Toυ ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ
Από τη σιγουριά της (κάποτε) άνετης ευρωπαϊκής ζωής µας, παρακολουθούσαµε χρόνια τώρα τις περιπέτειες άλλων µακρινών και λιγότερο τυχερών χωρών από τις δικές µας. Και νιώθαµε την καρδιά µας να σκιρτάει συµπαθητικά µπροστά στα πάθη των λαών τους, όσο βρισκόµασταν ακόµη από αυτά σε απόσταση ασφαλείας.
Τώρα, όµως, πνιγµένοι στα δικά µας πάθη καθώς κλονίζονται οι δικές µας οικονοµίες από την κρίση, πλησιάζει η στιγµή της αλήθειας. Τώρα ο Τρίτος Κόσµος χτυπάει τη δική µας πόρτα. Η ιστορία του έχει γίνει και δική µας. Και ο µηχανισµός µε τον οποίο υποδουλώθηκε στο χρέος.
Με ένα σηµείωµα προς τη CIA – που το αναφέρει ο φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ σε άρθρο του στο περιοδικό «Κάουντερπαντς» – ο Χένρι Κίσινγκερ τη συµβούλευε πώς να ανατρέψει την κυβέρνηση Αλιέντε στη Χιλή: «Κάντε τηνοικονοµία τους να ουρλιάξει». Αµερικανοί πρώην αξιωµατούχοι παραδέχονται σήµερα ανοιχτά πως η ίδια στρατηγική εφαρµόζεται στη Βενεζουέλα. Ο πρώην υπουργός Οικονοµικών Λόρενς Ιγκλµπέργκερ έλεγε για την οικονοµία της Βενεζουέλας στο «Fox News»: «Είναι το µοναδικό όπλο που έχουµε εναντίον του Τσάβες και πρέπει να το χρησιµοποιήσουµε. Εχουµε δηλαδή τα οικονοµικά εργαλεία για να κάνουµε την οικονοµία του ακόµη χειρότερη, έτσι που να καταρρεύσει η απήχησή του στη χώρα και στην περιοχή».
Η περίοδος της αποικιοκρατίας έληξε γύρω στο 1960. Τότε όµως ακριβώς, στις χώρες που µόλις είχαν αποκτήσει την ανεξαρτησία τους,ε πιβλήθηκε ένας επαχθής δανεισµός που, µε επιτόκιο το οποίο καθορίστηκε µονοµερώς στο 14% από τους ξένους δανειστές, αυξανόταν αστρονοµικά. Πριν καλά καλά προλάβουν να οργανωθούν οι κατεστραµµένες οικονοµίες αυτών των νεοσύστατων χωρών, είχαν ξανά κατακτηθεί µε το όπλο του χρέους. Οι ξένοι δανειστές γνώριζαν ότι συχνά δάνειζαν χώρες µε ανυπόληπτες και διεφθαρµένες κυβερνήσεις και πως συνεπώς αυτά τα χρέη τους ήταν απεχθή, γράφει ο Στιβ Μαντέλ του Ιδρύµατος Νέας Οικονοµίας. Γι’ αυτό ακριβώς, τα δάνειά τους είχαν µεγάλη απόδοση.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο, οι ΗΠΑ επέτρεψαν στη Βρετανία να αποπληρώσει το χρέος της µε πολύ χαµηλό επιτόκιο ώστε να µπορέσει να ανασυγκροτήσειτην οικονοµία της. Και το 1953 στο Λονδίνο, οι νικητές του πολέµου διέγραψαν το µεγαλύτερο µέρος του χρέους της Γερµανίας. Οι σηµερινοί δανειστές όµως δεν είναι πρόθυµοι να κάνουν το ίδιο µε τις υπερχρεωµένες ευρωπαϊκές χώρες. Επειδή το σύστηµα που έφτιαξαν θέλει τους φτωχούς να χρηµατοδοτούν τους πλούσιους.
Τα καθαρά κέρδη των πλούσιων χωρών (και άρα οι ζηµιές των φτωχών) από τα δάνεια ανήλθαν σε 418 δισ. δολάρια από το 1982 έως το 1990, γράφει η Σούζαν Τζορτζ στο βιβλίο της «Το µπούµερανγκ του χρέους», δηλαδή στα διπλάσια από όσα δαπανήθηκαν για την ανασυγκρότηση της µεταπολεµικής Ευρώπης. Που πάει να πει πως θα έφταναν τα µισά για να φτιαχτεί άλλη µια Ευρώπη. Αντί γι’ αυτό, βλέπουµε σήµερα τη µισή να µετατρέπεται σε τρίτο κόσµο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου