Σήμερα, τα έχω βάλει με τις αντιφάσεις που εκθέτουν ακόμα και εμάς τους ίδιους. Ένα παράδειγμα: Θα έχετε παρατηρήσει στην αρθρογραφία μας ότι ο λαός απαλλάσσεται των ευθυνών του σε κάθε περίπτωση.
Δείτε όμως τι συμβαίνει. Στην περίπτωση του χρηματιστηρίου ο λαός πιάστηκε κορόιδο. Το ίδιο έγινε και σε άλλες περιπτώσεις κατασπατάλησης του δημοσίου πλούτου, σκανδάλων κ.λπ. Σωστά; Σωστά. Τότε εξηγήστε μου πώς στο διάολο τολμάτε και γράφετε για τον λαό «που είναι σοφός και ξέρει και κρίνει σωστά».
Μεταξύ μας όλοι γνωρίζουμε ότι φταίει ο λαός. Έλα όμως που δεν μπορείς να καταδικάσεις πολιτικά έναν λαό. Τουλάχιστον μπορείς να τον προετοιμάσεις γι' αυτό που έρχεται. Και κανένας τους δεν τολμάει να ρίξει δυο στάλες αλήθειας στον πικρό καφέ που πίνουμε. Δεν τηρούμε τα προσχήματα, απλώς κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον.
Δεν έχω βρει ούτε έναν σοβαρό οικονομικό ή πολιτικό παράγοντα που να μη θεωρεί αναπόφευκτη την αναδιάρθρωση του χρέους. Ούτε έναν. Το να τη διαψεύδεις ισοδυναμεί με το να υπόσχεσαι πενήντα χρόνια ζωής σε έναν μεσήλικα. Κι όταν ρώτησα για ποιον λόγο παίζουμε όλοι στην κωμωδία της διάψευσης, μου εξηγήθηκε ότι είναι κι αυτή κομμάτι του συνολικού έργου που πρέπει να παρακολουθήσουμε.
Πρώτον, δεν μπορείς να προαναγγέλλεις αναδιάρθρωση, καθώς έτσι πλήττονται οι δανειστές σου με την πίεση που ασκείται στις μετοχές τους.
Και, δεύτερον, δεν μπορείς να πας σε φιλική αναδιάρθρωση χωρίς να έχουν ωριμάσει όλες οι συνθήκες που θα σ' το επιτρέψουν.
Μην ακούτε, σας παρακαλώ, τις γραφικότητες για την επίδειξη εθνικού τσαμπουκά με στάσεις πληρωμών και επίδειξη ακονισμένων δοντιών στους δανειστές. Δόντια δεν έχουμε, τα χάσαμε. Ένας λύχνος είμαστε που πρέπει να τροφοδοτείται συνεχώς με λάδι. Η αναδιάρθρωση θα γίνει, λοιπόν, όταν το επιτρέψουν οι δανειστές μας. Και θα γίνει όταν καταφέρουμε να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Τότε, λοιπόν, θα επέλθει το κούρεμα, θα επιμηκυνθεί το χρέος και φυσικά θα διαθέσουμε τα σπουδαιότερα κομμάτια του εθνικού μας πλούτου στους δανειστές μας. Και μην ακούω πάλι τα φαιδρά πατριωτικά. Εδώ εσύ δανείζεις τον αδελφό σου με τόκο και ενέχυρο το χωράφι του, θα σε λυπηθεί ο ξένος;
Εν τέλει ο φινλανδός ψηφοφόρος έχει απόλυτο δίκαιο: Γιατί να πληρώσει αυτός τα χρέη της Ελλάδας όταν ακόμα κι εσύ αρνείσαι να πληρώσεις τα διόδια και το εισιτήριο στο Μετρό; Όσες χώρες έχουν βρεθεί στη μοίρα της Ελλάδας είδαν τον εθνικό τους πλούτο να «αξιοποιείται» υπέρ των δανειστών. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Και όποιος μπορεί να την υποδείξει, ας την κάνει βήμα προς βήμα, όχι με ιδεολογήματα. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση βρει το θάρρος να πάει σε επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, η ουσία του δεν θα αλλάξει. Η χώρα είναι υπό διεθνή οικονομική κατοχή. Η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες. Και να δείτε που τα παιδιά μας, οι επόμενες γενιές, μέχρι που δεν θα κάνουν αποδοχή κληρονομιάς.
Καθηλωμένος, λοιπόν, μπροστά στην τηλεόραση όπως οι ανάπηροι στο γήπεδο, σταματάω να ακούω ψέματα και παρακολουθώ πρόσωπα και εκφράσεις. Και βλέπω, ρε γαμώτο, ότι η θεατρική σημειολογία της πολιτικής παραμένει ίδια και απαράλλακτη εδώ και δεκαετίες.
Χαζεύω τον Γιώργο, όσο ακόμα μπορεί και κυκλοφορεί έξω. Χαμογελάει συνέχεια. Χαμογελάει τόσο πολύ, σε βαθμό που, αν δεν ήξερες ότι κάνει καλή ζωή, θα σε έβαζε σε υποψίες. Λογικό. Ο πρωθυπουργός οφείλει να χαμογελάει για να τονώνει το ηθικό του λαού. Άλλωστε ο καλός πολιτικός έχει αποσυνδέσει εδώ και καιρό τα συναισθήματα από τη συμπεριφορά του.
Και μετά βλέπω τον Σαμαρά. Ο οποίος είναι συνέχεια κατηφής. Διότι είναι υποχρεωμένος να ζει το δράμα του λαού, να συμπάσχει. Πώς να χαμογελάσει ο Αντώνης όταν κλείνει το ψιλικατζίδικο στην Κομοτηνή; Και φυσικά δεν μπορείς να καταγγείλεις με χαμόγελο. Ο Σαμαράς χαμογελάει σπανίως, προσπαθεί να βγάλει και μια συστολή μαζί, αλλά φοβούμαι ότι λίαν συντόμως ο Φαήλος και οι λοιποί παραστάτες θα τον εμφανίζουν όπως τον πρόεδρο στο τηλεοπτικό «Νησί»: λεβέντη, βλοσυρό, αλλά χωρίς να κουτσαίνει.
Κι άντε εγώ να δεχθώ ότι η ελπίδα του τόπου είναι ο Σαμαράς. Είναι δυνατόν η ελπίδα του τόπου να σέρνεται πίσω από τον Ψωμιάδη; Είναι δυνατόν να ευαγγελίζεσαι τη διαφάνεια και την ισονομία, και να συντάσσεσαι με τα αποδεδειγμένα ψέματα του Ψωμιάδη;
Και δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά ακριβώς την ίδια περίοδο δύο ζεύγη αδερφών με ειδικό βάρος στην παγκόσμια σκηνή πράττουν ακριβώς το ίδιο. Ο Φιντέλ Κάστρο παραδίδει την εξουσία στον αδερφό του Ραούλ και ο Παναγιώτης Ψωμιάδης στον αδερφό του Διονύση.
Η διαφορά βρίσκεται φυσικά στον λαό. Ο λαός της Κούβας, που στενάζει κάτω από τη δικτατορία των Κάστρο, ουδεμία ευθύνη φέρει. Μπορείς να πεις το ίδιο για τον λαό της Κεντρικής Μακεδονίας που ψήφισε Ψωμιάδη και εξέλεξε πρώτο σε σταυρούς τον αδερφό του; Όσο κι αν θέλεις, δεν μπορείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου