα πηγαίναμε σε εκλογές; Πώς, αν είχαμε χαθεί στο χάος μιας ανεξέλεγκτης πτώχευσης, θα είχαν την πολυτέλεια να ρητορεύουν οι απολογητές της γιαουρτοκρατίας; Σε ποιο ακροατήριο και σε ποια χώρα θα μπορούσαν να πουλάνε σοσιαλιστική και εθνικιστική δραχμολαγνεία;
Αυτή η χρεοκοπία αποτρέπει πολλά δεινά. Ομως, δεν μπορεί να μας αλλάξει. Μας δίνει χρόνο να αλλάξουμε. Μας δίνει χρόνο να μείνουμε απαράλλαχτοι και, άρα, ικανοί να την επαναλάβουμε ως τραγωδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου