Προσφάτως (εδω) το radar αναδημοσίευσε ένα άρθρο του Σταθη Καλύβα με τίτλο "Καταστροφικοί Μεγαλομανείς". Το άρθρο μεταξύ άλλων στρεφόταν κατά του Μίκη Θεοδωράκη και της "Σπίθας". Ο Κώστας Ζουράρις σηκώνει το γάντι και απαντά.
«Tὸν σφόδρα ἄτιμον, χαλεπὸν τῷ λόγῳ ἀκολουθεῖν»
Του Κώστα Ζουράρι
Α] Μ’ αὐτὴν τὴν διαπίστωση τῶν «Πολιτικῶν» του, ὁ διάσημος Σκοπιανός, τὸν ὁποῖον θεραπεύουν σεσημασμένοι σοφοὶ στο Yale-ίον Ἀνεπιστήμιον, διαλύει εἰς τὰ ἐξ ὢν δεν συνετέθη ποτέ, κάποιον καθηγητῇ ἐκεῖ, κατὰ προσέγγισιν ἑλληνόφωνον, ὀνόματι Στάθη Ν. Καλύβα. («Πολιτικῶν» IV 1295 b). Ὁ ἐν ἀλόγῳ σεσημασμένος Καλύβας, κατάφερε ὡς ἀνεπιξέστως ἄξεστος «διανοούμενος», να καθυβρίσει τὸν Μίκη Θεοδωράκη, ἐκκρίτως, μὲ τις εὐλογίες τῆς ἐφημερίδας, στην ἔγκριτον «Καθημερινή» τῆς 26ης /6/ 11.
Διαβάζω ἐμέσων τὸ ἐμετικὸ ξερατὸ τοῦ ξεγανωμένου ἠροστρατειοκαλυβα: «Οἱ μεγαλομανεῖς αὐτοὶ εἶναι οἱ τσαρλατάνοι που, ὅπως ὁ Μίκης Θεοδωράκης (τὸ ‘‘ὅπως’’ τροπικὸν ἐπίρρημα) ἐκμεταλλεύονται τὸν φόβο καὶ τὴν ἄγνοια τῶν ἀνθρώπων «…» καὶ ἕπονται βεβορβορωμένης βλακείας» λοιποὶ βορβορυγμοὶ ἐκ Yale-ίου Ἀνεπιστημίου, βορθολύματι Καλύβα.
Ἄρα: «τὸν σφόδρα ἄτιμον, χαλεπὸν τῷ λόγῳ ἀκολουθεῖν». Ἑπομένως ὁ ἄτιμος Καλύβειος παράλογος: «… τσαρλατάνοι, ὅπως ὁ Μίκης Θεοδωράκης…». Έκστηθι φρίττων, Οὐρανέ!
Ὁ ἀνεπιξέστως ἀμερικανοφρενὴς Καλύβας Στάθης, σεσημασμένων λοιπῶν στοιχείων, ἀρέσκεται καὶ σὲ λογικοκρατούμενες «κατηγοριοιποιήσεις», ὅπως ὁ κάθε πρωτοετὴς ἀλμπάνης. Ἐφευρίσκει ἄλλες τέσσερεις κατηγορίες μεγαλομανῶν, πλὴν τοῖς τοῦ «τσαρλατάνου Μίκη Θεοδωράκη»: μεγαλομανεῖς, καταστροφικοὶ, ἀφελεῖς, λιγούρηδες καὶ μὲ «πρωτόγονο ἀριστερὸ ριζοσπαστισμό»! Ο Yale-ίος καθηγητὴς Καλύβας ἀνηκεῖ ὅμως αὐθυγενὼς στην ἀρχέγονη ἀμερικανοδεξιὰ ἑλληνοκλασίαν, ὡς ἐθνοκλάστης ἐτοιμόρροπος. Βεβαίως ὁ κενόφλυξ σπουδαρχίδης καθηγητὴς Καλύβας, ἀποκαλώντας τὸν θεόσδοτον Μίκη «τσαρλατάνο» πέτυχε τὴν «κακουργία» ποὺ πετυχαίνουν οἱ «μικροπόνηροι» (Πολιτικῶν, ὀπ. παρ. 11, 12). Θέλων κι ἑγὼ να ἐνισχύσω τὴν ἐντελῶς διακεκριμένη κατηγοριοιποίηση τοῦ Yale-ἴου Στ. Καλύβα, ἐμπλουτίζω τῆν ταξινομίαν τοῦ.
Προστίθενται κατ’ ἀκολουθίαν στις κατηγορίες τοῦ:
ἅ) ὁ αὐτοπαράκτος αὐτοσεισίφαλλος (π.χ. κάθε καθηγητής που πετυχαίνει να πει τὸν Μίκη «τσαρλατάνο»)
β) ὁ τῆς χειραντλήσεως βλιτομάμας (π.χ. κάθε καθηγητής που πετυχαίνει να πει τὸν Μίκη «τσαρλατάνο»)
γ) ὁ τῆς αὐτορρύτου (στάζει) βαρβαρεγχύσεως (π.χ. κάθε αὐτόνεκρος σκέψῃ, ποὺ πετυχαίνει να πει τὸν Μίκη «τσαρλατάνο»).
Γιῶργος Σεφέρης: «Ὅταν ἀρχίζει να κινεῖται ἡ βλακεία, ποῖος μπορεὶ να τὴν σταματήσει;»
Ἀπάντησις: Μόνον ὁ Yale-ἰὸς καθηγητὴς Στ. Καλύβας διὰ τῆς ἀγνώστου παρ’ αὐτῷ ῥήτρας «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν».
Β) Ὅπως κάθε ἀπεγνωσμένος διὰ τὸ κῦρος καὶ ἐπεγνωσμένος διὰ τὸ ὄνειδος σκιτζής (ὅπως π.χ. ὁ ῥυπαρὸς Γ. Παπαδόπουλος τῆς χούντας), ἔτσι καὶ ὁ καθηγητὴς Στ. Καλύβας καταφεύγει στην μπούρδα τοῦ «ἰατροῦ σώστου» ποὺ θὰ μας πονέσει ἀλλὰ θὰ μας κάνει καλὰ (ἡ γνωστὴ τρισαθλιότης τρόϊκα) καὶ στις λοιπὲς νοσογόνες ἀρλούμπες περὶ σωτηρίας μας, τῆς ἐκπορευομένης ἀπὸ τὸ θεόσταλτον Μνημόνιον καὶ τοὺς ξένους τοκογλύφους.
Εὐτυχῶς, καὶ για τὴν εὐεξία τῆς σωματοψυχὴς μας, ἔχει γράψει ἀνυπερβάτως ὁ Διογενής εὐρυμέτωπος, ἀποκαλύπτων ἀντιστοίχως τὴν ἀμερικανόπνευστη περὶ «ἰάσεως» μας ἀγραμματοσύνη τοῦ Καλύβα Στάθη καὶ τὰ ὑβριστικὰ τοῦ «ρηματίσκια»: Ναί, (Πολιτικὸς 293b, c) ναί, ἔτσι ἰατρός, καὶ ὄχι ὁ κομπογιαννίτης «γιατρός» τοῦ Καλύβα που εἶναι πάντα ὁ ἔνας, ὁ ἀδιάσειστος σωστός, ὁ σωτῆρας, δηλαδή, ἡ ἰατρικὴ τρόϊκα τῶν ληστοσυμμοριτὼν ἀπὸ τὴν ὁποία πρέπει «για τὸ καλὸ μας» να περάσουμε. Πρὸς ἴασιν, τύπου Yale-ἴου ματζουνίου.
Ναί, ἐμεὶς «ἰατροὺς νενομίκαμεν» καὶ «ἰατρούς φαμεν… ἂν μόνον»! «Ἂν μόνον»! Ἄκους τὸν Διογενή, ρε Καλύβα κομπογιαννίτη, ὑβριστά; «ἂν μόνον ἐπ’ ἀγαθῷ… βελτίω ποιοῦντες ἐκ χειρόνων»! Ἔτσι, ἐγγλωττογαστόρων ἐσὺ γένος καὶ ἀμερικανοσπορά! Αὐτὸς εἶναι ὁ γιατρός «ἂν μόνον ἐπ’ ἀγαθῷ τῷ τῶν σωμάτων»! Οἱ ληστοσυμμορίτες τῆς τρισαθλίας τριαρχίας ἀνέβασαν μὲ τὸ «φάρμακο» Μνημόνιον τὸ χρέος τῆς Ἑλλαδίτσας κατά 42 δίς, σ’ ἕνα χρόνο! Διότι μας ληστεύουν γιατροί! Τὰ σώματα τῶν συνταξιούχων καὶ μικρομεσαίων τὰ τσάκισε ή «θεραπεία» τῶν κτηνομόρφων τῆς τρόϊκας!
Ἀλλὰ εἴδαμε πιά, μετὰ τοῦ πιστοῦ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς φρίκης, τὴν ἀνήκεστον λοίμωξη τοῦ καθηγητοῦ Στ. Καλύβα ἐκ Yale-ἴου: Ὁποῖος ξερνὰ τῇ λίγδᾳ τοῦ, ἀποκαλώντας τὸν Μυροβλήτη Μίκη «τσαρλατάνο», δεν μπορεὶ παρὰ ὡς ἰδανικὸς χεζητιάων, να ρεύεται τρόϊκα, ἐνῶ ὀνειρεύεται Ἀσκληπιεῖον: «μετὰ οἵας ἀνεπιστημοσύνης καὶ μαλακίας» (Ε7 του μεγίστου Εἰκαστοῦ).
Καταστροφικοί μεγαλομανείς
Tου Σταθη Ν. Καλυβα
Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Yale.
Ας φανταστούμε πώς είναι δυνατό να παρατηρήσουμε τις αντιδράσεις των ανθρώπων που μόλις πέρασαν από ιατρικές εξετάσεις και που μαθαίνουν από τον γιατρό τους πως πάσχουν από μια πολύ σοβαρή, ενδεχομένως θανατηφόρα, ασθένεια.
Η μεγάλη πλειοψηφία, σφίγγοντας τα δόντια θα ακολουθήσει τη θεραπεία που τους έχει υποδειχθεί, όσο επώδυνη και αν είναι. Κάποιοι λίγοι, παράλυτοι από τον φόβο θα αρνηθούν να αποδεχθούν την πραγματικότητα και θα παρασυρθούν από τσαρλατάνους που υπόσχονται θαυματουργές λύσεις και σίγουρα αποτελέσματα με ελάχιστο πόνο. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που θα απαρνηθούν τη θεραπεία, ανακοινώνοντας πως αυτό που προέχει πάνω απ’ όλα είναι η ανακάλυψη ενός εμβολίου για την ασθένειά τους ή πως επιθυμούν να αφιερώσουν όλη τους την ενέργεια για να πετύχουν έναν κόσμο δίχως αρρώστιες.Τους ανθρώπους αυτούς εύκολα θα τους χαρακτηρίζαμε μεγαλομανείς και μάλιστα με έντονες αυτοκαταστροφικές τάσεις.
Μια συμπεριφορά που θα μας φαινόταν εντελώς παράλογη σε έναν άρρωστο άνθρωπο, τείνει να καταστεί κυρίαρχη σε μιαν άρρωστη χώρα. Αντιμέτωποι με μια πρωτοφανή κρίση, αντί να επικεντρώσουμε όλη μας την ενέργεια στην όσο το δυνατό πιο αποτελεσματική και ορθολογική εφαρμογή των αναγκαίων μέτρων, αναλωνόμαστε σε άσκοπες συζητήσεις είτε για θαυματουργές λύσεις που μας προτείνουν κάποιοι τσαρλατάνοι, είτε για το πώς οι «πλατείες» και οι «αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες» θα μας οδηγήσουν σε ένα κόσμο δίχως οικονομικές κρίσεις, είτε για τη μοναδική ευκαιρία που μας δίνεται να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό. Περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα στη δίνη παρόμοιων κρίσεων, στη χώρα μας ευδοκιμούν οι καταστροφικοί μεγαλομανείς.
Οι μεγαλομανείς αυτοί είναι διαφορετικών λογιών.
Οι πιο εμφανείς είναι οι τσαρλατάνοι που, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, εκμεταλλεύονται τον φόβο και την άγνοια των ανθρώπων, υποσχόμενοι θαυματουργά αντίδοτα που υπάρχουν μόνο στη φαντασία τους, όπως η ανιδιοτελής βοήθεια της Ρωσίας ή της Κίνας.
Στο αντίθετο άκρο βρίσκονται οι (λίγοι) ευφυείς μεγαλομανείς που διαθέτουν επιστημονικές περγαμηνές και μπορούν να εντυπωσιάζουν τους αδαείς με τις γνώσεις τους. Εκείνο όμως που προέχει γι’ αυτούς δεν είναι τόσο η σωτηρία της Ελλάδας, όσο η αναμόρφωση της Ευρώπης. Το επιχείρημα δεν στερείται λογικής, αφού η ελληνική κρίση προφανώς διαπλέκεται με την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομική κρίση. Αλλο πράγμα είναι, όμως, η αναγνώριση της διαπλοκής των κρίσεων και άλλο η αναγωγή των εξωγενών παραγόντων σε άλλοθι για να πράξουμε τα ελάχιστα. Στην περίπτωση των ευφυών μεγαλομανών, η ελληνική κρίση αποτελεί απλά ένα μέσο για τη δική τους συμμετοχή σε μια ευρύτερη, διεθνή, συζήτηση που τους φαίνεται πολύ πιο σημαντική από την ελληνική αντίστοιχη και στην οποία θεωρούν πως δικαιωματικά ανήκουν.
Μεταξύ των τσαρλατάνων και των ευφυών μεγαλομανών, συναντάμε την πολυαριθμότερη μερίδα μεγαλομανών: τους αφελείς. Αυτοί ενηλικιώθηκαν με αριστερές ιδεοληψίες και, μολονότι τις άφησαν πίσω τους εξακολουθούν, συχνά υποσυνείδητα, να κυριαρχούνται από έναν έντονο σοσιαλιστικό ρομαντισμό - και αυτό άσχετα από το αν ευημέρησαν λόγω καπιταλισμού. Γι’ αυτούς, η κρίση είναι ανυπόφορη κυρίως επειδή αποτελεί επώδυνη υπενθύμιση τόσο της πανωλεθρίας που υπέστησαν τα νεανικά τους σοσιαλιστικά οράματα όσο και της κυριαρχίας του μισητού «νεοφιλελευθερισμού» που εξακολουθεί να επιβιώνει μέσω κρίσεων. Μπορεί η τάση αυτή να φαντάζει συγκινητική, καθώς παραπέμπει σε μια μεταφυσική πίστη σε δήθεν ανώτερες και αγνότερες αξίες. Είναι όμως αρνητική γιατί αποπροσανατολίζει τη σκέψη και αποσυντονίζει τη δράση σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή.
Δίπλα στη μάζα των αφελών, μπορεί να διακρίνει κανείς τους λίγους μεν, αλλά ορατούς λιγούρηδες της επανάστασης. Αυτοί δεν αρκούνται στο αναμάσημα αόριστων ευχολογίων για εναλλακτικά συστήματα, αλλά προωθούν συστηματικά το χάος, είτε με λόγια είτε και με έργα. Μια σημαντική μερίδα αποτελείται από δευτεροκλασάτους πανεπιστημιακούς, όχι σπάνια του εξωτερικού. Γι’ αυτούς, κάθε αναταραχή που ξεσπάει στην Ελλάδα αποτελεί ευκαιρία για να ξεφύγουν από την αφάνεια και γραφικότητα, στην οποία τους έχει καταδικάσει η επαγγελματική τους ανυπαρξία. Είναι οι ίδιοι που πλάσαραν την «εξέγερση του Δεκέμβρη 2008» ως προάγγελο παγκόσμιας επανάστασης και τώρα, με την Ελλάδα στα πρωτοσέλιδα του παγκόσμιου Τύπου, βρήκαν την ευκαιρία της ζωής τους. Το αφήγημά τους συνδυάζει έναν πρωτόγονο αριστερό ριζοσπαστισμό ανάμεικτο με παλαιά και νεότερα στερεότυπα, όπως η περιγραφή της Ελλάδας ως αιώνιας κοιτίδας της Αντίστασης και της πλατείας Συντάγματος ως σύγχρονης μετουσίωσης της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Οι άνθρωποι αυτοί ηδονίζονται με το χάος, γιατί μόνο έτσι μπορούν να διεκδικήσουν μια κάποια δημόσια παρουσία. Γι’ αυτούς, η καταστροφή της Ελλάδας δεν είναι απλώς μια παράπλευρη απώλεια στον δρόμο προς ένα καλύτερο μέλλον, αλλά η προϋπόθεσή της. Οι λιγούρηδες της επανάστασης είναι καταστροφικοί μεγαλομανείς.
Αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις της κρίσης με θετικό και αποτελεσματικό τρόπο, έχουμε τη δυνατότητα να αφήσουμε πολλές παθολογίες πίσω μας. Σίγουρα, η καταστροφική μεγαλομανία δεν θα είναι η μικρότερη απ’ αυτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου