Εμείς προς τα που κοιτάμε?

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

(...) Ενώ ο πλανήτης βλέπει προς την Ελλάδα, η Ελλάδα δεν ξέρει προς τα πού να κοιτάξει. Και, ειλικρινώς, έτσι και μου δείξετε μια συγκροτημένη πρόταση, εναλλακτική της λογικής Μνημονίου, θα τη σκαλίσω σε πέτρα για να τη μοιράσω. 

Φυσικά, ναι, ο καπιταλισμός, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και η λειτουργία των αγορών βρίσκονται στην καρδιά του προβλήματος. Και αν πιεις περισσότερα χημικά, μπορείς να πεις και άλλα, ξεχνώντας, φυσικά, τις δικές σου ευθύνες. Δείχνεις τις αγορές, αλλά δεν δείχνεις τη λαϊκή αγορά της γειτονιάς σου που αρνείται να σου κόψει αποδείξεις. Βλέπεις με συμπάθεια τον υδραυλικό που διαδηλώνει μαζί σου, αλλά, συνένοχε, θα ντραπείς να του ζητήσεις απόδειξη. 

Δεν ήταν οι αγορές, ανόητε, φορολογικά υπόχρεες απέναντι στο ελληνικό κράτος. Δεν ήταν ο Σόρος αυτός που έκλεβε τον ΦΠΑ. Εσύ ήσουν. 

Επίσης δεν ήταν η Μέρκελ στο τιμόνι της χώρας όταν χάραζε πορεία προς τα βράχια. Ήταν οι πολιτικοί που εσύ εξέλεξες. Και, ξέρεις, όταν προδίδεσαι από κάποιον, η μισή ντροπή σού ανήκει επειδή τον πίστεψες.

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι οι λύσεις δεν περνούν μόνο μέσα από τη Βουλή. Πρέπει να περάσουν και μέσα από την κοινωνία. 

Ακούω τη Νέα Δημοκρατία να λαϊκίζει. Δεν καλεί, όμως, ευθέως την κυβέρνηση να μην πάρει την επόμενη δόση του δανείου. Την καλεί να επαναδιαπραγματευτεί, όταν οι πιστωτές μας έχουν αποκλείσει το ενδεχόμενο αυτό. Δυστυχώς η ευκαιρία της καλής διαπραγμάτευσης χάθηκε νωρίς και μπορεί να ανακτηθεί μόνο μέσα από την ανακολουθία που θα επιδείξουμε. Κοινώς το Μεσοπρόθεσμο δεν εφαρμόζεται ποτέ και αρχίζεις να διαπραγματεύεσαι σκληρά το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα προσπαθήσεις να σώσεις τη χώρα. 

Το πρόβλημα είναι ότι δεν το πιστεύεις ούτε εσύ, ούτε οι δανειστές. Όλα δείχνουν ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η χώρα θα χρεοκοπήσει. Θα καταρρεύσει τόσο ηχηρά και όταν κάτσει η σκόνη θα δεις χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια ανθρώπους να πανηγυρίζουν. Διότι, πολύ απλά, δεν θα έχουν καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Και θα σου πω ευθύς αμέσως.

Υπάρχουν πλέον δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η αποδοχή της δραχμής κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στο κακοτράχαλο χωράφι της κοινωνίας. Και είναι αλήθεια πως σταδιακά εκδηλώνεται ένα ρεύμα που πατάει στην οργή, βουτάει στον λαϊκισμό και στη συνέχεια εμφανίζεται σαν έρεισμα αντίστασης απέναντι στη λαίλαπα. Ανάμεσά μας υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι πρέπει να επιστρέψουμε στη δραχμή, να ξαναβρούμε την ησυχία μας και εν ανάγκη να φύγουμε από την Ευρώπη των αγορών, έχοντας την ευλογία της Ορθοδοξίας μας.  

Καλύτερα νεκρός και το παιδί μου μετανάστης στο Βέλγιο. Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν οι άνθρωποι είναι ότι η επιστροφή στη δραχμή θα είναι το πάρτι όλων όσοι έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και θα αγοράσουν τη χώρα σε τιμή ευκαιρίας, δίνοντας ένα κομμάτι ψωμί στους ιθαγενείς. Επιστροφή στη δραχμή σημαίνει ότι και το τελευταίο χωράφι και η πιο απόμερη ακτή θα αγοραστούν από εκείνους που πήραν τον πλούτο τους μακριά από την ταλαίπωρη πατρίδα. 

Ομοίως δεν κερδίζεις τίποτα όταν φωνάζεις να καεί η Βουλή. Είναι σαν να προσπαθείς να επαναφέρεις στη ζωή τον Παπαδόπουλο. Ο Σαμαράς; Πόσο απελπισμένος πρέπει να είσαι για να πας σε μια καταφυγή της απελπισίας; Έχεις καταλάβει ότι οι ηγέτες των δύο βασικών πυλώνων άγονται και φέρονται από την προσωπική –και εσφαλμένη– άποψη που διατηρούν για το πεπρωμένο τους; Η ευκαιρία που χάθηκε, για μια κυβέρνηση συνεργασίας και ανατροπών, ήταν ιστορικά πολύ μεγάλη, μεγαλύτερη και από το ανάστημά τους.

Συνεπώς; Συνεπώς δεν ξέρω. Αν ήταν στο χέρι μου θα προτιμούσα να αλλάξουμε λαό, να απαλλαγούμε από τους απόγονους των κατσαπλιάδων, τους ψηφοφόρους των δημαγωγών και των πλατσικολόγων του δημοσίου πλούτου. Το ίδιο πιστεύω όταν βλέπω φασιστοειδή να περιφέρουν κρεμάλες έξω από τη Βουλή ή ακούω προτάσεις για τη συγκρότηση λαϊκής αστυνομίας. Έλα όμως που χαζεύω συζητήσεις στη Βουλή, ακούω τη βλακεία που βγαίνει από το στόμα τους και σκέφτομαι ότι ο Βενιζέλος θα τα τρώει στον ψυχαναλυτή μην μπορώντας να πιστέψει πως παίζει με τα τσικό και δεν έχει καταφέρει να σκοράρει. 

Πώς γίνεται να είναι τόσο γραφικοί; Τόσο αμόρφωτοι, αδαείς και συνάμα κυνικά αδίστακτοι; Το ευτύχημα για την Ελλάδα θα ήταν να αποκτήσει νέο πολιτικό προσωπικό. Αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να ξεκινήσει κάτι καινούργιο από τον λαό. Αλλά από ποιους; Από τους τύπους με τις κρεμάλες ή από τους άλλους του κάμπινγκ;  

Πάλι καλύτερα νεκρός και το παιδί πιο μακριά, στις ακτές της Σκανδιναβίας. 

Τελευταία μας ελπίδα, αδέρφια, είναι κάπως να κινητοποιηθεί εκείνη η σιωπηρή πλειοψηφία της κοινής λογικής. Να μιλήσουν, επιτέλους, οι άνθρωποι που βλέπουν, φρίττουν, ξέρουν τι έρχεται, αλλά δεν έχουν πού να το πουν. Άνθρωποι που αγαπούν αυτόν τον τόπο, δεν είναι κολλημένοι με εθνικές και θρησκευτικές ιδεοληψίες. Άνθρωποι που βλέπουν αμερικάνικα σίριαλ, όχι τούρκικα. Άνθρωποι που δεν βγάζουν αφρούς από το στόμα, αλλά ορθό λόγο. 

Του κερατά, κάπου υπάρχουν όλοι αυτοί. Και ένα ξημέρωμα θα εμφανιστούν. Θα βγουν στον δρόμο κρατώντας τα παιδιά τους από το χέρι.