Μεγάλη πείνα…

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

Θα σας περιγράψω ένα περιστατικό της περασμένης Τετάρτης, κι ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του, αν δεν βρει κάπου εκεί μέσα και τον ίδιο τον εαυτό του. 

Μία φίλη Ιταλίδα πρόκειται να γυρίσει στην πατρίδα της και θέλει να κάνει ένα τραπέζι στον υποφαινόμενο και σε άλλα δύο άτομα. Αναλαμβάνει να κλείσει εκείνη το τραπέζι αλλά όπου τηλεφωνεί στο κέντρο της Αθήνας είναι όλα πλήρη. «Ξαναπάρτε μετά τις 11, μήπως κι αδειάσει τίποτα», της απαντούν στο τηλέφωνο. 

Επειδή επρόκειτο για κέντρο, περιοχή Κολωνακίου ως επί το πλείστον, αρχίζουμε τα σχόλια: «Τα λαμόγια», «Δεν καταλαβαίνουν τίποτα από κρίση», «Ακόμα τρώνε από τα αδήλωτα» κ.ά.  

Βέβαια, όπως τρώνε αυτοί, θέλουμε να πάμε να φάμε κι εμείς. Πέφτει μια ιδέα για στατιστικούς λόγους: «Τηλεφώνησε στο τάδε μαγαζί που έχει πενήντα ευρώ τη μακαρονάδα να δούμε τι θα σου πουν». Παίρνει και της απαντούν «κομπλέ». «Πάμε Καισαριανή;» ρωτάει η φίλη. «Ξέρω μια πολύ καλή ταβέρνα εκεί». Μετά από λίγο: «Δεν το πιστεύω, μετά τις 11 μου είπαν και στην Καισαριανή!».

ΝΑ ΜΗ σας τα πολυλογώ, επιχειρήθηκαν τηλεφωνήματα σε ταβέρνες κι εστιατόρια του Παγκρατίου, του Χαλανδρίου - όλα γεμάτα. Αγανακτισμένη με παίρνει και μου λέει: «Λοιπόν, θα πάμε στα Εξάρχεια στο τάδε μαγαζί, για να τελειώνουμε».  

Επειδή μένω κοντά, φτάνω πρώτος. Ζητώ ένα τραπέζι για τέσσερα άτομα, μου απαντούν «ο κήπος είναι πλήρης για να καπνίσετε, μετά τις 11 – 11.30, ίσως κάτι να γίνει». Στο μεταξύ γεμίζει και ο εσωτερικός χώρος. Κι έρχονται, έρχονται. Σε λίγο καταφθάνουν κι ηθοποιοί διότι σχολούσαν τα θέατρα. Μας ανοίγουν το πατάρι, και σε λίγο γεμίζει κι αυτό.  

Συμπέρασμα: Από Καισαριανή μέχρι Εξάρχεια, με Κολωνάκι και Παγκράτι ενδιάμεσα, και Χαλάνδρι από δίπλα, δεν υπήρχε εστιατόριο ελεύθερο. 

Οι συζητήσεις εκεί μέσα; «Αντί να μου τα φάνε οι τράπεζες, θα τα φάω εγώ κι ύστερα βλέπουμε», «Δεν πάνε στο διάολο», «Αν η χώρα κηρύξει πτώχευση, θα παγώσουν και τα δάνεια» - μερικά δείγματα από ατάκες.

Να κλάψω, να σωπάσω ή να γελάσω;