Το τέλος των προνομίων

Tου Aποστολου Λακασα

Είναι αλήθεια ότι δεν ξενίζουν οι αντιδράσεις των εκπροσώπων των φοιτητικών παρατάξεων στον νέο νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, ο οποίος ψηφίσθηκε την περασμένη εβδομάδα. Ολοι τις περίμεναν, από τη στιγμή που με τον νόμο κόβεται η εκπροσώπηση των φοιτητών στα όργανα διοίκησης των ιδρυμάτων και οι «φοιτητοπατέρες» χάνουν προνόμια.

Το υποκριτικό είναι ότι ως διακύβευμα των αντιδράσεων προτάσσουν την υπεράσπιση του δημόσιου, δημοκρατικού πανεπιστημίου, η οποία πλήττεται, όπως λένε, από τον νέο νόμο. Παραβλέπουν, βέβαια, και το κάνουν σκοπίμως, τον ρόλο που έχουν διαδραματίσει οι ίδιες οι παρατάξεις στη χρόνια υποβάθμιση του δημόσιου, και κυρίως του δημοκρατικού, χαρακτήρα των ελληνικών πανεπιστημίων. 

Ουκ ολίγα είναι τα πρόσφατα περιστατικά στα οποία εκπρόσωποι παρατάξεων έχουν καταλύσει τις δημοκρατικές διαδικασίες και την τάξη εντός των ιδρυμάτων. Σταχυολογώντας περιπτώσεις, δεν νομίζω ότι θα βρεθεί κάποιος να υποστηρίξει ότι είναι δημοκρατική πράξη η ομηρία, εντός της αίθουσας συνεδριάσεων, πανεπιστημιακών από φοιτητές μόνο και μόνο για να εκφοβισθούν και να υιοθετήσουν τις θέσεις των παρατάξεων. Ή μήπως είναι δημοκρατική πράξη το χτίσιμο των γραφείων πρυτάνεων ή το γιαούρτωμα άλλων;

Ακόμη κι αν κάποιος υποστηρίξει ότι οι παραπάνω πράξεις είναι ξέσπασμα οργής «δημοκρατικών» νέων κατά «αυταρχικών» πανεπιστημιακών, πώς εξηγείται το ξύλο που κάθε τρεις και λίγο παίζουν μεταξύ τους τα μέλη των φοιτητικών παρατάξεων, με στόχο να επιβάλουν τη δική τους εξουσία επί του ιδρύματος; 

Τέτοια περιστατικά συμβαίνουν στα περισσότερα ΑΕΙ, αλλά εντονότερα όλων ήταν στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών -την ιστορική ΑΣΟΕΕ- μεταξύ της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, των δύο μεγάλων παρατάξεων του ιδρύματος που σήμερα ξιφουλκούν κατά του νόμου. Μήπως και οι ξυλοδαρμοί είναι πράξεις που υπερασπίζουν τον… δημόσιο και δημοκρατικό χαρακτήρα του ελληνικού πανεπιστημίου;

Η ουσία, και ο κύριος λόγος των οξύτατων ομόφωνων αντιδράσεων, είναι ότι οι «φοιτητοπατέρες» έχουν μάθει να συνδιοικούν, μαζί με τους πανεπιστημιακούς, τα ιδρύματα και τώρα διαπιστώνουν ότι το… χαλί φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Κόβονται τα προνόμια, που είχαν λόγω της συνδιοίκησης. Δυστυχώς, όμως, δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο νόμος έρχεται να αλλάξει μία νοσηρή κατάσταση, την οποία οι ίδιοι εξέθρεψαν με την καταχρηστική άσκηση των προνομίων, που απολάμβαναν με το προηγούμενο καθεστώς.

Tο αίτημα της μεγάλης μερίδας της κοινής γνώμης να μπει τάξη στα ΑΕΙ άρχισε να διατυπώνεται έντονα όχι εν μέσω της οικονομικής κρίσης, αλλά πολύ νωρίτερα. Η πρωτοφανής διευρυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που επετεύχθη κατά την ψήφιση του νέου νόμου, αποτυπώνει ακριβώς το αίτημα. 

Δεν θα έπρεπε οι «φοιτητοπατέρες» να αναρωτηθούν γιατί τα κόμματα δεν «προστάτευσαν» τις παρατάξεις; Μήπως επειδή δεν τους αρέσει ο τρόπος που δρουν;  

Προφανώς, οι φοιτητικές παρατάξεις πρέπει να αναζητήσουν ένα νέο ρόλο στα ακαδημαϊκά πράγματα, εάν θέλουν το φοιτητικό κίνημα να αποκτήσει τη δυναμική που του αρμόζει.