Αφιερωμένη σε έναν "μη ευλογημένο" Δημοσιογράφο (το Δ σκόπιμα κεφαλαίο) του οποίου η έντιμη πορεία και παρουσία στον χώρο του Τύπου αποτελει κατά την ταπεινή μου γνώμη ευλογία και τιμή για την Ελληνική Δημοσιογραφία. Αφιερωμένη στον άνθρωπο που "διαβάζοντάς" τον επι περίπου 30 χρόνια αισθάνομαι οτι βγήκα τόσο κερδισμένος που ακόμη και κατά τη μεγαλύτερη διαφωνία μου μαζί του θα τον αποκαλώ ΔΑΣΚΑΛΟ ή ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ κι ας τον έχω συναντήσει μια μόνο φορά στη ζωή μου. Αφιερωμένη στον ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑ που σήμερα έχει γενέθλια
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΕ ΜΟΥ ...
Το πρόβλημα δεν είναι οτι προβάλλονται άτομα που έχουν κάνει μια τρύπα στο νερό. Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία μας έχει εθιστεί να θαυμάζει τρύπες.
Στην Ελλάδα της Νέας Εποχής, θεωρείται κατόρθωμα να γίνεις face controller σε κλαμπ και όχι το να διασταυρώσεις το σπαθί σου με τους Νανόπουλους, Σένα και Μπαρικέλο του κόσμου...
Για να μη γίνεις ακόμα μία «φάτσα» σαν αυτές που δέρνουν μετανάστες ή τις άλλες, τις «προοδευτικές», του κολωνακιώτικου μπιντέ, πρέπει να πολεμήσεις και να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα. Kαι όσο πιο χρήσιμα για τον κόσμο, την κοινωνία, τον πλανήτη, είναι αυτά που κάνεις, τόσο πιο δυνατός, αξιοπρεπής και ανεξάρτητος αισθάνεσαι.
H πληγή, που άνοιξε εδώ και χρόνια, στη χώρα κακοφόρμισε και δε γιατρεύεται παρά μόνο με μια πραγματική π ο λ ι τ ι σ τ ι κ ή και π ο λ ι τ ι κ ή ε π α ν ά σ τ α σ η που οι σημερινοί διαχειριστές της εξουσίας φαίνεται ότι δεν μπορούν να κάνουν. Eίναι όλοι (αριστεροί, φιλελεύθεροι, σοσιαλιστές) δέσμιοι της εικόνας που έδωσαν στον ελληνικό λαό και που τώρα είναι τόσο παραμορφωμένη ώστε δεν αναγνωρίζεται ούτε από τους δημιουργούς της.
Aπ’ ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, κανένα Λακόστ δεν έχει κάνει καμία «επανάσταση» ― μέχρι σήμερα, τουλάχιστον.
Η Ελλάδα δεν πρέπει απλώς να δημιουργήσει πρότυπα. αλλά και να γκρεμίσει πρότυπα. Να στραφεί με αποφασιστικότητα εναντίον εκείνων που προβάλλουν ψεύτικους παραδείσους. Να απαξιώσει τις πρακτικές του νέου και του παλαιού χρήματος, να εξευτελίσει το lifestyle οριεντάλ και να πλήξει τα χολιγουντιανά πρότυπα (αν η κομματική νομενκλατούρα το επιτρέψει). Αντί οι κυβερνήσεις να επιβραβεύουν φελλούς και να συνεργάζονται με ομιλούσες κεφαλές, πρέπει να δημιουργήσουν «κομάντο» αποφασισμένων ανθρώπων που θα δώσουν τη μάχη για ν’ αλλάξει η Ελλάδα. Τα «κομάντο» πρέπει να έχουν για όπλα τους την τιμιότητα, την αποφασιστικότητα, το θάρρος, τις γνώσεις και, βέβαια, το χιούμορ, που είναι απαραίτητο για να αντιμετωπίσει κανείς μεταλλαγμένους σοσιαλιστές και σοσιαλίζοντες νεοφιλελεύθερους που η δραστηριότητά τους αρχίζει και τελειώνει στα τραπεζάκια του «μπιντέ» και που ζουν και κινούνται στις «καθωσπρέπει» συνοικίες των βορείων και νοτίων προαστίων...
(...) Για ποιους ήρωες μπορούμε να μιλήσουμε σε μια χώρα όπου ο λαός της τους έφερε όλους στα μέτρα του κοντοπίθαρου, κομπλεξικού τσαμπουκά, σκατόμαγκα και άξεστου χωριάτη - σε αντίθεση με τον ευγενή χωρικό; Σε ποιον ήρωα μπορεί να μοιάσει ή να μη μοιάσει ένας λαός που διακόρευσε το παρελθόν του με εθνικιστικές και μεγαλοϊδεατικές ιδεοληψίες, υποθήκευσε το παρόν με εμφυλίους, πραξικοπήματα και χούντες και έριξε το μέλλον του στα τάρταρα; Τι να κάνει μια χώρα στην οποία λαοπλάνοι πολιτικοί έβαλαν την κουτάλα στην κοινωνική χύτρα και έβγαλαν στον αφρό τα κατακάθια;(...)Ποια κανάλια των οποίων ιδιοκτήτες και διευθυντές έχουν πάρει διαζύγιο απ’ τον πολιτισμό θα προβάλουν τους πιονιέρους και τους μπροστάρηδες της επιστήμης και της τεχνολογίας, της μουσικής και της λογοτεχνίας;(...) Μάταια περιμένω να δω να βραβεύουν έναν αρχιτέκτονα, ένα μηχανικό, ένα μαθηματικό, ένα γιατρό. Όλο κάτι τύπους βλέπω να ακκίζονται, καθώς ο ένας βραβεύει τον άλλον σε περιβάλλον απόλυτου νεοπλουτισμού. Επιλεγμένοι δημοσιογράφοι, δικηγόροι, πολιτικοί, αφισοκολλητές και συνδικαλιστές, ένας κόσμος που, όλος μαζί, δε φτάνει ούτε στο νυχάκι μια κοπελιά που χορεύει σε μια σκηνή του Broadway...
Η «αλλαγή» δεν επηρρέασε καμία από τις «λειτουργίες» του ελληνικού «κράτους», αλλά μόνο το βαθμό συντηρητικότητας των εμπλεκομένων. Aντί, δηλαδή, να φορούν τα ιριδίζοντα κοστουμάκια της παλαιοδεξιάς, να οδηγούν Mερτσέντες και Tράιομφ 2000, φόρεσαν πρώτα ζιβάγκο, μετά Πρινς Όλιβερ και, τον τελευταίο καιρό, Aρμάνι και οδήγησαν πρώτα Λάντα, μετά Γιούγκο και τελευταία «Mερσεντέ» (διαχρονική αξία για κάθε μικρομεσαίο), Pέιντζ Pόβερ και Γκολφ GTi. Mε λίγα λόγια, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας περιορίστηκε στο ενδυματολογικό και αυτοκινητιστικό πεδίο...
Όταν το κενό στις γραβάτες, τα κουστούμια και τα σκαρπίνια είναι τόσο μεγάλο, είναι «λογικό» να βγουν εμπρός τα άμφια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου