Της Μαίρης Κατσανοπούλου
Μπορεί πρότινος οι Γερµανοί χωρίς αιδώ να µας «πρότειναν» να πουλήσουµε τα νησιά µας και την Ακρόπολη για να πληρώσουµε τα χρέη µας. Και µπορεί οι Τσέχοι και οι Σλοβάκοι να αρνούνται να συµµετάσχουν στον µηχανισµό στήριξης της Ελλάδας, αλλά ας µη νοµίζουµε ότι είναι οι µόνοι που µας περιγελούν ή δεν µας βλέπουν µε συµπάθεια...
Στην αρχή, η αίσθηση ότι έχουµε πια κηδεµόνα το ΔΝΤ, που πάντα το είχαµε συνειρµικά συνδεδεµένο µε τις µπανανίες αυτού του πλανήτη (κάτι σαν µπαµπούλας για τις χώρες που «δεν έτρωγαν το φαγητό τους»), ήταν αφόρητα ταπεινωτική. Εµοιαζε σαν να είχαµε βγει ήδη από την Ευρωπαϊκή Ενωση και να είχαµε προσδεθεί στο άρµα του Τρίτου Κόσµου. Είχα, όµως, την αυταπάτη ότι, παρ όλα αυτά, το θέµα παρέµενε ακόµα «ενδοοικογενειακό» και έπαιζε κυρίως µέσα στα σύνορα της Γηραιάς Ηπείρου.
Οταν όµως το καλοκαίρι πέρασα αυτά τα σύνορα, η αίσθηση έγινε χειρότερη.
Στην Καζαµπλάνκα, στις ραδιοφωνικές ειδήσεις στα αραβικά στο ταξί που µας πήρε από το αεροδρόµιο, το αυτί µας έπιασε το όνοµα της χώρας µας. Οταν ρωτήσαµε τον ταξιτζή τι λέει, µας είπε χασκογελώντας: «Greece, no money, no money!».
Στην Κίνα, έναν µήνα µετά, οι ντόπιοι γνωστοί µάς πείραζαν µεταξύ σοβαρού και αστείου: «Να σας κάνουµε εµείς το τραπέζι, αφού δεν έχετε λεφτά ούτε για φαγητό!».
Και στη Μάλτα, µας έλεγαν, φανερά θυµωµένοι, πόσο µεγάλη χάρη µάς κάνουν που µας βοηθούν, παρά τα δικά τους προβλήµατα.
Στην αρχή αυτού του «κρίσιµου φθινοπώρου» και λίγο πριν από τον «δύσκολο χειµώνα», εκτός από τα χαµένα εισοδήµατα, κλαίω και τη χαµένη τιµή µας ως πολιτών του κόσµου.
Κάποιοι (όνοµα και µη χωριό) µάς εξέθεσαν πολύ και δεν το έχουν πληρώσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου