Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ
Το καλοκαίρι έφυγε. Πήγε εκεί που μαζεύονται όλα τα παλιά καλοκαίρια και κουτσομπολεύουν τις ψευδαισθήσεις των οπαδών τους.
Τους έρωτες που περισσότερο επενδύουν στην άμμο και λιγότερο στην αιμορραγία, τη μελαγχολία των αναμνήσεων εκείνων που σε λίγο καιρό θα τους τυλίξει το σύννεφο της άνοιας και της σιωπής, τη γεύση των φρούτων που παλεύουν με τη νόσο της νοσταλγίας κι άλλα τέτοια.
Φυσικά μας άφησε παρακαταθήκες σοβαρών άρθρων εφημερίδων (συμβουλές με βάση την ηθική του οφθαλμοφανούς), συναινέσεις με δημοκρατικό εννοείται έρεισμα, φεστιβαλικά πειράματα παρηγοριάς, αριστοφανικά λύματα με περισπούδαστο αμπαλάζ και άλλα πολλά που ο θεός της βαρεμάρας θα ανακυκλώσει από δουλική υποχρέωση στο καλοκαίρι που αποχώρησε με προίκα οκτώ Μποφόρ και μπόλικη στάχτη ελιάς και πεύκου. Εφυγε με τις χαλαρές τύψεις μας για όσα δεν ζήσαμε, αγνοώντας το χρόνο για ακόμη μία φορά... αλλά δεν έχει και τόση σημασία πια.
Ο χρόνος ξέρει να τακτοποιεί τον πανικό του πολύ καλύτερα από τους άρχοντες, που όσο περνά ο καιρός δείχνουν τα χάλια της αιμοσφαιρίνης τους. Ωστόσο, υπάρχει κάτι σαν χαρά μετά από μακρά περίοδο πένθους: η συνηγορία των πολιτικών δυνάμεων στο ζήτημα της Παιδείας.
Αντε τώρα να δούμε τη συνέχεια. Ποιος θα βρίσκει παρηγοριά στο «άσυλο», πόσα τσαντίρια θα κατασκηνώνουν, ποιος θα δέρνει τους πρυτάνεις, πόσες φορές θα κατεβαίνει η ελληνική σημαία από το πανεπιστήμιο για να αντικατασταθεί από την μαύρη της πειρατικής οργής; Τα μαγαζάκια των κομματικών αντιπαραθέσεων πού θα μετακομίσουν; Και η γνώση; Θα είναι γνώση ή πάλι αφορμή για επαναστατημένο χαβαλέ;
Τελικά κάποιος πρέπει να υπερασπιστεί αυτούς που θέλουν να θεωρούνται φοιτητές. Διαφορετικά, ας αρχίσουν να γίνονται μαθήματα στα αποδυτήρια των γηπέδων. Εκεί, δηλαδή, που ο χαρισματικός παίκτης με τη συνδρομή του γνωστού ημίκοσμου, που διαφεντεύει το εκτονωτικό άθλημα, απολαμβάνει τα περιορισμένου χρόνου... μπόνους του. Εκεί που ο πετυχημένος λαϊκότροπος βάρδος του τραγουδιού μπορεί να αναλάβει, για το ονόρε, ρόλο νονού και τα θλιβερά συναφή.
Κι ενώ την περασμένη εβδομάδα το πολυδαίδαλο θέμα «Παιδεία - ψωμί - Διαμαντοπούλου» πρωτοστατούσε, κατάπληκτος έβλεπα στα δελτία των οκτώ (ΚΑΙ των εννιά) να ποδοσφαιροποιούνται οι ειδήσεις και να κλέβουν την παράσταση (ή να το επιβάλλουν έτσι) όσα συνέβησαν στον Παναθηναϊκό τον τελευταίο καιρό. Αυτά όλα, παραμονές της συνέχειας του εθνικού μας εξευτελισμού, παραμονές της άφιξης των ιεροεξεταστών της τρόικας και ΑΚΟΥΣΟΝ, ΑΚΟΥΣΟΝ, με τους ιθαγενείς ιεράρχες να έχουν ενστάσεις περί μεταμοσχεύσεων οργάνων και κάτι ανάλογης παράνοιας!!!
Θα μου πεις πως στην Ισπανία του Αλμοδόβαρ γίνονται πολύ χειρότερα. Δεν τους φτάνει η ανεργία και τα ζόρια, τρέχανε μες στη βροχή και την καταιγίδα να δουν και να ακούσουν τον Πάπα να λέει λατινικά εδάφια και ότι ΔΕΝ είναι και τόσο κακό πού και πού οι παπάδες να πηδούν και κανένα ξέμπαρκο ορφανό. Αλλά στην Ισπανία το γιαούρτι ακόμη θεωρείται πολυτελές είδος κι έτσι ο Πάπας έχει να λαμβάνει (να τσεπώνει) κάμποσο παρά από την πιο καθολική οπαδό χώρα.
Πόσο δίκιο είχε λοιπόν η Ιρλανδή τραγουδίστρια Σινέντ Ο' Κόνορ, που, χρόνια πριν, έσκιζε δημοσίως τη φωτογραφία του Ποντίφικα με αφορμή -τότε- τα σκάνδαλα των ιερέων σε βάρος δύστυχων παιδιών των θεάρεστων ιδρυμάτων. Πάντως, ενώ γράφω αυτό το πόνημα, σκέφτομαι πόσο πιο γρήγορα θα βρουν τον Καντάφι, θα ανακαλύψουν φάρμακα κατά της φαλάκρας, θα εφεύρουν χάπια για την απόλυτη μνήμη, ΕΝΩ δεν θα έχουν εντοπίσει τον κύριο Μάκη Ψωμιάδη, που από μια άποψη περνά κι απαρατήρητος (δίμετρος, με όψη και κόψη ειδικών προδιαγραφών και πουρόπληκτος).
Ετσι, λοιπόν, με διαταραγμένες, όπως πάντα, προτεραιότητες, ήρθε ο συμπαθής Σεπτέμβρης του σταφυλιού και του στενέματος της μέρας. Μακάρι να μπορούσε στο ελάχιστο να μου εμπνεύσει σιγουριά ο κύριος υπουργός των Οικονομικών, μακάρι να με έπειθε για δευτερόλεπτο ο υπουργός Προστασίας των ζαρζαβατικών της Σελήνης ότι δεν είναι ο Αβραμόπουλος του ΠΑΣΟΚ, μακάρι να μη φεύγουν τόσο γρήγορα από αυτή τη φλούδα γης άνθρωποι σαν τον Νίκο Θέμελη.
Μπήκε ο Σεπτέμβρης κι αν σας πω ότι το μόνο που ονειρεύομαι είναι ν' ανοίξουν οι χειμωνιάτικοι κινηματογράφοι για να δω κανένα καλό θρίλερ, δεν θα το πιστέψετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου