Η άλλη Ελλάδα που ματώνει

Από τη ΝΙΝΕΤΤΑ ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ - ΡΑΣΣΙΑ

Δύο χρόνια ο τόπος δυσφημίζεται. Κρεμιέται πρωτοσέλιδη η χώρα μας στα ξένα μανταλάκια και οι Ελληνες σιωπηλοί παρακολουθούν πότε την Αφροδίτη να τους δείχνει το δάχτυλο και πότε τον Παρθενώνα να βουλιάζει στα χρέη.

Οι απανταχού συμπατριώτες μας βλέπουν τη συμπλεγματική ανθρωπότητα να ανεμίζει χαιρέκακα την πολιτιστική της ένδεια φορώντας ληγμένα ομόλογα, ερμίνες ραμμένες με πετροδόλαρα και φρεσκοτυπωμένα ευρουδάκια. Σημασία όμως δεν έχει τι κάνουν αυτοί, αλλά πώς εμείς συνθηκολογήσαμε με το μαύρο. Γιατί τους επιτρέψαμε να σύρουν την τραυματισμένη υπερηφάνειά μας πίσω από το άρμα τους.

ΕΞΩ από τη χώρα αυτή, που οι σπάταλοι πολιτικοί μας επτώχευσαν, υπάρχει μια άλλη Ελλάδα, ηγέτιδα πνευματικά και οικονομικά, που δεν χρωστάει σε κανέναν τίποτα και είναι άδικο τώρα να λοιδορείται. Να χτυπούν οι ξένοι την πλάτη των παιδιών μας παρηγορητικά λέγοντάς τους «κουράγιο για την κατάντια της πατρίδας σου» και την ίδια ώρα να τους φορτώνουν, γιατί «επτωχεύσαμε», διπλάσια και τριπλάσια δουλειά, σαν να είναι παρίες. Γιατί, αυτό ακριβώς άρχισε μόλις τώρα να συμβαίνει.

ΙΔΟΥ, λοιπόν, τι αντίκτυπο έχουν οι πράξεις των κυβερνώντων σήμερα, όχι στην Ελλάδα που ο κόσμος -θέλει, δεν θέλει- θα ανεχθεί τα επαχθή τους μέτρα, αλλά στα ξενιτεμένα Ελληνόπουλα, στα παιδιά μας, στο πιο υγιές και πεντακάθαρο κεφάλαιο αυτού του τόπου.

ΟΤΑΝ από την άλλη άκρη του τηλεφώνου ακούς το παιδί σου να βιώνει τον οίκτο πολύ υποδεέστερων ανθρώπων και από την άλλη την πίεση από το εργασιακό περιβάλλον του να προσφέρει τα διπλάσια απ' όλους τους άλλους, γιατί όλοι τους γνωρίζουν ότι δεν έχει άλλη επιλογή, η ανεργία στη χώρα καλπάζει, δεν μπορεί να τα βροντήξει και να επιστρέψει στο σπίτι, τότε μοιραία στροφάρεις ανάποδα και θυμάσαι το έλλειμμα που παρήγαγαν αυτοί που μας κυβερνούν. Γυρνάς με ιλιγγιώδη ταχύτητα έντεκα χρόνια πίσω και κάνεις στάση σε μια στιγμή. Είναι άνοιξη του 2000, όταν ο ένας αντιπρόεδρος της σημερινής κυβέρνησης παρέδιδε στον άλλο το υπουργείο Πολιτισμού. Οταν ο Βαγγέλης Βενιζέλος έδινε στον Θόδωρο Πάγκαλο ένα υπουργείο κατά κανόνα φτωχό με ένα δυσθεώρητο έλλειμμα: 3 δισεκατομμύρια δραχμές.

ΜΗ φανταστείτε πως την «τρύπα» αυτή την ανακάλυψαν οι δημοσιογράφοι. Την αποκάλυψε ο ίδιος ο Θ. Πάγκαλος, στην πρώτη συνάντηση γνωριμίας που είχε με τους πολιτιστικούς συντάκτες σε ένα μεζεδοπωλείο (πού αλλού;). Είχε δηλώσει μάλιστα τότε πως δεν επρόκειτο να καλύψει το έλλειμμα αυτό γιατί ήταν κυρίως επιχορηγήσεις σε διαφόρους συλλόγους, άρα εκλογική πελατεία του πρώην υπουργού. 

«Κι εμείς τώρα γιατί να καλύψουμε τις τρύπες τις δικές τους;» ούρλιαζε χθες φίλος της στήλης που μου θύμισε αυτή την ιστορία.

ΓΙ' ΑΥΤΟ δεν είναι αλήθεια ότι χάθηκε από τον Ελληνα το φιλότιμο, η γενναιοδωρία, ότι δεν νοιάζεται για να σώσει τη χώρα του. Είναι η αίσθηση πως έπαιξαν παιχνίδι στην πλάτη του. Αίσθημα βαρύ, που τελικά θα τους στοιχειώνει για πάντα.