Γράφει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος
Επανειλημμένα και επί χρόνια έχω υποστηρίξει ότι σε πολλά έχουμε πάρει στραβό δρόμο οι δημοσιογράφοι, ότι έχουμε παρεξηγήσει τον ρόλο μας, τα δικαιώματά μας και τις υποχρεώσεις μας και ότι από φορείς ενημέρωσης και πληροφόρησης έχουμε καταντήσει, στις περισσότερες περιπτώσεις, δίαυλοι παραπληροφόρησης και φανατισμού. Δυστυχώς, έχουμε καταντήσει μέρος του προβλήματος και όσο ταχύτερα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο και για εμάς, αλλά κυρίως για τον τόπο.
Απόδειξη της επιπολαιότητας αλλά και της ανικανότητας με την οποία ενεργούμε είναι και η βλακώδης, απαράδεκτη και αντιδημοσιογραφική πρακτική της συμμετοχής σε απεργιακές κινητοποιήσεις, που ουσιαστικά αποτελεί ακύρωση του ρόλου μας και της αποστολής μας. Στις κρίσιμες για τη χώρα και τον λαό στιγμές, η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να διαδηλώνει. Είναι να πληροφορεί και να ενημερώνει. Δεν είναι μόνο να παρακολουθεί, αλλά και να καταγράφει. Κι αυτή είναι μία υποχρέωση που δυστυχώς την έχουμε ξεχάσει.
Είτε το θέλουμε είτε όχι δεν είμαστε μία συνηθισμένη κατηγορία εργαζομένων. Θεωρητικά ούτε ωράριο εργασίας έχουμε. Και κάποτε κυριολεκτικά δεν το είχαμε. Κι έτσι έπρεπε. Ημασταν τότε, στη δεκαετία του ‘60, ο μοναδικός τρόπος ενημέρωσης της κοινής γνώμης για τα σοβαρότερα ή και τα μικρότερης σημασίας γεγονότα της καθημερινότητας. Γι’ αυτό και η δημοσιογραφία -με τις όποιες αδυναμίες της και τότε- χαρακτηριζόταν δικαιολογημένα, και όχι κατ’ ευφημισμόν, «λειτούργημα».
Σήμερα τα πράγματα είναι δυστυχώς διαφορετικά. Ασύγκριτα καλύτερες συνθήκες εργασίας και αυξημένες αμοιβές, αλλά αδυναμία ή αδιαφορία συνειδητοποίησης του ρόλου και της αποστολής του δημοσιογράφου.
Κάποτε οι δημοσιογράφοι απλώς ενημερώναμε και κάποιοι, οι κορυφαίοι μας, σχολίαζαν. Σήμερα καταντήσαμε «παράγοντες» της δημόσιας, της κοινωνικής, ακόμη και της οικονομικής ζωής, αποκτήσαμε μία κάστα προνομιούχων που υποδύονται ότι όλα τα ξέρουν και, ουσιαστικά, όλα τα «σφάζουν» προς χάριν της τηλεθέασης, αλλά καταντήσαμε να ξεχάσουμε ποιος είναι ο ρόλος μας, ποιες οι υποχρεώσεις μας και με ποιον τρόπο οφείλουμε να τις υπηρετούμε.
Εύχομαι κάποτε οι δημοσιογράφοι να καταλάβουμε και πάλι πως η θέση μας είναι στις επάλξεις της ενημέρωσης. Επιλογή μας είναι να την υπηρετούμε. Ας το κάνουμε τουλάχιστον σωστά.
1 σχόλιο:
Υπάρχει μια έννοια που λέγεται αλληλεγγύη,και άν εσείς οι δημοσιογράφοι δέν είστε δίπλα στο λαό στις δύσκολες αυτές ώρες που περνάει,τότε πάμε χαμένοι.
Το ότι οι δημοσιογράφοι ,λέτε δέν πρέπει να έχουν ωράριο,δέ σημαίνει ότι στην πανεργατική απεργία,δε θα διεκδικήσουν το δικαίωμα αυτού που έχει ωράριο να είναι ανθρώπινο.
Γιατι στην αντίστοιχη περίπτωση που θα πλήττεται ενα αμιγώς δημοσιογραφικό δικαίωμα,θα θέλατε να αγωνίζεστε μόνοι σας;
Με σεβασμό προς το συγγραφέα,
Σ.Π
Δημοσίευση σχολίου