Κάλπες, φραντζόλες και γομάρια!

Γράφει ο Ευτύχης Παλλήκαρης

Ορισμένοι -κυρίως στη Ν.Δ. αλλά εσχάτως και κυβερνητικοί- θεωρούν ότι το κόστος διεξαγωγής πρόωρων εκλογών είναι μεγαλύτερο από ό,τι σηματοδοτεί η πολιτική ανεπάρκεια διαχείρισης της κρίσης. Το θέμα είναι πώς μετριέται το περιβόητο κόστος.

Ναι, στις υγιείς δημοκρατίες οι εκλογές είναι μία διέξοδος σε πιθανά αδιέξοδα. Υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε και στην Ελλάδα μία προσφυγή στις κάλπες και ανανέωση της λαϊκής εντολής να δημιουργήσει άλλα δεδομένα στην πολιτική σκηνή. Ίσως σε επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις να δούμε ακόμα και αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.

Μόνο που τώρα ας φανταστούμε -εκτός από το οικονομικό κόστος- σε τι κλίμα θα γίνουν οι πρόωρες εκλογές. Δεν αναφέρομαι στα δραματικά οικονομικά δεδομένα που η κυβέρνηση τα έκανε χειρότερα και η αντιπολίτευση κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Ούτε στη διεθνή πραγματικότητα, που σηματοδοτείται κατά τα φαινόμενα από μία νέα φάση ύφεσης. Ας τα αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη.

Την ώρα που η χώρα βουλιάζει, τα κόμματα άρχισαν πάλι τα παιχνίδια με τις Εξεταστικές Επιτροπές. 

Η Ν.Δ. διά του προέδρου της πρότεινε Εξεταστική για το πώς φτάσαμε στο Μνημόνιο. 

Απαντώντας το ΠΑΣΟΚ αντιπρότεινε Εξεταστική Επιτροπή για το πώς «μαγειρεύτηκαν» τα στατιστικά στοιχεία την τελευταία δεκαετία. 

Άρχισαν ήδη οι αλληλοκατηγορίες του «εσύ φταις, όχι εσύ», που πλαισιώνονται από το ευπρεπές ένδυμα μιας Εξεταστικής. Λες και δεν έχουμε δει την τύχη των άλλων βαρύγδουπων Εξεταστικών που συγκροτήθηκαν άνευ αντικρίσματος. Λες και θα λάμψει η αλήθεια για τα greek statistics και τη σπατάλη του κράτους. 

Ας υποθέσουμε τώρα ότι σε κάποιες εβδομάδες θα μπορούσαμε να έχουμε εκλογές. Ανάγλυφα διαγράφεται το «μέτωπο» της αντιπαράθεσης για το Μνημόνιο, τις στατιστικές της συμφοράς, την οξύτητα στην αντιπαράθεση για το ποιος φταιει για το χάλι της χώρας. Τηλεμαχίες κατά των απολύσεων των δημόσιων υπαλλήλων. Διαξιφισμοί για το ποιος είναι πιο συνεπής στις αποκρατικοποιήσεις -σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται ανίκανη ακόμα και να γνωρίζει πόσα είναι τα δημόσια ακίνητα.

Και μέσα σε όλα, ο Θύμιος Λυμπερόπουλος να προειδοποιεί ότι υπάρχει και το Γουδί, τα συνδικάτα στις μεταφορές να απεργούν εις το διηνεκές κατά των μετατάξεων, ο Φωτόπουλος και ο Κιουτσούκης να βομβαρδίζουν τους βουλευτές των κομμάτων τους με sms γεμάτα υπονοούμενα, η Λιάνα Κανέλλη να κραδαίνει φρατζόλες και γιαούρτια στο Κοινοβούλιο, ο Αστέριος Ροντούλης να βγαίνει με τις ώρες στα τηλεπαράθυρα και να εξηγεί γιατί αποκαλεί «γομάρια» τους υπουργούς, η Αριστερά να ολοκληρώνει την κατεδάφιση της χώρας με τα κηρύγματα για ανυπακοή και κυβερνητικοί βουλευτές να προπηλακίζονται έτσι και περιοδεύσουν τις περιφέρειές τους.

Όλα αυτά δεν ανήκουν βεβαίως στη σφαίρα της φαντασίας. Ήδη συμβαίνουν. Και όταν έρθει η ώρα της κάλπης υπάρχει διάχυτος ο φόβος ότι θα πολλαπλασιαστούν σε συχνότητα και ένταση. Με άλλα λόγια: το να γίνεται πολλή κουβέντα για εκλογές δεν λέει και πολλά. Η ουσία είναι οι εκλογές, όποτε και αν γίνουν, να διεξαχθούν σε ένα πλαίσιο σοβαρότητας με μια ατζέντα σωτηρίας για τη χώρα και δεσμεύσεις ουσίας για αλλαγές. Αλλά αυτό προϋποθέτει ένα πολιτικό σύστημα ώριμο να αποδεχτεί μια τέτοια διαδικασία. Προς το παρόν, η «τυφλότητά» του προοιωνίζεται μία χειρίστου είδους προεκλογική αναμέτρηση. Είναι ορατός ο κίνδυνος ευτελισμού της εκλογικής διαδικασίας, καθώς το πολιτικό σύστημα παραπαίει...