ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Tης ΧΑΡΗΣ ΠΟΝΤΙΔΑ
Απίστευτο τι περίεργες συνάψεις κάνει η μνήμη. Πεταλιά σε ανηφόρα, το ποδήλατο μουγκρίζει, το μυαλό στρέφεται σε εκείνες τις - προ αμνημονεύτων χρόνων - ποδηλατάδες όπου η ανηφόρα γινόταν στοίχημα και παιχνιδάκι. Κι εκεί που επί τέλους τελειώνει το κακό, λάμπει σαν φλας μέσα στο σκοτάδι η εικόνα του πατέρα μου να ακούει ειδήσεις στο ραδιόφωνο του '60.
Στα μέσα του '60 οι άνθρωποι είχαν ακόμη νωπές τις μνήμες του Εμφυλίου και της Κατοχής, η ανασφάλεια για το αύριο ήταν σχεδόν δομικό συστατικό της ψυχολογίας τους, αλλά καθότι ήταν εποχή ανοικοδόμησης (για την Ελλάδα) και το Αμερικάνικο Ονειρο μοίραζε τάπερ και κλαρωτούς καναπέδες, τα πράγματα έρχονταν σε μια κάποια ισορροπία.
Εμείς είχαμε τα «παραμύθια» της Κατοχής για καραμέλα.
Πόσο μακρινά έμοιαζαν όλα αυτά στις μέρες τις δικές μας! Πόσο μακρινά, στην Ελλάδα του Cayen και των εξοχικών.
Εμείς (λέγαμε) είμαστε η γενιά που τη γλίτωσε εντελώς. Εμείς είμαστε Εμείς. Δεν γίνεται να τύχει σε Εμάς. Το μόνο που ίσως δεν βάζαμε στον λογαριασμό ήταν ότι εκείνοι που τρώγανε τον ρεβιθοκεφτέ, γέρασαν για να αγοράσουν διαμέρισμα, ενώ στα χρόνια τα δικά μας γέμισε ο κόσμος μνησίκακους, αγράμματους, κακομαθημένους «παρεάκηδες» που έμαθαν να μυρίζονται την ευκαιρία από μακριά και να χώνονται.
Λούσο και Λαμογιά - οι αξίες των «εκδρομέων» του '80. Πουράκλα και «ημέτεροι». Αν είναι να πληρώσουμε - έστω μ' αυτόν τον σκληρό τρόπο - και να βρούμε ξανά τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, ας πληρώσουμε... Τουλάχιστον να μείνει κάτι για τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου