Θυμός Ελλήνων

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Εχει γούστο. Τώρα «θυμηθήκαμε» να θιγούμε οι Ελληνες, επειδή τάχα μου οι Ευρωπαίοι μάς αποκαλούν (και μας συμπεριφέρονται ως) απατεώνες. Μα, είμαστε απατεώνες, μόνο και μόνο διότι ψηφίζουμε ένα σύστημα που προστατεύει τους απατεώνες και νομιμοποιούμε με αυτό το «ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα» το διεφθαρμένο τούτο πολιτικό σύστημα, που απλώνεται παντού, όχι μόνο στη χώρα, αλλά σε όλες τις χώρες που αυτοαποκαλούνται Δημοκρατίες (sic). Σε τούτες λοιπόν τις «δημοκρατίες» εκείνο που κυριαρχεί είναι η ισχύς και το πώς ερμηνεύεται η έννοια είναι φανερό: τεράστια εδαφική έκταση, βιομηχανία, γεωργικά και τεχνολογικά προϊόντα (όποιας ποιότητας και όποιας κοπής), κουλτούρα, πολιτισμός, τράπεζες, δεξαμενές σκέψης (!), έλεγχος ενέργειας κ.λπ. Αφού λοιπόν δεν διαθέτουμε τίποτε απ' όλα αυτά είναι λογικό συνακόλουθο να είμαστε η «πλέμπα», το βδέλυγμα και ό,τι άλλο απαξιωτικό ενισχύει την παγκόσμια πολιτική ζώσα πεποίθηση.

Προς τι η ψυχομυθική, άμα τε και ψυχοθυμική αντίδραση; Μπορεί σε τούτα τα χώματα να γεννήθηκε η όντως Δημοκρατία, αλλά στα ίδια τούτα σφαγιάστηκε, γελοιοποιήθηκε, βιάστηκε, ακρωτηριάστηκε. Και δεν έφταιγαν πάντα οι ξένοι εισβολείς.

Λέμε ότι μας ειρωνεύονται οι Ευρωπαίοι, μας λοιδορούν, μας περιφρονούν. Ποιοι Ευρωπαίοι; Κάτι σαχλαμαράκηδες δημοσιογράφοι, κάποιοι απατεώνες στον τόπο τους ταξιτζήδες, κάποιοι ομοεθνείς που ανοίγουν το στόμα μπρος στο θαύμα της δημόσιας διοίκησης της αλλοδαπής. Αλλά έτσι λειτουργεί το εθνικό θυμικό, χιλιετίες τώρα. Διότι οι πλείστοι είμαστε αδαήμονες, αδιάφοροι, ανελεύθεροι, δουλόφρονες.

«Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε», μας λένε τώρα οι εταίροι. Γιατί, αλήθεια, περίμεναν τόσα χρόνια να μας το πουν; Δεν ήξεραν τάχα ότι χαλκεύαμε τις στατιστικές; Μα, αυτοί μας συνεβούλευσαν, ως πρώτοι αυτοί μυημένοι στον διεφθαρμένο καπιταλισμό. Απλώς αυτοί, είπαμε, έχουν την ισχύ· ποιος ταλαίπωρος να τους ελέγξει; Με την αλαζονεία τούτη της απροσιτότητας ενσπείρουν εθνικά μίση και πάθη στους υπηκόους τους και όλα μέλι-γάλα γι' αυτούς (τους υπηκόους των ισχυρών) και φαρμάκι για τους υπηκόους των ζητιάνων.

Κατανοητό. Μες στη μιζέρια και ασημαντότητά μας από κάπου προσπαθούμε να γαντζωθούμε, για να μη φανεί ότι περάσαμε στο «ντούκου» τούτη τη ζωή. Σε τούτη την προσπάθεια συμμετέχουν άπαντες. Από την άκρα Δεξιά ώς την άκρα Αριστερά (σιγά τα άκρα...).

Ο ακραίος κίνδυνος ελλοχεύει στην πίκρα των «μεσαίων», σε όλους μας, που αντί να χτυπήσουμε την εξουσία (τον πρόξενο όλων των κακών) αμυνόμαστε πίσω από τους μύθους με αέρα (κοπανιστό) ματαιοδοξίας.

Είμαστε «για τον γάιδαρο καβάλα», απλώς, μερικοί που δεν είναι, ενοχλούνται όταν το ακούν.