Toυ Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
ΤΟ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΩΣ (και διαχρονικώς) αυτονόητο: Σε συνθήκες ανισοσθένειας, το ανίσχυρο σκέλος μιας διαφοράς δεν διαπραγματεύεται. Γιατί θα δώσει τα περισσότερα και θα πάρει –αν πάρει– τα ελάχιστα. Ενώ το ισχυρό αντιθέτως θα εκβιάσει διασφαλίζοντας τα μείζονα. Χωρίς να προσφέρει ούτε καν τα ελάσσονα.
Υπό το φως αυτής της απλουστευτικής συλλογιστικής, το χειρότερο που έχει να πράξει σήμερα η Ελλάδα είναι να συνδιαλλαγεί με την Τουρκία για οποιαδήποτε ζητήματα συνθέτουν σχέσεις και διαφορές. Όπως δηλαδή προσπαθεί να επιτύχει η τουρκική πονηρία. Κι εξίσου όμως επικίνδυνο είναι αδρανώντας ν’ αφήσει ακάλυπτες κάποιες κρίσιμες παραμέτρους των εθνικών της συμφερόντων. Στα οποία διαλαμβάνονται φυσικά και κυριαρχικά δικαιώματα. Τα οποία και βρίσκονται υπό πραγματική απειλή.
Καθώς η Άγκυρα προωθεί μεθοδικά ενέργειες δημιουργίας συνθηκών για συγκεκριμένα γεωπολιτικά τετελεσμένα. Οπότε:
Ανεξαρτήτως εσωτερικών παθογενειών και ζοφερών αγκυλώσεων (που επιτείνονται), η Αθήνα οφείλει να επιστρατεύσει και προπαντός να ουσιαστικοποιήσει αποτρεπτικές πολιτικές. Προκειμένου να μην επιτρέψει οποιουσδήποτε ακρωτηριασμούς. Και να μην αφήσει ακάλυπτα εθνικά ζητήματα που αποτελούν έωλες εκκρεμότητες.
Κι επειδή μια τέτοια σύσταση φαίνεται –και ενδεχομένως είναι– απλουστευτική προσέγγιση κι ευχερολόγος θεωρία, πρέπει να υποστηριχθεί με όρους πρακτικής πολιτικής. Κι αυτό σημαίνει ότι εάν οι κίνδυνοι συνειδητοποιηθούν πράγματι, τότε θα ενεργοποιήσουν και δυναμικές αυτοσυντηρήσεως στους κόλπους των πολιτικών ηγεσιών. Και βεβαίως του λαού, που πρέπει να δώσει πρώτος τα μηνύματα προς τους διαχειριστές της εθνικής του ζωής. Ότι δηλαδή οφείλουν επιτέλους να υπερβούν αποσυνθετικούς περισπασμούς. Για να δουν τουλάχιστον εκείνα στα οποία διαφωνίες και διαγκωνισμοί δεν επιτρέπονται.
Επιβάλλεται δηλαδή, πέραν των προβλημάτων που κατατρύχουν την ελληνική καθημερινότητα, οι πολιτικές ηγεσίες να βρουν τρόπους αποφασιστικής συγκλίσεώς των στα μείζονα. Σ’ αυτά δηλαδή που αυτονοήτως πρέπει κανονικά να ενώνουν όλους. Κατ’ ακρίβειαν όλο το έθνος. Τον σύνολον Ελληνισμό. Κι εντός κι εκτός των πολιτειακών μητροπολιτικών ορίων.
Γιατί εάν ο Ελληνισμός δεν συνειδητοποιήσει και δεν συνδράμει την ιστορική αναγκαιότητα της στρατηγικής συνδιαχειρίσεως των εθνικών του θεμάτων, θα βρεθεί μπροστά σε οδυνηρούς αιφνιδιασμούς. Και μοιραίες –για να μην πούμε ολέθριες– διαβρώσεις. Είτε σε ό,τι αφορά τα Αιγαιωτικά. Είτε σχετικά με το Κυπριακό. Είτε και με κάποιες παραμέτρους των ιδίων ζητημάτων. Την ώρα που διαμορφώνεται νέο γεωστρατηγικό τοπίο στην ευρύτερη περιοχή. Και που αναδιατάσσονται περιφερειακές ισορροπίες. Στις οποίες ο Ελληνισμός, εάν δεν δώσει δείκτες επαρκούς παρουσίας και συμμετοχής σ’ αυτό το γίγνεσθαι, θ’ αποβεί παρίας και με βεβαιότητα χωρίς υπολογίσιμες προοπτικές.
Υπό το φως αυτών των επισημάνσεων, θεωρούμε ότι επιβάλλεται το ταχύτερο:
1. Επανασύνταξη του ενιαίου μετώπου Ελλάδος - Κύπρου και ενίσχυση των πολιτικών και άλλων, ουσιαστικότερών του πτυχών. Ώστε να υπάρξει αποτελεσματική αντιμετώπιση όσων με βεβαιότητα επέρχονται στο Κυπριακό. Και τα οποία θ’ αποβούν απολύτως προσδιοριστικά, όσον αφορά τις προοπτικές.
2. Αποφασιστική χάραξη συναινετικών πολιτικών από τις κομματικές ηγεσίες στην Ελλάδα, όσον αφορά συγκεκριμένα ζητήματα, κατά τρόπο που να διαβιβάζει ανάλογα μηνύματα προς όπου δει. Και προς ευρωατλαντικές (συμμαχικές υποτίθεται) κατευθύνσεις. Και προς την Άγκυρα και άλλους (όπως Σκόπια) που ενδεχομένως εποφθαλμιούν μέρος της εθνικής κυριαρχίας.
Ανεξαρτήτως άλλων και καταλυτικών προβλημάτων που ταλανίζουν τον εθνικό βίο, η θωράκιση των εθνικών προοπτικών είναι το εκ των ων ουκ άνευ. Γιατί όλα μπορούν αργά ή γρήγορα να επιλυθούν και τα τραύματα να επουλωθούν. Υπάρχουν όμως απώλειες μη αναστρέψιμες. Κι αυτές είναι που πρέπει πάση θυσία να αποσοβηθούν. Γιατί θα είμαστε υπόλογοι. Και άξιοι της τύχης μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου