Τρύπα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι.

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

...Ξέχασα να ευχηθώ στη... Δημοκρατία που προχθές είχε κάτι περίπου σαν γενέθλια.Να ζήσει, να τα χιλιάσει και να τη χαίρονται αυτοί που την προσάρμοσαν στην αισθητική και στο ήθος τους. Με ό,τι χειρότερο κυκλοφορεί από έμψυχο υλικό, θαυμαστές γενικά της εξουσίας και ό,τι συνεπάγεται.

Με συνήθη ψυχολογία αγράμματου βαθμοφόρου του ένδοξου στρατού, που λίγο-πολύ όσοι υπηρετήσαμε κανονικά ζήσαμε στο πετσί μας. Αλήθεια, είμαι περίεργος τι απόγιναν εκείνες οι σιχαμένες «παλιοσειρές» που έσπαζαν δόντια από βρωμερές τσατσάρες ώσπου να απολυθούν για να αναλάβουν δημιουργικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία. Ελπίζω να έχουν σαπίσει από καιρό, γιατί στο μεταξύ πέρασαν αρκετά χρόνια. Τέλος πάντων...

Ο Ιούλιος απέρχεται αύριο μέσα σε πλήρη αποδιοργάνωση και τουριστική περιέργεια. Κάποιοι απελπισμένοι κρυόκωλοι τουρίστες τάχα μου κάνουν πως θαυμάζουν «αυτά που έχουμε και ΔΕΝ εκτιμάμε», κάποιοι μάς παρατηρούν ως ζώα άξια παρατήρησης, κάποιοι αρκούνται στο καρπούζι και στην πατροπαράδοτη φιλοξενία της λιγούρας. Κάποιοι άλλοι απλά φωτογραφίζουν τα κρέατά τους με φόντο παπάδες και ξωκλήσια. Ή με τη θάλασσα που σεργιανά το ρίγος της αδιάφορη για τους νταβατζήδες που την πλασάρουν σαν τουριστικό σόου στα πατατοφάγα στίφη της βορινής ζώνης. 

Ο Ελλην, στιβαρός και κοιλαράς στο στοιχείο του. Μάγκας και πιστός στα συσκευασμένα, κατόπιν επεξεργασίας, ιδανικά μας. Κλέβει, ψευτοπηδά και εξοργίζεται με το... άδικο. Σταυροκοπιέται από πεποίθηση ότι ψηλά στον ουρανό έχει προστάτη. Και η ζωή συνεχίζεται όπως την ξέρουμε με καλλιτεχνήματα, αναστεναγμούς και μικρές φοβίες, που σ' ένα μήνα, στο έμπα του Σεπτέμβρη θα θεριέψουν σαν τέρας απ' τον «Χάρι Πότερ».

Τουλάχιστον η Δημοκρατία οσμίστηκε κάπως τα γενέθλιά της κι έτσι όλοι οι παρατρεχάμενοι του δράματος συνεχάρησαν τον κύριο Παπούλια και του ευχήθηκαν «καλή ψυχή και του χρόνου». Μακροπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα κι ο Θεός να βάλει το κουλό χέρι του. Η φαντασία μας οργιάζει, αλλά ακόμη είναι καλοκαίρι για να μισήσουμε τις ευρωπαϊκές φιλεύσπλαχνες αύρες. Για την ώρα, παραμένουμε προσηλωμένοι στα αγωνιστικά ιδεώδη και στην κατακίτρινη οργή των ταξί χωρίς το θανατερό χαμόγελο του Μάο. Φυσικά στο Σύνταγμα τα ξέφτια της αγανάκτησης απέκτησαν, όπως ήταν αναμενόμενο, χαρακτήρα χίπικο. Με τη διαφορά ότι θυμίζουν τους χίπις όταν είχε κοπάσει η μόδα τους και απέμεινε μόνον το γραφικό αλάτι στα σώματά τους εκεί στα συναρπαστικά Μάταλα.

Το γιαούρτι παραμένει στη μόδα. Λιπαρό ή ελαφρότερο, πάντα θα αποτελεί πρόκληση. Ομως ο Αύγουστος μεθαύριο συνιστά με μισόκλειστα βλέφαρα ψυχραιμία, ώσπου το φεγγάρι να γίνει αυγουστιάτικο και να τιμηθεί κατά το έθιμο με σύμπασες τις εκδοχές τού «χάρτινο το φεγγαράκι... ψεύτικη η ακρογιαλιά».

Μετά κι ενώ η Θεοτόκος θα οδεύει προς την Κοίμηση, θα ξυπνήσουν τα πάθη, καθότι οι διαχειριστές των πολυκατοικιών θα έχουν επιστρέψει απ' τις κατά φαντασίαν διακοπές. Μεγάλη γιορτή ο θαυματοφόρος Δεκαπενταύγουστος. Κάποιοι υποστηρίζουν πως φέτος τα θαύματα ήδη άρχισαν από τις 21 Ιουλίου στις μαγικές Βρυξέλλες. Κάποιοι άλλοι λένε ότι η μάνα Ελλάς φόρεσε σιδερένια βατραχοπέδιλα διά παντός. Κάποιοι άλλοι θέλουν εκλογές πριν τον Αϊ-Δημήτρη για να αναδειχτεί η γεύση από το κοκτέιλ Σαμαρά-Αβραμόπουλου και κάποιοι άλλοι συνεχίζουν να απορούν πού έμαθε τόσο καλή άλγεβρα ο κύριος Βενιζέλος.

Ο γράφων δεν απορεί για τίποτα. Γνωρίζει πως τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης κι ότι η επίγεια κόλαση μπορεί να έχει και την πλάκα της (...)

Κι ενώ ο πρωθυπουργός πιστεύει ακράδαντα πως «ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ του ελληνικού λαού δεν πήγαν χαμένες» και ο κ. Βενιζέλος κατάλαβε ότι μπήκε ΠΑΤΟΣ στο βαρέλι της οικονομίας, συνεχίζω να είμαι θαυμαστής των αδάμαστων ερωτικών επιδόσεων του αγαπητού Στρος-Καν. Χωρίς διακρίσεις, ρατσισμό και μικροαστικά απόβλητα. Τρύπα να 'ναι κι ό,τι να 'ναι. Μάλιστα κυκλοφόρησε η φήμη πως ο πηδήκουλας Ντομινίκ δέχτηκε να διαφημίσει το «Μπλακ εντ Ντέκερ» τους προσεχείς μήνες αφιλοκερδώς (...)