Toυ Guy Burgel / Le Monde
(...) Η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος της πτώχευσης, αλλά οι Ελληνες είναι πλούσιοι. Είναι η συνέπεια ενός τρόπου ανάπτυξης που επελέγη -ή ήταν επιβεβλημένος;- για να μεταβεί μια κοινωνία μέσα σε μισό αιώνα από μια κατάσταση σχεδόν γενικής εξαθλίωσης στην αναμφισβήτητη υλική ανάπτυξη της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού.
Την επομένη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, της φονικής γερμανικής κατοχής κι ενός αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου, η χώρα ήταν τόσο καθημαγμένη και το κράτος τόσο αποδυναμωμένο, ώστε σύντομα δεν υπήρχε άλλη διέξοδος από το αφεθεί η μέριμνα της οργάνωσης και της ευημερίας στην κοινωνία. (...)
Ολα επιτρέπονταν προκειμένου οι Ελληνες να πλουτίσουν και κυρίως να μη συμβάλουν στον προϋπολογισμό ενός ανίσχυρου και αργυρώνητου κράτους: γενικευμένη κατασκευαστική δραστηριότητα και κερδοσκοπία, άναρχη τουριστική ανάπτυξη, υπερβολική αγροτική εξειδίκευση, ανεξέλεγκτη μετανάστευση κι εκμετάλλευσή της. (...)
Το Δημόσιο δεν υπήρξε ποτέ συνώνυμο του δημόσιου καλού, αλλά, για πολλούς Ελληνες, έγινε συνώνυμο του δημόσιου κινδύνου. (...)
Η Ελλάδα δίνει σε μια ανθρωπότητα αβέβαιη για το μέλλον της ένα γενικό ιστορικό μάθημα. Μια κοινωνία δεν μπορεί να ταυτιστεί με το σύνολο των ατόμων της, ακόμη κι αν είναι τόσο πολυμήχανη όσο ο Οδυσσέας. Χρειάζεται επίσης μια συλλογική οργάνωση, μια συνειδητή συμμετοχή, ένα εδραιωμένο Σύνταγμα, για τη δίκαιη κατανομή των κερδών μεταξύ πολιτών και κράτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου