RADAR: Ο ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ: «Χάρτινο το ευρωδάκι»

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

Μάρτης στον δρόμο αλλά στις καρδιές μάλλον κάποιος μήνας άγνωστος, ακυκλοφόρητος με θερμοκρασία ερπετού, πριν γίνει τσάντα ή ζώνη. Κάτι βρωμιάρες στην τηλεόραση γαβγίζουν, αναλύοντας τα συστατικά άλλων τρωκτικών που τρέφονται με ψόφια τυριά και μύκητες πολιτικών.

Τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα πως κι εγώ θα μπορούσα άνετα να ήμουν ένα είδος πολιτικού -αν δεν βαριόμουν, εννοείται, αφόρητα να κομποδένω γραβάτες και να αποκαλώ κάθε ψώνιο «κύριε πρόεδρε» -ένα είδος άχρωμο κι άγευστο με πατίνα θλιβερής εξουσίας.

Μελαγχολώ όταν σκέφτομαι πως τριάντα έξι μόλις χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση έχει εξατμιστεί και η στοιχειώδης εμπιστοσύνη σ' αυτό που κάποτε νοσταλγούσαμε, συνοδεία ενθουσιώδους ορχήστρας και λοιπών αξεσουάρ. Σκέφτομαι μήπως φταίει που χάσαμε τους εξαίσιους παραδοσιακούς εχθρούς μας, την αμφίδρομη αντιπάθειά μας για τους βόρειους γείτονες, μήπως φταίει που ακυρώθηκαν οι ρομαντικές ουτοπίες των σοσιαλισμών ή που πέσαμε με τα μούτρα στο αποξενωτικό παιχνίδι της κινητής πλην λίθινης επικοινωνίας, στην υστερία της καλωδίωσης, στον θαυμαστό κόσμο της εικονικής εξωπραγματικότητας, στην αφαλάτωση του πένθους της ιστορίας μας... κι άλλα πολλά. Ούτε το αγχολυτικό σπορ του λάιφ-στάιλ, ούτε οι ντιζαϊνάτες πατάτες, ούτε οι παχύδερμοι προφήτες, απ' ό,τι φαίνεται μπορούν να δαμάσουν το ακατάστατο θυμικό του Νεοέλληνα.

Ενας Νεοέλλην ακραίας θλίψης και ύποπτης δημοσιότητας. Ενας Νεοέλλην μοντέλο κακού διαχειριστή της Δημοκρατίας, της επιείκειας και των «μπιζ» ιδανικών της κεντροευρωπαϊκής τσέπης. Αήττητος, απτόητος, κατ' εξακολούθησιν πρωτοπόρος της κομπίνας, απόγονος κατσαπλιάδων με βολική πιστωτική κάρτα οθωμανικής αυτοκρατορίας για... άλλοθι.

Υστερα πλάκωσε η Ευρώπη σφιγμένη στη συμβατική καπαρντίνα. Πιστέψαμε πως θα της φάμε ανενόχλητοι την καπαρντίνα. Μας βοήθησε φυσικά και η επιμορφωτική γουρουνίαση των πολιτικών. Δημοφιλών, αντιπαθέστατων και παγερά ανίκανων να βρουν εντός τους, έστω μια μικρή φλέβα πατριωτικού φιλότιμου. Κι έτσι η καπαρντίνα, αυτή που τόσο χαριτωμένα και ανέμελα βαστά στα ευκίνητα χέρια του ο περίφημος φιλέλλην κύριος Χριστοφοράκος (μ' αρέσει που το επίθετό του προστατεύεται ΕΚΤΟΣ των άλλων κι απ' τον Χριστό) κοντεύει να γίνει «σινιέ» σάβανο της στοιχειώδους αξιοπρέπειάς μας.

Εξω είναι Μάρτης και Σαρακοστή, αλλά μέσα μας -όπου υπάρχει «μέσα» -κυκλοφορεί ένας άγνωστος μήνας, πειραματόζωο της νέας τάξης πραγμάτων. Εξω φρενών, που θ' αναγκαστούμε να υποδυθούμε τους φτωχούς, έξω φρενών που θα βάλουμε σε ενέργεια τους ξεχασμένους θυμούς μας, που θα γκρεμίσουμε απ' τα βάθρα τους σπόνσορες της «δυστυχίας να είμαστε Ελληνες». Γεμάτοι πίκρα για το ενδεχόμενο να νοσταλγήσουμε παλιούς φίλους και εχθρούς, απαξιωτικοί σχεδόν για το βροχερό ευρωπαϊκό μας ιδεώδες, τρομοκρατημένοι μήπως και οι χωριάτες που έγιναν πολυτελείς, επιστρέψουν στην κοινωνία του τραχανά πάνω που έμαθαν να χειρίζονται τα «τσοπ-στικς», προκειμένου να επιμορφωθούν στην ωμότητα του σούσι...

Σαφώς οικονομική αγωνία ΑΛΛΑ πρωτίστως ταξική και κοινωνική. Δεν θυμάμαι ακριβώς τους στίχους απ' τους «Κωλοέλληνες» του Σαββόπουλου, που στον καιρό τους -αν και διαχρονικοί τελικά- εξόργισαν αρκετούς, γι' αυτό θα προστρέξω στην παρηγορητική ρίμα της κυρίας Σιλάνας Σαλιάγκου, που εκτός των άλλων συγκλονίσθηκε από την προσφορά της ευρωσύνταξης της Νάνας Μούσχουρη. Η κυρία Σαλιάγκου μόλις άκουσε τα καλά νέα, μεταποίησε το άσμα «Χάρτινο το φεγγαράκι», αφιλοκερδώς για να χαιρετίσει τη φιλάνθρωπη κίνηση της πρώην ευρωβουλευτίνας και αοιδού.

Χάρτινο το ευρωδάκι

με μηδέν μηδενικά

φεύγει το νερό απ' το αυλάκι

και στο Ζάλογγο κυλά.

Δίχως συγγενείς και χρήμα

δύσκολα περνά ο καιρός

ήρθε τσουναμίσιο κύμα

και μουσκεύτηκε ο μισθός.

Χάρτινο το ευρωδάκι

ψεύτικη η ακρογιαλιά

τρέχουμε για το λαβράκι

χάσαμε την πετονιά...