Ιστορικό κώνειο τα τετελεσμένα

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

OYTE ο επετειακός αναμηρυκασμός συνθημάτων ωφελεί. Ούτε η περιστασιακή πάχυνση των λέξεων σώζει. H φετινή επανεπισήμανση των σιαμαίων αφετηριών της κυπριακής τραγωδίας (πραξικοπήματος - εισβολής) μας συναντά στις παρυφές τραυματικού (κι ενδεχομένως μοιραίου) επιλόγου. Που δυστυχώς θα έχει δυνάμει προδιαγραφές γεωπολιτικών τετελεσμένων. Τα οποία και εάν δεν διαχειριστούμε σωστά, δεν θα έχει πια σημασία ούτε τι έγινε ούτε πώς συνέβη.

Δεν θα υπάρχει δηλαδή αντικείμενο άλλο, πέραν μιας εκ των υστέρων κι επί των ιστορικών ερειπίων αγόνου εν πολλοίς διερευνήσεως του αντεθνικού εγκλήματος και των συνακολούθων του. Καθώς, αυτά που συντελούνται, οδηγούν με βεβαιότητα προς ραγδαίες και μη αναστρέψιμες διαμορφώσεις. Και μεταλλάξεις, οι οποίες ήδη αδυσωπήτως νομιμοποιούν ευρύ φάσμα όσων εθεωρούντο από εμάς (και που όντως είναι) απαράδεκτα, ως απόρροια του διδύμου εκείνου εγκλήματος.

Οπου ακριβώς οι γνωστές θεωρίες περί (κατά Γ. Κρανιδιώτη) «παραγώγου δικαίου» που έχει προκύψει από την εισβολή κι εμπεδώθηκε με την κατοχή, δημιουργούν τις δυναμικές όσων καταθλιπτικών βιώνουμε σήμερα επί του εδάφους και σιωπηρώς αποδεχόμεθα εξ ανάγκης ως αμετάκλητη βάση για επίλυση του προβλήματος.

Γιατί δυστυχώς, όταν οι δυναμικές χρόνου και τετελεσμένων συναντώνται και αλληλοσυνάπτονται, αποβαίνουν δηλητηριώδεις συνταγές για τις ανίσχυρες πλευρές τέτοιων ανισοσθενειών. Οπως ακριβώς συμβαίνει στα καθ’ ημάς. Η πικρή αλήθεια. Με μόνη -αλλά πολυσήμαντη στρατηγικώς- διαφορά, το γεγονός της ενσωματώσεως της de facto διαιρεμένης Κύπρου, στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις κοινοτικές προοπτικές. Οπόταν και για πρώτη φορά μετά την καταστροφή εκείνου του Ιουλίου, έχουμε αποκτήσει ως Κυπριακή Δημοκρατία (και ως Ελληνισμός γενικότερα) πραγματικό στρατηγικό πλεονέκτημα. Να μην έχουμε όμως και να μην τρέφουμε αυταπάτες.

Γιατί τριάντα έξι χρόνια μετά, είτε την επέτειο της ιουλιανής προδοσίας αναψηλαφεί κάποιος, είτε την αυτάδελφο της τουρκικής επιδρομής ανατέμνει, δεν συναντά παρά την εξουθενωτική συνωμοσία μιας μεσοπροθέσμου απορριζώσεως του Κυπριακού Eλληνισμού από τη φυσική του γεωγραφία. Tα υπόλοιπα δεν είναι παρά λεπτομέρειες όσων συνωμοτήθηκαν. Kαι που μόνον αφελείς νομίζουν ότι συνετελέσθησαν και παρήλθαν.

EΔΩ που έχουμε οδηγηθεί, μόνο με σοβαρό προβληματισμό και κυρίως μόνο με λειτουργική συλλογικότητα στη διαχείριση των προοπτικών μας, μπορεί, εάν όχι να επιτύχουμε κάποιες σωστικές υπερβάσεις, τουλάχιστο ν’ αποτρέψουμε οριστική κρεούργηση του τόπου. Kι αυτοί πρέπει να είναι οι κυρίαρχοι δείκτες των σημερινών επετειακών σηματοδοτήσεων. Kαθώς ο αδυσώπητος χρόνος (συν τα τετελεσμένα) συνιστά για μας ιστορικό κώνειο.

Γιατί θανατηφόρο κώνειο είναι ο επιταχυνόμενος ήδη εποικισμός, που ανατρέπει άρδην τα δημογραφικά δεδομένα, διανοίγοντας ευθέως προοπτικές αλεξανδρεττοποιήσεως για την Κύπρο.