Του Αγγελου Σταγκου
Κάποτε, λέγαμε ότι η Ελλάδα δεν είναι κράτος, είναι ιδέα. Αργότερα μιλούσαμε για κράτος - οπερέτα. Σήμερα διολισθαίνουμε σε εκφράσεις ταπεινωτικές και αναφερόμαστε σε κράτος - κότα και μάλιστα λειράτη.
Χωρίς να έχει χάσει τις άλλες ιδιότητες, δηλαδή του κράτους - ιδέα, αφού συνεχίζει να μην έχει την οποιαδήποτε συγκρότηση και του κράτους - οπερέτα, καθώς εξακολουθεί να λειτουργεί κατά τρόπο κωμικό, πρόσθεσε και εκείνη του κράτους - κότα που φοβάται σε μόνιμη βάση να εφαρμόσει τους νόμους. Συνεχίζει να τους επικαλείται βέβαια, με τους… ενδιαφερόμενους όμως να τους γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Ο φόβος του κράτους να επιβάλει τους νόμους δεν είναι φαινόμενο του 2010. Τα αρκετά τελευταία χρόνια το παρατηρούμε στις αντιδράσεις του στα μπλόκα που στήνουν οι αγρότες στις εθνικές οδούς, παρακωλύοντας μετακινήσεις, μεταφορές, συγκοινωνίες και επικοινωνίες. Το μέγεθος του φόβου το αντιληφθήκαμε τον Δεκέμβριο του 2008, όταν κάηκε η Αθήνα. Φέτος όμως καταλάβαμε ότι ο φόβος αυτός έχει μπει στο DNA του ελληνικού κράτους, με ευθύνη του πολιτικού προσωπικού, των κομμάτων και των μίντια. Η κρατική μηχανή αδυνατεί να εφαρμόσει τον νόμο, οι κυβερνήσεις αποφεύγουν να εφαρμόσουν τον νόμο, τα κόμματα δεν θέλουν να εφαρμόζεται ο νόμος και τα μίντια καιροφυλακτούν για να ασκήσουν δριμύτατη κριτική αν και όταν ο νόμος εφαρμόζεται.
Το κακό έχει παραγίνει, με μόνιμη δικαιολογία την «εκτόνωση της κατάστασης», ή το ενδεχόμενο να υπάρξουν θύματα. Κυρίως όμως συμβαίνει επειδή το πολιτικό προσωπικό δεν καταλαβαίνει την έννοια του νόμου, ενώ αντίθετα έχει ενσωματώσει πλήρως το δέος του κομματικού (όχι πολιτικού) κόστους. Με αποτέλεσμα φυσικά να κάνουν ό,τι θέλουν οργανωμένες συντεχνίες, κακοποιοί «αντιεξουσιαστές» και αγριεμένος όχλος, ανάλογα με την περίπτωση. Τα έχουμε δει, ο κόσμος τα αισθάνεται στο πετσί του, η οικονομία δέχεται σοβαρά πλήγματα, η καθημερινότητα υποφέρει συνεχώς.
Μόνο τους τελευταίους μήνες είδαμε τους λιμενεργάτες να σφραγίζουν το λιμάνι του Πειραιά για να μην έλθει η Cosco, τους αγρότες να μπλοκάρουν τους δρόμους στην παραδοσιακή κινητοποίηση του Νοεμβρίου, το ΠΑΜΕ να αποκλείει ξενοδοχεία, κρουαζιερόπλοια και πλοία, υπουργεία, ακόμη και την Ακρόπολη, τον όχλο να καίει τρεις ανθρώπους στη Marfin, βενζινοπώλες να σφραγίζουν τα πρατήρια και επιστρατευμένους φορτηγατζήδες να προσπαθούν να παραλύσουν τη χώρα, στα πρότυπα των συναδέλφων τους της Χιλής, επί Αλιέντε.
Ολοι αυτοί, ασκώντας βία, παρανομώντας κυριολεκτικά με διάφορους τρόπους, υπό το ατάραχο έως και προστατευτικό βλέμμα των δυνάμεων του νόμου και της τάξης.
Ε, πόσο να αντέξει αυτός ο τόπος;
Το κράτος έφτασε στο έσχατο σημείο εξευτελισμού με το «πλαφόν» στις τιμές βενζίνης και την επίταξη των φορτηγών δημόσιας χρήσης. Προχώρησε δηλαδή σε δύο ακραίες ενέργειες, προκειμένου να εξασφαλίσει την ομαλότητα στις τιμές και τη λειτουργία της κοινωνίας.
Στην περίπτωση του «πλαφόν» το έβαλε στα πόδια μέσα σε 24 ώρες, με το πρόσχημα ότι η κερδοσκοπία «κόπηκε μαχαίρι» και η αγορά ομαλοποιήθηκε, αλλά στην πραγματικότητα γιατί οι βενζινοπώλες έκλεισαν τα βενζινάδικα και οι Μιχ. Χρυσοχοΐδης και Ντ. Ρόβλιας μετάνιωσαν πικρά για την απόφασή τους. Η επιβολή και η άρση του «πλαφόν» μέσα σε ελάχιστες ώρες εξαιτίας των αντιδράσεων ήταν στα όρια του αυτοεξευτελισμού…
Ο εξευτελισμός του κράτους έφτασε στην κορύφωση με τους ιδιοκτήτες των φορτηγών.Ο αρμόδιος υπουργός Δ. Ρέππας επιχείρησε αρχικά να προωθήσει ένα νομοσχέδιο που ουσιαστικά δεν απελευθέρωνε την αγορά των μεταφορών και η τρόικα το απέρριψε. Στη συνέχεια άφησε τον εαυτό του να σύρεται από τους φοβερούς και τρομερούς φορτηγατζήδες σε παροχές και υποσχέσεις για να τους εξευμενίσει, φθάνοντας στο σημείο και αφού ψηφίστηκε ο νόμος, να τους δώσει γραπτά όσα τους έλεγε προφορικά. Εκείνοι απτόητοι, συνέχισαν να αποκλείουν δρόμους, λιμάνια και εργοστάσια, ξυλοφορτώνοντας όποιον βρισκόταν στον δρόμο τους, ή δεν τασσόταν με το μέρος τους. Και το πιο καταπληκτικό, όλα αυτά χωρίς πολιτική ή κοινωνική στήριξη και παρά την επίταξη που επέβαλε η κυβέρνηση και που θεωρητικά αφαιρούσε τη δυνατότητα αντιδράσεων από τους επιταγμένους, αφού τους τοποθέτησε σε στρατιωτικό πλαίσιο λειτουργίας.
Προφανώς, ο φόβος του κράτους μεταβλήθηκε σε τρόμο, όταν διαπίστωσε ότι οι αγριωποί φορτηγατζήδες αγνόησαν πλήρως την επίταξη. Αντέδρασε λοιπόν με το σύνδρομο της κότας, όπως ακριβώς αντιδρά χρόνια τώρα σε παρόμοιες περιστάσεις.
Παρακολουθεί τις συνεχείς παραβιάσεις του νόμου (και μάλιστα του στρατιωτικού στη συγκεκριμένη περίπτωση) και τις βίαιες εκδηλώσεις, τονίζοντας ότι η ανοχή του τελειώνει και θα επιβάλει… τον νόμο, ενώ στην πραγματικότητα περιμένει πότε θα κουραστούν «οι κακοί».
Ωστόσο, η κωμικοτραγική συμπεριφορά του κράτους, ως κότα λειράτη, έχει σοβαρότατες κοινωνικές και παιδαγωγικές επιπτώσεις. Η ατιμωρησία της παραβίασης των νόμων και αντίστοιχα η στοιχειώδης τήρησή τους λειτουργεί σαν τη διατροφική αλυσίδα.
Οταν το κράτος φοβάται επιδεικτικά να επιβάλει τον νόμο, γιατί οι μαθητές να μην κλείνουν τα σχολεία απαιτώντας… τετράγωνες τυρόπιτες και γιατί φοιτητές να μην χτίζουν τους καθηγητές και γιατί οι χουλιγκάνοι να μην τα κάνουν γης μαδιάμ μέσα και έξω από τα γήπεδα; Και μετά, όταν μεγαλώσουν, να επαναλαμβάνουν τα κατορθώματα του μπαμπά τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου