ΤΗΣ ΜΑΙΡΗΣ ΚΑΤΣΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
∆εκάδες παιδιά µε ένα κάρο διδακτορικά και ένα µάτσο υπερπροσόντα παρελαύνουν κάθε εβδοµάδα από το γραφείο του φίλου που δουλεύει ως µάνατζερ σε ναυτιλιακή εταιρεία, ζητώντας οποιαδήποτε δουλειά. «Πωλητές ανταλλακτικών, βοηθοί των βοηθών, οτιδήποτε», µου λέει µελαγχολώντας. Και ο ανιψιός, που γύρισε πρόπερσι θριαµβευτικά µε τα σούπερ-ντούπερ πτυχία του από το εξωτερικό, είναι ακόµα άνεργος, έχει πάθει κατάθλιψη και δεν βγαίνει πια από το σπίτι. Η καρδιά µου από τώρα σφίγγεται για το µέλλον του δικού µου βλαστού, που σπουδάζει µε τόσο πάθος και µεράκι...
Πόσο δίκο είχε ο Ιάκωβος Καµπανέλλης όταν έλεγε ότι στην Ελλάδα υπάρχει επιστηµονικό προλεταριάτο. «Σήµερα, οι νέοι δεν είναι τίποτα, γιατί είναι πολλά», έλεγε σοφά.
Υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, άλλοι τεχνίτες δουλεύουν και είναι και ακριβοθώρητοι. Οι επιστήµονες όµως...
Οι Ελληνες µε τα µεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας είναι οι νέοι 15 έως 29 χρονών, σύµφωνα µε τα στοιχεία της Στατιστικής Αρχής: ένας στους τρεις εικοσάρηδες, ένας στους πέντε τριαντάρηδες. Και τα νούµερα ολοένα αγριεύουν. ∆ιαβάζω σε µελέτη ότι ένας στους οκτώ νέους βλέπει εφιάλτες λόγω της ανεργίας και ένας στους έξι θεωρεί την έλλειψη απασχόλησης το ίδιο στρεσογόνο µε µια διάλυση της οικογένειάς του. Οσοι δεν βρίσκουν δουλειά για πάνω από έναν χρόνο έχουν διπλάσιες πιθανότητες να αυτοκτονήσουν από τους άνεργους µεγαλύτερης ηλικίας. «Μάθε, παιδί µου, γράµµατα» ή «Φύγε, παιδί µου, φύγε!»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου