Μέλλον από στάχτη

Της Καρολίνας Παπακώστα

Τη συνάντησα ύστερα από µήνες. Είχαµε πολλά να πούµε. Το πεντάθυρο αυτοκίνητο µε το οποίο ήρθε (παρά το ότι πάντα απεχθανόταν τις πόρτες στα πίσω καθίσµατα) και το δαχτυλίδι των αρραβώνων στο χέρι της φώναζαν από µακριά πόσα είχαν αλλάξει. Η µετακόµιση, για την οποία ετοιµαζόταν (όπως µου είπε προτού καν έρθει ο σερβιτόρος), µαρτυρούσε πόσες αλλαγές θα συνέβαιναν ακόµη στη ζωή της.

Κι όµως, µόλις αρχίσαµε να συζητούµε το θέµα ήταν άλλο. Οι σορτάκηδες και τα spreads. Το κουµπί που πατήσαµε µε φόντο το Καστελλόριζο. Ο Δανός που ήρθε στην Αθήνα. Η γερµανική λαϊκή εφηµερίδα που αναλώνεται σε ρεπορτάζ για τις ποσότητες που παραγγέλνουν οι Ελληνες σε ένα κυριακάτικο γεύµα.

Ο DSΚ και οι επικείµενες εκλογές για τη γαλλική προεδρία. Φυσικά, η κάλπη στην άγνωστη µέχρι πρότινος Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία. Η Αργεντινή που δήµευσε τις καταθέσεις των πολιτών. Το κύµα µετανάστευσης των Ιρλανδών. Οι αυτοκτονίες στη Λετονία. Το θέµα ήταν το ΔΝΤ. Το µέλλον µας µαζί του. Ή µάλλον υπό το πρόσταγµά του.

Σταµάτησε να παρακολουθεί ειδήσεις, µου είπε. Δεν αντέχει. Καθηµερινά αναλογίζεται τι συνέβη σε χώρες µακρινές µήπως και αντιληφθεί τι την περιµένει.

Βιώνει στα σίγουρα τη συλλογική µας κατάθλιψη. Κι όµως θα έπρεπε να είναι ευτυχισµένη. Να κάνει σχέδια για το µέλλον. Αλλαξε το αυτοκίνητό της µε ένα πεντάθυρο, υπολογίζοντας πως θα έρθει κάποια στιγµή ένα παιδί. Ζει, ωστόσο, µε την αβεβαιότητα των εξόδων που τρέχουν. Χωρίς ποτέ να έχει υπερβεί τις δυνατότητές της µε δάνειο ή κάρτα. Αναγνωρίζει ως µόνη βεβαιότητα τη συρρίκνωση του µισθού της.

Ξυπνά µε την αγωνία: «Πόσο θα κρατήσει όλο αυτό;». Θέλει να ελπίζει, µου είπε, πως η κρίση θα µας παράσχει «έστω και βίαια» την αναγκαία δόση δυτικού εξορθολογισµού. Προσπαθεί, υποστήριξε, να δει το ΔΝΤ σαν την τελευταία µας ευκαιρία. Ανησυχεί όµως. Και είναι εξοργισµένη. «Οφείλαµε να τα έχουµε δροµολογήσει µόνοι µας. Χρόνια πριν». Νόµιζα ότι δεν γίνεται χειρότερα. Αλλά µε πήρε χθες τηλέφωνο, µόλις άκουσε για τους τρεις ανθρώπους που δολοφονήθηκαν.

Αυτή ήταν η φράση που χρησιµοποίησε. «Θα µπορούσα να είµαι εγώ» µου είπε. Εργάζεται σε τράπεζα. Και φοβάται τώρα περισσότερο τον τραµπουκισµό και τον φανατισµό. Εχει παγώσει, δεν ξέρει καν πώς να εκφράσει την αγανάκτηση που την πνίγει. Γνωρίζει όµως ότι δεν πιστεύει πια πουθενά.