Η ώρα της αλήθειας για το Κυπριακό

Απο τον Α. Λυκαύγη

Μια ρεαλιστική ανάγνωση των εξελίξεων στο Κυπριακό καταπείθει ότι από πολλού έχει ενεργοποιηθεί δυνάμει αντίστροφη μέτρηση με καταληκτική δυναμική. Πώς; Είτε με λύση του είτε με μη αναστρέψιμο αδιέξοδο, το πρόβλημα θα οδηγηθεί προς συγκεκριμένες de facto ρυθμίσεις. Οι οποίες θα είναι πλέον θέμα χρόνου να μεταποιηθούν σε de jure λειτουργικές πραγματικότητες. Κι αυτά που συμβαίνουν σε κάποια ευρωπαϊκά Σώματα (με καταλυτικές αποφάσεις για την Κυπριακή Δημοκρατία) είναι απλώς τo προοίμιο αυτών που επέρχονται. Και που διαβιβάζουν ευκρινή σήματα κινδύνου.

Εάν δεν θέλουμε να εμπαίζομεν εαυτούς και αλλήλους και υπό το φως ημετέρων λαθών και ολισθήσεων (με προαποδοχή τετελεσμένων), αλλά κυρίως υπό το βάρος της καταθλιπτικής ανισοσθένειας που διέπει τους συσχετισμούς ισχύος των μερών: Θα υποχρεωθούμε αργά ή γρήγορα ν’ αντιμετωπίσουμε ακόμη πιο ανεπιθύμητες εξελίξεις, από αυτές που σήμερα προσπαθούμε είτε ν’ αποφύγουμε είτε ν’ αποτρέψουμε.

Είναι καιρός, εκφεύγοντας από τα τετριμμένα, οι διαχειριστές του πολιτικού μας προβλήματος (στη Λευκωσία και την Αθήνα) να εγκύψουν πάνω από τις πραγματικότητες και να επιμετρήσουν, με την ψυχρή εθνική λογική, αυτά που έπονται και αυτά που επιβάλλεται να πράξουμε προκειμένου: Και αν δεν είναι δυνατό ν’ αποσοβήσουμε πλήρως τα ευδιάκριτα παράγωγα, τουλάχιστον να ελαχιστοποιήσουμε το κόστος τους.

Πρωταρχικά είναι καιρός να θέσουμε κάτω εναλλακτικές επιλογές (αυτό που λέγεται συνήθως «σχέδιο Β» ή ακόμη και «σχέδιο Γ») όχι για να εγκαταλείψουμε τις εν εξελίξει διαδικασίες επιλύσεως, αλλά για να μην ανακαλύψομεν εαυτούς αίφνης επί αδυσωπήτου κενού, σε περίπτωση που η άλλη πλευρά τις οδηγήσει σε αδιέξοδο, με τη μέθοδο του εκβιασμού. Εάν υποθέσουμε ότι σκοπός της Αγκυρας είναι η παγίωση της γεωπολιτικής διαιρέσεως της Κύπρου, τότε η συντομότερη και ασφαλέστερη οδός είναι: Είτε η αποτροπή διαδικασιών που θα οδηγούσαν σε βιώσιμη ρύθμιση. Και αυτό θα πράξει τελικά η άλλη πλευρά. Είτε λύση με τους δικούς της όρους. Οι οποίοι έχουν επανειλημμένα τεθεί. Και στους οποίους υποθεμελιώνονται οι τουρκικές θέσεις. Κύπρος δηλαδή με μίαν μεν κυριαρχίαν, αλλά διά δύο κι εξ αδιαιρέτου.

Υπό το φως αυτών των προσεγγίσεων, το γεγονός είναι -αν δεν εθελοτυφλούμε- ότι: Η ώρα της αλήθειας για το Κυπριακό προσεγγίζει μ’ επιταχυνόμενο καλπασμό. Θα είναι άκρως επώδυνη. Και συμπτύσσεται (ή εκβιαστικά την συμπτύσσουν εκείνοι που αυτοβούλως παρεμβάλλονται) στο κρίσιμο δίλημμα: «Λύση τώρα, ή οριστική συν τω χρόνω διχοτόμηση».

Το δίλημμα είναι ιστορικό. Και απαιτεί εκ των πραγμάτων εξίσου ιστορική αντιμετώπιση. Εάν οι προαγόμενες ομοσπονδιακές ρυθμίσεις δεν εκλογικευθούν και δεν εδράζονται τελικά σε αποδεκτές αρχές, τότε η οποιαδήποτε λύση θα οδηγήσει στο ίδιο σημείο εθνικής καταστροφής, που με την υπογραφή της θέλουμε ν’ αποφύγουμε!