Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Του Σωκρατη Tσιχλια

Ως σύνδρομο της Στοκχόλμης, η ψυχιατρική ορίζει την ψυχολογική διαταραχή κατά την οποία ένα θύμα αναπτύσσει συναισθηματικό δέσιμο με τον θύτη του, ένας σφόδρα εξουσιαζόμενος με τον εξουσιαστή του.  

Παρατηρήθηκε και μελετήθηκε ευρύτατα στις σχέσεις ομήρων με τους απαγωγείς τους, ωστόσο το σύνδρομο εμφανίζεται επίσης σε κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά, θύματα αιμομιξίας, φυλακισμένους πολέμου και φασιστικών καθεστώτων.

Παρακολουθώντας το πρωτοφανές σόου της κυβέρνησης, η οποία εξέδραμε στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να συνεδριάσει εκεί το πρώτο υπουργικό συμβούλιο μετά τον ανασχηματισμό, σκέφτηκα ότι με τόσο δούλεμα και τόσα βάσανα, το μόνο εργαλείο που μπορεί να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά μας απέναντι στο κυβερνών κόμμα είναι το σύνδρομο της Στοκχόλμης. 

 Για ποιον άλλον άραγε λόγο το 44% των συμπολιτών μας επιμένει σήμερα, τουλάχιστον σύμφωνα με  δημοσκόπηση της Public Issue, να αναδεικνύει πρώτο κόμμα με συντριπτική διαφορά το ΠΑΣΟΚ; 

Μήπως επειδή πραγματοποιεί πότε πότε live στην TV συνεδριάσεις-χάπενινγκ με διάλειμμα μάλιστα για τις διαφημίσεις; 

Μήπως επειδή ο πρωθυπουργός προεκλογικά μάς κοιτούσε στα μάτια και βροντοφώναζε ότι υπάρχουν λεφτά, για να ομολογήσει 3 μήνες αργότερα ότι βουλιάζουμε, όπως ο «Τιτανικός»; 

Μήπως επειδή ακόμα και τον Ιανουάριο υποσχόταν αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους, δύο μήνες πριν τους κόψει δώρα και μισθούς; 

Ή μήπως επειδή έχασε πέντε πολύτιμους μήνες έως ότου καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και παρέδωσε τη χώρα στο ΔΝΤ, την ύφεση και την ανεργία; 

Γιατί άραγε η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών διατηρεί ακόμα θετικά συναισθήματα για ένα κόμμα εξουσίας που όχι μόνο φέρει ευθύνη για το ναυάγιο της πατρίδας, αλλά διαχειρίζεται ανεπαρκώς την κρίση; 

Η ψυχιατρική ισχυρίζεται ότι ο εξουσιαζόμενος συμπαθεί τον εξουσιαστή, δένεται μαζί του, σχεδόν ασυνείδητα, γιατί αυτός είναι ένας τρόπος να αυξήσει τις πιθανότητές του να επιβιώσει... Με απλά λόγια, φοβάται τα χειρότερα. 

Αν ρίξουμε μια ματιά στο πέρα από το ΠΑΣΟΚ πολιτικό σκηνικό, θα δικαιώσουμε τους ψυχιάτρους.