Το φως στη ζωή της

Του Γιώργου Αγγελόπουλου

Κάθε πρωί, προτού πάει σχολείο, η 10χρονη Τσέλση Χόλλις ετοιµάζει το πρωινό για την ίδια και την τυφλή µητέρα της, τη Μαρία. «Αισθάνοµαι ωραία όταν φροντίζω τη µαµά µου, µου αρέσει να βοηθάω», λέει το κοριτσάκι

Τη ζωή της Τσέλση και της Μαρίας Χόλλις, που ζουν στο Τσέσινγκτον, ένα προάστιο του Λονδίνου, περιγράφει η δηµοσιογρά φος του ΒΒC, Ιλέιν Οκάιρι. Η Τσέλση είναι ο φως στη ζωή της τυφλής Μαρίας, η συνοδός της, ο άνθρωπος που τη φροντίζει. Κάθε πρωί, αφού βάλει την τσαγιέρα να βράσει, ξυπνάει τη µητέρα της, την οδηγεί στο τραπέζι του λίβινγκρουµ και ετοιµάζει το πρωινό τους. Βοηθάει τη Μαρία από τότε που ήταν µόλις πέντε χρονών.

«Αισθάνοµαι καλά που φροντίζω τη µαµά µου, όµως µερικές φορές έχω ανάγκη να κάνω ένα διάλειµµα και να παίξω. Αλλά κάθε φορά που προσπαθώ να παίξω, την ακούω να µε φωνάζει. Είναι πολύ δύσκολο».

Η Μαρία φοβάται ότι βασίζεται υπερβολικά στην Τσέλση. «Βοηθάει όταν πηγαίνουµε για ψώνια, επειδή στα καταστήµατα οι άνθρωποι είναι άσχετοι. Τους ρωτάς πού είναι το τάδε πράγµα και σου απαντούν εκεί πέρα» εξηγεί. «Δεν µπορώ να κάνω χωρίς εκείνη, όµως πιστεύω ότι δεν θα έπρεπε να βασίζοµαι τό σο πολύ πάνω της, επειδή είναι παιδί. Πρέπει να ζήσει τη ζωή της και να διασκεδάσει και αυτό είναι δύσκολο όταν έχει τόσο πολλά να κάνει για εµένα. Αγχεται πολύ και έχει προβλήµατα στο σχολείο».

Στο σχολείο της Τσέλση υπάρχουν άλλα 7 παιδιά (στους 507 µαθητές του Δηµοτικού) που είναι συνοδοί προσώπων µε ειδικές ανάγκες.

Η διευθύντρια πιστεύει πως στην πραγµατικότητα είναι πολύ περισσότερα, αλλά δεν το κάνουν γνωστό. «Τα παιδιά αυτά δεν µπορούν να συµµετέχουν σε δραστηριότητες όπως οι συµµαθητές τους και δεν θέλουν να συζητούν τους λόγους για τους οποίους δεν µπορούν», εξηγεί. «Μερικά νιώθουν αποµονωµένα. Και συνήθως γίνονται εύκολα θύµατα εκφοβισµού από άλλα παιδιά». Η Τσέλση δεν µιλάει στη µητέρα της για τα προβλήµατα που αντιµετωπίζει στο σχο λείο. «Ανακάλυψα τι συνέβαινε, ότι την εκφόβιζαν οι νταήδες του σχολείου της, επειδή έµενε σιωπηλή και κλεισµένη στον εαυτό της», λέει η Μαρία. «Δεν κάνει εύκολα φίλους».

Μητέρα και κόρη επισκέπτονται ένα κέντρο για νέους συνοδούς προσώπων µε ειδικές ανάγκες, ώστε η Τσέλση να έχει την ευκαιρία να συναντάει άλλους νέους ανθρώπους όπως αυτή. «Μου µιλάνε γι αυτά που αισθάνοµαι», λέει το κορίτσι στη δηµοσιογράφο. «Οµως πρέπει να σταµατήσω να µιλάω για συναισθήµατα, επειδή δεν θέλω να επηρεαστεί η µαµά µου».

Το πρωί πηγαίνουν µαζί µέχρι το σχολείο της, που βρί σκεται κοντά, και η Τσέλση παρακολουθεί τη µητέρα της να παίρνει µόνη τον δρόµο της επι στροφής, µε µόνο το µπαστούνι της για οδηγό. «Τη σκέφτοµαι συνέχεια, µήπως δεν τα καταφέρει να φτάσει σπίτι», λέει. «Ανησυχώ πολύ».

πηγη ΤΑ ΝΕΑ