Η οργή των δικαίων

Του Θαναση Δριτσα

Καρδιολόγου στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο

Είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι όλες οι διεφθαρμένες και αποτυχημένες εξουσίες χάνουν απόλυτα την αίσθηση της επικοινωνίας με τον μέσο πολίτη και συμπεριφέρονται σαν Αντουανέτες που ρωτάνε έκπληκτες: μα γιατί φωνάζει ο λαός, θέλει μήπως ψωμί; Δώστε του επιτέλους παντεσπάνι! 

Ετσι και η τρέχουσα κυβέρνηση δεν μοιάζει να αντιλαμβάνεται τα βαθύτερα αίτια της κλιμακούμενης βίας εναντίον πολιτικών και οργανώνει συσκέψεις επί συσκέψεων, προκειμένου να μεθοδευθεί η καλύτερη προστασία των πολιτικών ανδρών. Η επιστήμη της ψυχολογίας προσφέρει μια σαφέστατη εξήγηση σε περιπτώσεις που τα παιδιά ασκούν βία εναντίον των γονιών τους και τότε οι γονείς, έκπληκτοι και πικραμένοι, απευθύνονται στους ψυχολόγους προκειμένου να μάθουν το γιατί: Για να ασκήσουν τα παιδιά βία εναντίον του γονιού έχει σίγουρα ασκήσει προηγουμένως έμμεση ή άμεση βία ο γονιός εναντίον του παιδιού. Τα παιδιά έχουν σχεδόν πάντα δίκιο και αυτό που εκδηλώνουν ως βία στην ουσία αντιπροσωπεύει την οργή του δικαίου. Ακριβώς το ανάλογο συμβαίνει σήμερα στα ευρύτερα εθνικά και πολιτικά μας δρώμενα.

Το κράτος ασκεί βία εναντίον του πολίτη όταν αυξάνει τη φορολογία, αλλά εισπράττει μόνο φόρους από τα «καλά παιδιά» (μισθωτούς, συνταξιούχους και έντιμους φορολογούμενους) που τα ξεζουμίζει με κάθε δυνατό τρόπο, ενώ δεν μπορεί να εισπράξει από τα «κακά παιδιά», που φοροδιαφεύγουν συστηματικά. Και αυτό συμβαίνει, όχι επειδή δεν έχει τον τρόπο να τα πιάσει, αλλά επειδή ανάμεσα στα «κακά παιδιά» ανήκουν πάρα πολλά δικά του παιδιά, όλα τα «κακά παιδιά» που είναι κομματικοί του εκπρόσωποι ή πελάτες ψηφοφόροι. Επίσης, το κράτος-Αγάς ασκεί έμμεση βία όταν αναγκάζει τον πολίτη-Ραγιά να καταβάλλει τον κεφαλικό φόρο χωρίς όμως να ανταποδίδει κάποια σοβαρή παροχή υπηρεσίας, βλ. ασφάλεια, παιδεία, εργασία, υγεία. Για ό,τι χρειαστεί ο Ραγιάς πληρώνει πάλι από την τσέπη του, αφού ο κεφαλικός φόρος χρησιμοποιείται για να καλύψει αποκλειστικά τα προσωπικά έξοδα του Αγά. 

Ολος ο μεταπολιτευτικός λαϊκισμός συνιστά σαφώς μορφή βίας εναντίον του έντιμου, του άριστου, του εργατικού, του νομοταγούς πολίτη. Βία εναντίον κάθε μορφής αγαθού άσκησε η απολυταρχία των μετριοτήτων του ψευδο-σοσιαλισμού, που θεώρησε «μαγκιά» την κλοπή, την ασυνέπεια, τη φοροδιαφυγή και την ευρύτερα παράνομη συμπεριφορά (όπως παλικαριά θεωρήθηκε κάποτε στην ορεινή Κρήτη η ζωοκλοπή).

Η βία είναι απόλυτα καταδικαστέα όταν νομιμοποιείται και συνήθως νομιμοποιείται από το απόλυτο κράτος όταν εκείνο προστατεύει τα συμφέροντά του ή στο πλαίσιο κάποιου φιλοσοφικού ολοκληρωτισμού, επισημαίνει στα γραπτά του ο φιλόσοφος Αλμπέρ Καμί (1913-1960), ο οποίος έχει αποδειχθεί προφήτης της σημερινής ευρωπαϊκής κρίσης. Ομως, σύμφωνα με τον Καμί, υπάρχουν κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις εκδήλωσης βίας που τότε γίνεται αναπόφευκτη και παράλληλα αναιτιολόγητη (π.χ. σε περιπτώσεις βίαιης καταπάτησης ανθρώπινων δικαιωμάτων ή αντίστασης σε τυραννίες).

Ευτυχώς το τέρας του λαϊκισμού πεθαίνει στη χώρα μας, αλλά, ως γνωστόν, κάθε θηρίο που ξεψυχάει προσπαθεί φθονερά να καταστρέψει τα πάντα γύρω του σε μια ύστατη προσπάθεια να παρασύρει τα έργα του του στη σιωπή του τάφου. Δυστυχώς, η τρέχουσα (και μάλλον η πλέον εκφυλισμένη) μορφή λαϊκίστικης ηγεσίας, παρά τις διδαχές της ψυχολογίας και την ιστορική εμπειρία, με τις ενέργειές της κλιμακώνει σταδιακά την οργή των δικαίων. Η ηγεσία προφασίζεται ότι δουλεύει για το καλό του λαού, αλλά δεν μαθαίνει από τη λαϊκή σοφία που λέει: να φοβάσαι την οργή του δίκαιου.