Από την ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ
ΚΥΡΙΕ, ΚΥΡΙΕ, έχω µια απορία! Τι δουλειά έχει η µαύρη σηµαία που έβαλαν οι ιδιοκτήτες βυτιοφόρων στον Αγνωστο Στρατιώτη; Τι συµβολίζει; Ποιο το ηθικό δίδαγµα; Τι θέλει να µας πει εδώ ο ποιητής;
Εθνικίστρια δεν µε λες: Αλλά όλα τα πράγµατα έχουν όριο κι όλα κι όλα τα µνηµεία έναν συµβολισµό! Τι σχέση έχει το άνοιγµα ενός επαγγέλµατος µε τον στρατιώτη που έπεσε για την πατρίδα του; Τι σχέση έχει η απελευθέρωση ενός κλάδου µε την απελευθέρωση ενός λαού; Υπάρχει κάποιος συνειρµός που µου διαφεύγει; Κάποιο δεύτερο επίπεδο που διέλαθε της προσοχής µου;
Οι απεργοί ιδιοκτήτες έψαλλαν τον Εθνικό Υµνο. Και σαφώς, κανείς δεν αµφισβητεί τον πατριωτισµό των (συγκεκριµένων) Ελλήνων!
Κύριε, κύριε, αδυνατώ να κατανοήσω το εξής: Οι διαβητικοί που δεν µπορούν να πάρουν την ινσουλίνη τους γιατί το φορτηγό δεν την έφερε στο φαρµακείο της γειτονιάς τους, είναι ανθέλληνες; Η αγορά που παραλύει αποτελείται από ανθέλληνες; Τα φρούτα που σαπίζουν, ανθέλληνες θα τα φάνε;
Τα νησιά µας που κυριολεκτικά κρέµονται από τις µεταφορές κατοικούνται από ανθέλληνες;
Τα έκτροπα που πρώτα διαπράττονται και εκ των υστέρων «καταδικάζονται», έχουν στόχο ανθέλληνες;
ΚΥΡΙΕ, ΚΥΡΙΕ! Τι είναι «έλλην» και τι «ανθέλλην»;
Μήπως να ανατρέξουµε αν όχι στην Ιστορία µας, τουλάχιστον στα επίτοµα λεξικά µας; Μήπως να ξανασυστηθούµε µεταξύ µας, µπας και βρούµε καµιάν άκρη; Κι εµένα, κύριε, κύριε, που η ταυτότητά µου γράφει «ελληνίδα υπήκοος» µήπως να πάρω υπηκοότητα του Ουζµπεκιστάν;
Μαύρο καλοκαίρι περάσαµε. Πώς θα το κινήσεις το αµάξι, µε τη βενζίνα του αναπτήρα; Που κι ο αναπτήρας κόπηκε µαχαίρι, τώρα µε την απαγόρευση του τσιγάρου!
Αποτέλεσµα; Στέναξε ο τουρισµός! Εµ, λεφτά δεν υπάρχουν, εµ βενζίνα δεν υπάρχει, πέντε τουρίστες ήρθανε κι αυτοί φύγαν άρον άρον. Στων Ψαρών την ολόµαυρη ράχη, Αύγουστο µήνα τα ξενοδοχεία. Λες κι εκεί δεν δουλεύουνε άνθρωποι, λες κι εκεί δεν συντηρούνται οικογένειες, λες κι εκεί δεν περιµένουν αυτό το ρηµάδι το δίµηνο κάθε καλοκαίρι για να µπορέσουν να έρθουν ίσα βάρκα ίσα νερά!
Στων Ψαρών την ολόµαυρη ράχη και τα παραδοσιακά ταβερνάκια. Τα έβλεπες και σ έπιανε η ψυχή σου. Τραπέζια στρωµένα, έτοιµα για να υποδεχτούν έναν πελάτη που δεν θα έρθει ποτέ. Η αγωνία στο βλέµµα του κράχτη, µήπως και κόψει ταχύτητα το αυτοκίνητο που περνάει µπροστά. Η απογοήτευση όταν συνεχίζει τον δρόµο του όσο το βγάλει η βενζίνα κι αυτό το καψερό.
Οι προµήθειες στοιβάζονται, τα τρόφιµα σαπίζουν, το καλαµαράκι κρίνεται υπόπτου διαγωγής, το χταποδάκι ένας το τρώει, δέκα πεθαίνουν. Τζίρος µηδέν, το µαγαζάκι θα µπει µέσα, το λουκέτο θα µπει έξω: Κι ο ιδιοκτήτης βυτιοφόρου θα πει στο δελτίο ειδήσεων ότι η απεργία τους έχει τη συµπαράσταση του ελληνικού λαού! Ασυζητητί: Ειδικά, οι διαβητικοί είναι όλοι µια γροθιά στο πλευρό σας!
ΑΛΛΑ, ΚΥΡΙΕ, ΚΥΡΙΕ και οι «υγιείς» πόσο θα αντέξουν; Αυτή τη στιγµή, χιλιάδες βόθροι έχουν φουλάρει και δεν υπάρχει φορτηγό να τους αδειάσει. Τα λύµατα τα βλέπεις µπρος στα µάτια σου, στον δρόµο. Εκεί κολλητά µε το παιδάκι που κλωτσάει την µπάλα του!
Τα πάντα έχουν νεκρώσει, τα πάντα έχουν µπλοκάρει, τα πάντα έχουν αδρανήσει… Και για να ξεκαθαρίζουµε τη θέση µας: Κανείς µας δεν είναι αντίθετος στην απεργία ενός κλάδου! (Αν και –όσο να πεις µε µεγαλύτερη συµπάθεια βλέπεις τον ηλικιωµένο συνταξιούχο απεργό, από τον µεγαλοϊδιοκτήτη ενός στόλου από βυτιοφόρα! Τι να κάνουµε, αδυναµίες είναι αυτές!).
Απορίες και πορείες… Οι απορίες ζητούν απαντήσεις… Οι πορείες ζητούν λύσεις. Κι αν δεν µε απατά η… περί ης ο λόγος, πορεία σηµαίνει «κάλυψη µιας ορισµένης απόστασης µε τα πόδια». Ηγουν έχει αρχή, µέση, τέλος. Εδώ την αρχή την είδαµε! Τη µέση τη νιώσαµε στο πετσί µας! Το τέλος υπάρχει στο «εγγύς» ή στο «εκάς» µέλλον;
ΚΥΡΙΕ, ΚΥΡΙΕ, έχω µια απορία για µια πορεία! Ποιον να ρωτήσω, πείτε µου; Τον Αγνωστο Στρατιώτη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου