Μοιάζει με μια ακόμη παραδοξότητα, αλλά μάλλον αποτελεί φυσική εξέλιξη. Μόλις πριν από δέκα εβδομάδες, η Αθήνα είχε συγκλονιστεί από τον φόνο ενός αθώου πολίτη στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου. Τότε, στην πρώτη γραμμή της ατζέντας και του δημοσίου λόγου ήταν το Μεταναστευτικό. Σήμερα το έχουμε αφήσει στην άκρη, χωρίς να έχει σημειωθεί ουσιαστική μεταβολή στη φύση του ζητήματος. Γιατί, από τον Μάιο και μετά, το θέμα μας δεν είναι οι αλλοδαποί αλλά οι Ελληνες.
Εκείνοι οι Ελληνες που έχουν αποφασίσει ότι η Αθήνα είναι ένας «χώρος», ένα «σκάμμα» ή απλώς μια «λευκή σελίδα» που ο καθένας μπορεί να μουτζουρώσει κατά βούληση.
Κοντά στους «κατασκηνωτές» της πλατείας, προστέθηκαν οι «κίτρινοι» αυτοκινητιστές, που ξεπέρασαν ακόμη και το ΠΑΜΕ από πλευράς αντικοινωνικής διαστροφής. Και ως ουρά, οι «εξεγερθέντες» ή απλώς οι «χαρτογιακάδες» διαμαρτυρόμενοι κατά του νομοσχεδίου για τα ΑΕΙ που ευτελίζουν την έννοια του κοινοβουλευτισμού, αλλά και το ίδιο το ιστορικό εκτόπισμα του πανεπιστημίου. Κάπου ανάμεσα, όμως, σε αυτές τις έξαλλες μειοψηφίες, υπάρχει -εντελώς τυχαία- μία πρωτεύουσα ενός ευρωπαϊκού κράτους. Και μέσα σε αυτήν την πρωτεύουσα ζουν εκατομμύρια όμηροι πολίτες.
Αν μιλήσει κανείς για τον ρόλο του αθηναϊκού κέντρου («ιστορικού» ή όχι) θα χάσει τον χρόνο του, γιατί την τελευταία τριετία έχει «αναιρεθεί». Τελεί σε καθεστώς εκκρεμότητας. Αυτή η κατάσταση που πλήττει όχι μόνο το κύρος της χώρας και την οικονομία της πόλης, αλλά και την ίδια την καθημερινότητα του πολίτη, διαβρώνει σαν οξύ την ατμόσφαιρα της πόλης. Η Αθήνα είναι δυστυχώς μία πόλη απωθητική. Παλαιότερα, πιστεύαμε ότι η πρωτεύουσά μας υστερούσε γιατί είχε καταστρέψει την ιστορική αρχιτεκτονική της, γιατί είχε χαοτική λειτουργία και φτωχές υποδομές. Σήμερα, το πρόβλημα είναι κατά κύριο λόγο η παράδοση της πόλης στις μειοψηφίες.
Απαιτείται ένα σχέδιο «Μάρσαλ» για την Αθήνα. Δεν πρόκειται για κανένα στρατήγημα, δεν θέλουμε καμία επιτροπή σοφών. Δεν είναι αναγκαία καμία σύσκεψη αρμοδίων. Δεν περιμένουμε κανένα «μάννα» εξ ουρανού. Το σχέδιο «Μάρσαλ» για την Αθήνα υπακούει σε μια απλή αλήθεια και εξυπηρετεί μια βασική ανάγκη. Είναι ένα «σχέδιο» που θέλει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Να απελευθερώσει χώρο για την κοινή λογική, για τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς και τους κανόνες ενός δίκαιου παιχνιδιού. Με άλλα λόγια, έχει κεντρική επιδίωξη να καταστήσει την Αθήνα μια δημοκρατική πρωτεύουσα, στα όρια της οποίας να μπορούν οι πολίτες να ζουν τη ζωή τους, να ανοίγουν τα μαγαζιά τους και να μετακινούνται ελεύθερα. Τίποτα από αυτά δεν είναι αυτονόητο στην Αθήνα.
Γι’ αυτό, η «επανάσταση» που ζητάει η ελληνική πρωτεύουσα είναι η εφαρμογή των απλών κανόνων της αστικής δημοκρατίας. Η συνύπαρξη, η επιχειρηματικότητα, η φιλοξενία. Σκεφτείτε ότι στην Αθήνα, δεν έχουμε επιτύχει να συμβιώνουμε, επιτρέπουμε να πλήττεται η ελεύθερη οικονομία και κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε εχθρικοί στους τουρίστες μας. Γι’ αυτό, το νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Αθήνα θα ζητήσει την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Οχι της «άμεσης», αλλά της ουσιαστικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου