Ο σταθμος του ΑΙΣΧΟΥΣ

Του ΚΩΣΤΑ ΜΟΣΧΟΝΑ

Η πρώτη εικόνα που δέχεται ο επισκέπτης μιας μεγάλης πόλης είναι το αεροδρόμιο ή ο σιδηροδρομικός σταθμός της.

Στα δύο αυτά μέρη δημιουργούνται οι πρώτες εντυπώσεις για τον πολιτιστικό χαρακτήρα μιας πόλης, ιδίως όταν αυτή είναι πρωτεύουσα και αποτελεί την τουριστική βιτρίνα της χώρας. 

Ετσι, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, στη Ρώμη και σχεδόν σε όλες τις πρωτεύουσες με πλούσιο ιστορικό παρελθόν έχουν κατασκευαστεί μεγάλα αεροδρόμια και έχουν ανακαινιστεί και επεκταθεί τα μεγαλοπρεπή κτίρια των σιδηροδρομικών σταθμών. 

Στην Αθήνα, όμως, κατασκευάστηκε μόνο ένα μεγάλο αεροδρόμιο, έστω γερμανικού γούστου, και κανείς δεν σκέφθηκε ότι χρειάζεται και ένας ευπρεπής σιδηροδρομικός σταθμός, διάβολε, κάπως αντάξιος μιας ιστορικής πόλης και μάλιστα πρωτεύουσας της χώρας.  

Στους σταθμούς των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών, ο επισκέπτης, με το που κατεβαίνει από το βαγόνι , αισθάνεται μέσα στον σταθμό ότι τον περιμένει μια πόλη με ιστορική κληρονομιά. 

Στην Αθήνα, φθάνοντας στον σταθμό Λαρίσης, νομίζει ότι βρίσκεται σε ένα απομακρυσμένο χωριό υπανάπτυκτης χώρας. 

Πριν επιστρέψω στις Βρυξέλλες, βρέθηκα ύστερα από χρόνια στον σταθμό Λαρίσης για να υποδεχθώ ένα ζευγάρι ξένων συναδέλφων που έρχονταν από τη Θεσσαλονίκη. Περίμενα ότι το παλαιό μικρό κτίριο, που είχα πρωτογνωρίσει στρατιώτης, θα είχε φρεσκαριστεί, ίσως επεκταθεί και θα λειτουργούσε με τη στοιχειώδη για εκσυγχρονισμένους σταθμούς υποδομή. Πήγα λίγο νωρίτερα στον σταθμό για να ξυπνήσω τις αναμνήσεις μου. Εκανα τον γύρο. 

Λίγα μέτρα από το κτίριο βρίσκει κανείς μισοσκισμένες αφίσες, πολιτικού και «καλλιτεχνικού» (σκυλάδικα) χαρακτήρα. Μύριζε παντού κατουρίλα, ενώ στο πεζοδρόμιο «χόρευαν» πλαστικά προϊόντα - μπουκάλια και σακούλες. Φθάνοντας, προσπάθησα να βρω μία κεντρική είσοδο, όπως σε όλους τους σταθμούς του κόσμου. Διαπίστωσα ότι έχει διατηρηθεί το παλαιό μικρό εξωτερικό πέρασμα, το οποίο χρησιμεύει και σήμερα για την είσοδο και την έξοδο των επιβατών. Διαφορετικά, για να μπει κανείς θα πρέπει να διασχίσει ένα κατάστημα fast food, το οποίο έχει και μερικά τραπεζάκια μέσα και έξω στο πεζοδρόμιο. Αυτή είναι η κεντρική είσοδος του σταθμού... 

Στην κεντρική αποβάθρα, δεν υπήρχε καμιά σήμανση που να ενημερώνει για τη μελλοντική άφιξη ή αναχώρηση των τρένων ή ενδεχόμενη καθυστέρηση. Κανένας πίνακας. Ολα τα μηχανήματα ήταν νεκρά. Το ίδιο και στις άλλες αποβάθρες. Η ενημέρωση του κοινού περιορίζεται στο μεγάφωνο, αν το ακούσει κανείς, όπως τον παλιό καλό καιρό...  

Υπόγειες διαβάσεις δεν είδα. Οι επιβάτες περνούσαν από τις γραμμές... Η κεντρική αποβάθρα ήταν αρκετά καθαρή, αλλά όχι ο χώρος δίπλα στις γραμμές. 

Στον μοναδικό, λοιπόν, σιδηροδρομικό σταθμό των Αθηνών -το Παρίσι έχει 5, ακόμη και οι Βρυξέλλες έχουν 3- βασιλεύει η κακογουστιά, η προχειρότητα και η αίσθηση εγκατάλειψης. 

Δεν συζήτησα καθόλου την κατάσταση του σταθμού των Αθηνών με τους φίλους μου που ήρθαν από τη Θεσσαλονίκη. Γρήγορα πήραμε το αυτοκίνητο και απέφυγα κάθε σχόλιο. Μόνο όταν μπήκαμε στην Πατησίων, δεν κρατήθηκα και με ένα τεράστιο χαμόγελο τους φώναξα «δεξιά σας μπορείτε να δείτε την Ακρόπολη». Ευτυχώς που υπάρχει και αυτή...